10 φωτογραφίες αγνής σοβιετικής τέχνης σε στάσεις λεωφορείων

Tο 2002, ο Καναδός φωτογράφος Christopher Herwig άρχισε να εργάζεται πάνω σε ενα πρότζεκτ που είναι αφιερωμένο στα παραγνωρισμένα αρχιτεκτονικά θαύματα των σοβιετικών στάσεων λεωφορείων. Ο Herwig αποτύπωσε την ουσία αυτών των ιδιαίτερων στάσεων και παρουσίασε τις εικόνες τους σε δύο βιβλία: «Soviet Bus Stops» και «Soviet Bus Stops Vol. 2». Ένα άλλο ενδιαφέρον έργο στο οποίο εργάστηκε ο Herwig, παρουσιάζεται στο βιβλίο «Soviet Metro Stations» (Σταθμοί του σοβιετικού μετρό). Και τα τρία αυτά βιβλία εκδόθηκαν από την FUEL.

Στη συνέχεια, ο φωτογράφος εργάστηκε πάνω σε ένα ντοκιμαντέρ, καταγράφοντας το ταξίδι του στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, από την Ουκρανία έως το Ουζμπεκιστάν, την Αρμενία έως την Άπω Ανατολική Σιβηρία και όλα τα ενδιάμεσα σημεία, σε ένα δεκαετές «κυνήγι θησαυρού» στάσεων λεωφορείων σε περισσότερα από 50.000 χιλιόμετρα. Το «SOVIET BUS STOPS – Η ποίηση του δρόμου» έκανε πρεμιέρα το 2022.

Όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα που είναι αφιερωμένη στην ταινία και καταγράφει όσα χρειάστηκαν να κάνει για να ολοκληρωθούν τα βιβλία, ο Herwig λέει περισσότερα για το τι του προκάλεσε αρχικά το ενδιαφέρον να αναλάβει αυτή την αποστολή: «Η απορία γιατί υπήρχαν, ήταν μια από τις κινητήριες δυνάμεις που με είχαν συναρπάσει (…) Ήταν εντελώς απροσδόκητο. Κάθε φορά που έβλεπες μία στάση αναρωτιόσουν, ‘Ποιο ήταν το σχέδιο εδώ;’ ή ‘Ποιος ήταν ο σκοπός;’».

Ο Christopher Herwig, μιλώντας για τη σειρά φωτογραφιών του “Soviet Bus Stops” και το ντοκιμαντέρ, είπε: «Η φωτογράφηση είναι μια πολύ σημαντική εμπειρία: “Πολλά από αυτά ήταν καταπληκτικά, επειδή ήταν ένα φοβερό οδικό ταξίδι. Η Αρμενία ξεχωρίζει για τα εκπληκτικά τοπία της. Η Γεωργία και η Ουκρανία στο χιόνι ήταν επίσης μια χαρά για να εξερευνήσουμε μια μαγική εμπειρία εκείνη την εποχή».

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του, ανέφερε ότι αντιμετώπισε διάφορες κατηγορίες ότι ήταν κατάσκοπος. Πώς αντιμετώπισε αυτές τις καταστάσεις; «Υπήρχαν πολλές περιπτώσεις όπου οι ντόπιοι διερωτήθηκαν γιατί σταματούσα και φωτογράφιζα τις στάσεις λεωφορείων. Γι’ αυτούς δεν ήταν κάτι καινούργιο και ιδιαίτερο οι συχνά παραμελημένες και εγκαταλελειμμένες στάσες. Φοβόντουσαν ότι τις φωτογράφιζα για να κάνω την κοινότητά τους να φανεί κακή. Προσπαθούσα να τους εξηγήσω ότι ήταν κάτι μοναδικό και ιδιαίτερο. Για μένα, έδειχναν δημιουργικότητα και ήταν όμορφες. Μερικές φορές τους έπειθα ότι οι προθέσεις μου ήταν καλές, αλλά όχι πάντα».