Το ποδόσφαιρο είναι ένα πολύπλοκα απλό άθλημα. Μπορεί να μην βγάζει νόημα αυτό που μόλις διαβάσατε, αλλά είναι μια πραγματικότητα. Ανάμεσα στις πολλές γρήγορες σκέψεις ενός ποδοσφαιριστή και τις σύνθετες ενός προπονητή, πάντα βρίσκεται αυτή μικρή χαραμάδα απλότητας που, ειδικά μετά το 2000 και την αλλαγή στο ποδόσφαιρο (μιλάμε για μηχανές, όχι ποδοσφαιριστές πλέον), είναι κάτι παραπάνω από σημαντική.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκε και ως ποδοσφαιριστής ο Ζινεντίν Ζιντάν ο οποίος χάριζε στιγμές μαγείας χωρίς να χρειάζεται να κάνει σπριντ από τη μία περιοχή στην άλλη σε τέσσερα δευτερόλεπτα. Όπως θα έλεγε και ένας σοφός που δεν βρίσκεται πλέον ανάμεσά μας, “ήταν άρχοντας στο κέντρο”. Για την ακρίβεια, ήταν πολλά περισσότερα.
Ο Ζιζού που γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από 51 χρόνια στην πιο δύσκολη πόλη της Γαλλίας, τη Μασσαλία, κατάφερε να βάλει στο παιχνίδι του όλα όσα του πρόσφερε ο τόπος που κλώτσησε για πρώτη φορά το τόπι. Σκληράδα, τρομερή αντίληψη και διάβασμα των καταστάσεων και, το κυριότερο, τη διάθεση να αναλαμβάνεις τις ευθύνες ακόμα και των διπλανών σου. Στη συνέχεια, ξεχώρισε για την τεχνική του κατάρτιση, τις πάσες του, τα γκολ του, τις κεφαλιές του (διπλής).
Μέχρι και σήμερα, στην κάπως βαρετή συζήτηση για το ποιος είναι ο καλύτερος που έπαιξε ποτέ ποδόσφαιρο (υποκειμενικό είναι), το όνομά του πέφτει -δικαίως- στο τραπέζι. Λογικό, αν και για εμάς η συζήτηση θα έπρεπε να έχει ως βάση της τον Ζιζού. Ας αφήσουμε τους τίτλους με τη Ρεάλ, τη Γαλλία και τη χρυσή μπάλα. Στο τέλος, σημασία έχει τι σου αφήνει αυτός που μόλις έκανε κοντρόλ, τι νιώθεις μόλις τον βλέπεις στο γήπεδο.
