Το ραντεβού δόθηκε, χθες, στις 22:40. Το περίμενα περισσότερο και από ραντεβού με τύπο που μου αρέσει. Το πρώτο επεισόδιο του Maestro δόθηκε στην κυκλοφορία από το MEGA, όμως μη γελιόμαστε, οι περισσότεροι μπήκαμε απευθείας στο Netflix. Κι αυτό γιατί η streaming πλατφόρμα μάς έδωσε ολόκληρη τη δεύτερη σεζόν, οπότε γιατί να χάνουμε χρόνο; Είχα στόχο να κάνω ένα μίνι μαραθώνιο για να παρακολουθήσω και τα έξι επεισόδια, αλλά κάπου στο τρίτο έκανα φιλική υπενθυμίση στον εαυτό μου πως το σερί στη δουλειά δεν είναι το φόρτε μου. Τα επεισόδια έχουν και διάρκεια μίας ώρας όσο να πεις, δύσκολη πίστα. Αν κρίνω πάντως από τα social media, είστε αρκετοί εκείνοι που σας βρήκε το ξημέρωμα. Μην κάνετε όμως spoil.
Ούτε εγώ θα υποπέσω σε τέτοια ατιμία, αλλά θα αρκεστώ στο να αναφέρω μόνο πως η δεύτερη σεζόν του Maestro είναι πολύ καλύτερη από την πρώτη. Τουλάχιστον το ξεκίνημα, με τα τρία επεισόδια να είναι απολαυστικά. Κι αυτό είναι σπάνιο να συμβεί – πόσω μάλλον όταν πρόκειται για ελληνική παραγωγή. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης με την είσοδο του στο Netflix έθεσε ψηλά τον πήχη, αλλά αν με ρωτάτε, κέρδισε το στοίχημα. Και δεν καλύπτει μόνο το ελληνικό κοινό, αλλά ένα ακόμα πιο δύσκολο, το παγκόσμιο.
Η συνέχεια του Maestro
Η συνέχεια της ιστορίας μας τοποθετεί χρονικά λίγες ημέρες μετά τον φόνο του Χαράλαμπου. Όλοι προσπαθούν να επουλώσουν τις ανοιχτές πληγές τους και ο Ορέστης πρώτος απ’όλους. Στα τρία επεισόδια -όσα έχω δει δηλαδή- η υπόθεση διαδραματίζεται τόσο στην Αθήνα όσο και στους Παξούς. Ξεφεύγει, δηλαδή από τα στενά όρια της κλειστής κοινωνίας του νησιού, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα και τα προβλήματα της μεγαλούπολης.
Όπως και στην πρώτη σεζόν, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης στο Maestro του φανερώνει αντιλήψεις και στερεότυπα της υπέροχης πατριαρχικής κοινωνίας μας, κι αυτός ένας λόγος -από τους πολλούς- που κάνει αυτή τη σειρά να ξεχωρίζει. Καθρέφτισε, επί της ουσίας, την κοινωνία. Και το έκανε με εξαιρετικό τρόπο. Για παράδειγμα, στα νέα επεισόδια παρουσιάζει το θέμα της ομοφυλοφιλίας – που εξακολουθεί να ‘βασανίζει’ κάποιους συνανθρώπους μας, ονόματα δε λέμε οικογένειες δε θίγουμε – και την επικινδυνότητα που αντιμετωπίζει ένας γκέι, ακόμα και από συνομήλικούς του.
Παρουσιάζει όμως και την επιλόχια κατάθλιψη, όπως επίσης το πώς πρέπει να αντιμετωπίζει μια γυναίκα το πένθος, σύμφωνα πάντα με τους κανόνες που έχει θέσει η κοινωνία, αλλά και τη βιτρίνα της ευτυχισμένης οικογένειας, προκειμένου να είναι αρεστή, αν και υποθέτω ότι μέχρι το τελευταίο επεισόδιο θα έχει δώσει έμφαση και σε άλλα φαινόμενα.
Το Maestro είναι από τις σειρές που της αξίζει που ταξιδεύει παγκόσμια την ιστορία του. Είναι η πιο καλοδουμένη δουλειά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, για τον οποίο θα πω αυτό που έχει δηλώσει και ο ίδιος, ότι είναι πλέον καλύτερο να βρίσκεται πίσω από τις κάμερες. Αυτό που κάνει στη σκηνοθεσία είναι ασύλληπτα ωραίο. Επιπλέον, ο Γιάννης Τσορτέκης μας επιβεβαίωσε, ξανά, τι ταλέντο είναι, ενώ φυσικά η Μαρία Καβογιάννη είναι πάλι άπιαστη. Θα κλείσω με την Χάρις Αλεξίου, η οποία χαίρομαι τόσο πολύ που βρήκε πρόσφορο έδαφος -χάρη στον Παπακαλιάτη φυσικά- για να μας χαρίσει έναν τόσο ωραίο ρόλο.
Νομίζω πως αυτό το ΣΚ οι περισσότεροι από εσάς θα κλειστείτε σπίτι για να δείτε όλη τη σεζόν του Maestro. Κρίνοντας πάντως από κάποιες αντιδράσεις στο X, ήδη οι κριτικές είναι θετικές, οι περισσότεροι είστε στο ίδιο mood με εμένα.
