Μέσα σε οκτώ χρόνια, ο Ελβετός φωτογράφος Willy Spiller κατέγραψε με εκπληκτικό τρόπο τη ζωή στο μετρό της Νέας Υόρκης. Δεν εννοούμε τους αρουραίους, όχι. Από το 1977 έως το 1984, ο Spiller συγκέντρωσε σχεδόν 2.000 εικόνες από το μετρό και κατάφερε να δημιουργήσει μια οπτική χρονοκάψουλα αυτής της κρίσιμης στιγμής στην ιστορία της σπουδαιότερης -για πολλούς- πόλης στον κόσμο.
Η συλλογή του, που ονομάζεται Hell on Wheels, είναι ένα εξαιρετικά περιζήτητο οπτικό υλικό που δείχνει τα καλά και τα κακά της τότε εποχής. Οι εικόνες δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά το 1986 και στη συνέχεια επανακυκλοφόρησαν με μεγάλη επιτυχία το 2016. Ωστόσο, η εν λόγω έκδοση έχει πλέον εξαντληθεί και είναι δύσκολο να τη βρει κανείς. Ευτυχώς, η Bildhalle δημοσίευσε μια επανασχεδιασμένη έκδοση του Hell on Wheels, η οποία περιλαμβάνει και εικόνες που δεν είχαμε δει προηγουμένως. Πάντως, υπάρχει η Vivian Maier και η Martha Cooper, μην το ξεχνάτε αυτό.
Το βιβλίο περιλαμβάνει ένα κείμενο του πρώην αρχισυντάκτη του περιοδικού LIFE, Bill Shapiro, ο οποίος παρέχει σημαντικές πληροφορίες για τις street φωτογραφίες του Spiller. Ενώ πολλοί εστιάζουν στην επικίνδυνη πτυχή του φωτογραφικού εγχειρήματός του, δεδομένου του υψηλού ποσοστού εγκληματικότητας στο μετρό εκείνη την εποχή, ο Shapiro βλέπει κάτι διαφορετικό. Συνειδητοποιεί ότι 40 χρόνια μετά, οι φωτογραφίες αυτές δείχνουν μια πολύ πιο λεπτή εικόνα της ζωής στη Νέα Υόρκη. Το έργο του Spiller, δεν εμπνέει πλέον φόβο. Αντίθετα, προκαλεί νοσταλγία για μια εποχή που πέρασε.
«Λάτρης των παραμυθιών, ήμουν πάντα ενθουσιασμένος όταν βυθιζόμουν σε αυτόν τον κόσμο των κινητών μεταλλικών σαλονιών, σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, χωρίς ποτέ να ξέρω αν η επόμενη στιγμή θα ήταν απειλητική, βίαιη ή αστεία, τρομακτική ή απολαυστική», μοιράζεται ο Spiller. «Εδώ, μπορούσα να παρατηρώ και να αποτυπώνω ανέμελα το τεράστιο ανθρώπινο θηριοτροφείο της μητρόπολης. Η επικοινωνία μεταξύ των επιβατών, αν υπήρχε, ήταν διακριτική. Οι άνθρωποι που στριμώχνονταν τυχαία μαζί για τη διάρκεια μιας διαδρομής έμοιαζαν σαν να προτιμούσαν να αγνοήσουν όλες τις διαφορές: την κατάσταση, την κουλτούρα, την εθνικότητα, τη θρησκεία, το φύλο και την ηλικία. Έμοιαζαν εξίσου εκτεθειμένοι και ανεμπόδιστοι, σαν να είχαν ελέγξει την ιδιωτική τους ζωή πάνω από το έδαφος -περιέργως αδιάφοροι για μένα και τη φωτογραφική μου μηχανή».
Υπογεγραμμένα και ανυπόγραφα αντίτυπα του Hell on Wheels είναι πλέον διαθέσιμα στον ιστότοπο της Bildhalle. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην πας στη Νέα Υόρκη μετά από αυτές τις φωτογραφίες.
