Το 1997 στην πρώτη ευρωπαϊκή κούπα του Oλυμπιακού στη Ρώμη ήμουν μόλις επτά ετών. Δε θυμάμαι να αναλύσω σκέψεις ή τρόπο παιχνιδιού, αλλά θυμάμαι τον Ρίβερς να κάνει την ντρίπλα πίσω από την πλάτη και να τρέχει το γήπεδο σε 3,5 δευτερόλεπτα. Πήγαινα στο χωριό, ήταν μεγάλη Πέμπτη και θυμάμαι τη φωνή του Γιάννη Φιλέρη στον Flash να σπάει τα ηχεία του αυτοκινήτου: «Εεεεεε ο Ολυμπιακός πρωταθλητήηηηης Ευρώπηηηης».
Από τότε και για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, το μπάσκετ έδινε μόνο στενοχώριες στους φίλους του Ολυμπιακού. Μέχρι που οι αδερφοί Αγγελόπουλοι αποφάσισαν να εμπιστευτούν ξανά τον «σοφό» Ντούσαν Ίβκοβιτς για να τους στείλει στην κορυφή. Η πρώτη απόπειρα ήταν αποτυχημένη, αλλά η δεύτερη θα έμενε για πάντα χαραγμένη στις μνήμες όλης της μπασκετικής Ευρώπης.
Μάιος του 2012 στην Κωνσταντινούπολη και ο Oλυμπιακός βρισκόταν στο final four. Ίσως ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία της ευρωλίγκας, που ο ένας από τους τέσσερις διεκδικητές ήταν το ξεκάθαρο αουτσάιντερ. Αυτό γιατί οι πειραιώτες είχαν μειώσει δραστικά το μπάτζετ και είχαν εμπιστευτεί νεαρά και δίχως πολλές εμπειρίες ελληνόπουλα αλλά και ξένους χωρίς παραστάσεις από μεγάλες διοργανώσεις.
Τον τελικό με την πανίσχυρη ΤΣΣΚΑ του τετραπλάσιου προϋπολογισμού από τον Ολυμπιακό του Ντούντα τον είδα σε μια καφετέρια. Όταν η διαφορά έφτασε στους 19 πόντους λίγο πριν από τη λήξη του τρίτου δεκαλέπτου, σηκώθηκα να φύγω. Μπήκα σε ένα άδειο σουβλατζίδικο που έδειχνε το παιχνίδι χωρίς φωνή.
Μέχρι να έρθουν τα σουβλάκια, η διαφορά ήταν στους 6. Στις βολές του Σισκάουσκας είμαι όρθιος και αμίλητος. Ο Σπανούλης τρέχει. «Ο μαλάκας θα πάει να το παίξει ήρωας και θα κάνει παπαριά». Δίνει στον Πρίντεζη. Πεταχτάρι. Γυρίζω το τραπέζι τούμπα. Δεν έχω πανηγυρίσει πότε τόσο πολύ. Σόρρυ Βασίλη, δεν το εννοούσα στα αλήθεια.
Για την ιστορία και επειδή το γνωρίζω από πρώτο χέρι, ο προπονητής της ΤΣΣΚΑ τότε, Γιόνας Καζλάουσκας, είχε απαγορεύσει στον Πρίντεζη να κάνει το περίφημο «πεταχτάρι» όσο εκείνος ήταν προπονητής στον Ολυμπιακό. Πόσο πιο γλυκιά τιμωρία για τον αντιπαθητικό Λιθουανό;
Την επόμενη χρονιά στο Λονδίνο, όλοι ήταν υποψιασμένοι. Αλλά δυστυχώς για τους αντιπάλους του Ολυμπιακού αυτό δεν αρκούσε. Η ΤΣΣΚΑ έχει γίνει πελατάκι πια, με συνοπτικές διαδικασίες η ομάδα είναι στον τελικό, έστω και με κόουτς τον Μπαρτζώκα που κανένας δεν πολυγουστάρει στα αλήθεια.
[fullimage]22539[/fullimage]
Μόνος στο σπίτι. Εγώ κι ένα μπουκάλι βότκα. Πρώτο δεκάλεπτο, 10-27. Οι ισπανοί είναι πανίσχυροι. Πάμε για συντριβή. Είναι προκλητικοί αλλά παιχταράδες. Είναι κωλόπαιδα αλλά τα βάζουν από παντού. Ώπα ρε μεγάλε, κι εσύ είσαι Ολυμπιακός.
Στο ημίχρονο η διαφορά έχει ψαλιδιστεί σημαντικά. Όπως και το μπουκάλι με τη βότκα. Ο Σπανούλης άφαντος. Πάλι κρύβεται. Στο δεύτερο ημίχρονο δε σταματά να πυροβολεί. Και μάλιστα κατά ριπάς. Για άλλη μια φορά καταπίνουμε τη γλώσσα μας. Καλά μας κάνεις.
Απόλυτο μπάσκετ. Εκατό πόντοι στον τελικό και γρήγορο μπάσκετ. Τρομερή άμυνα και στρωτό μπάσκετ στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ. Αυτός ο Ολυμπιακός κερδίζει με οποιονδήποτε τρόπο.
Και φτάσαμε στο 2015. Μαδρίτη. Πιστεύω πως το φετινό θα είναι το δυσκολότερο από όλα. Όλοι ξέρουν τον Ολυμπιακό, όλοι τον περιμένουν και τολμώ να πω πως τον φοβούνται και λίγο. Εμείς απλά περιμένουμε να δούμε τα συνηθισμένα. Δώδεκα παίκτες να πέφτουν και στη φωτιά για το καλό του συνόλου. Κανένας δε θα πει αρνητική λέξη ακόμα κι αν ο Ολυμπιακός κάνει (φτου φτου-χτύπα ξύλο-φάε σκόρδα) δύο ήττες. Αλλά μεταξύ μας, δε θα κάνει δύο ήττες.
Ψιτ, αν το πάρει και αυτό, μην ξανακάνετε ευρωλίγκα. Αμαρτία.
Και αν δε γίνει αυτό…
