Πέμπτη βράδυ και όλοι -ή σχεδόν όλοι- ασχολούνται με τη νέα σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη και την ερμηνεία της Μαρίας Καβογιάννη. Λογικό. Από αυτά που διάβασα στον μαγικό κόσμου του Facebook και του Twitter, το δεύτερο επεισόδιο του Maestro ήταν εκπληκτικό και εντυπωσίασε ακόμα και τους “δύσκολους”. Σε ένα παράλληλο, όχι και τόσο μακρινό σύμπαν, όμως, μία ανακοίνωση μας αναστάτωσε περισσότερο και από τη σκηνή ενδοοικογενειακής βίας που απασχόλησε τα social media: “η beta κυκλοφόρησε”.
Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω τη σημαντικότητα του να προβάλλεις τις παθογένειες της ελληνικής οικογένειας, η σειρά, για την ώρα τουλάχιστον, δεν έχει παίξει στην οθόνη μου και όπως φαίνεται, αυτό δεν θα γίνει άμεσα -ίσως και ποτέ. Δεν είμαι φαν της ελληνικής τηλεόρασης αν και όλα δείχνουν πως ο Χριστόφορος που τόσο συμπαθείτε, έχει ξεφύγει από τα στενά ελληνικά όρια. Αν κάτι τέτοιο ισχύει, μπράβο του.
Αυτό το κείμενο, όμως, δεν αφορά το Maestro και τους άγουρους θαυμαστές του. Αυτό το κείμενο αφορά τους προπονητές που περνούν την ώρα τους μπροστά από ένα λάπτοπ μέχρι να τελειοποιήσουν την τακτική που, κατά πάσα πιθανότητα, θα τους κρατήσει στην κατηγορία. Αυτό το κείμενο, είναι για τα άτομα που εν μέσω της καταγίδας με το όνομα Παπακαλιάτης, φόρεσαν το αδιάβροχό τους, μπαστακώθηκαν στο Steam και κατέβασαν την beta του Football Manager μόλις ανακοινώθηκε στο Twitter.
H αλήθεια είναι ότι επικράτησε ένας πανικός. Η πλατφόρμα υπερφορτώθηκε, το downloading “πάγωσε”, η καρδιά μας σταμάτησε. Περιμέναμε πώς και πώς το FM23, ήταν αναμενόμενο να “πέσει” ακόμα και το Steam. Ευτυχώς, πολύ γρήγορα λύθηκε το ζήτημα. Δυστυχώς, εγώ αντιμετωπισα μερικά έξτρα προβλήματα λόγω του λάπτοπ μου το οποίο δεν υποστήριζε το “παιχνίδι” (δεν είναι απλά ένα παιχνίδι, θα φτάσουμε και εκεί αργότερα). Βλέπετε, ήθελε ένα update το λογισμικό μου και με πήγε αρκετά πίσω.
Μετά από μερικές ώρες αναμονής, συζητήσεις για το τι βλέπουν οι συνάδελφοι και πώς τους φαίνονται οι νέες προσθήκες, ήμουν έτοιμος. Και τώρα, ας μιλήσουμε λίγο για το περίφημο “ένα παιχνίδι είναι, πώς κάνεις έτσι” το οποίο το άκουσα -ξανά- το βράδυ της Πέμπτης, μόλις έκανα γνωστό πως είχα κλειστή την τηλεόρασή μου. Από το 2007 μέχρι σήμερα, το 2022, είμαι πιστός. Όσα FIFA, Pro Evolution, PS4 και PS5 πέρασαν από μπροστά μου, έκλεινα τα μάτια, χαμογελούσα κάπως υποτιμητικά και γύριζα στο ταπεινό μου λάπτοπ, αυτό που ανεβάζει θερμοκρασίες σε κάθε continue. Μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως όχι, δεν είναι ένα απλό παιχνίδι.
Το Football Manager δεν ανήκει στην κατηγορία του gaming, είναι κάτι άλλο. Κάτι πιο βαθύ, κάτι που θέλει πραγματική αφοσίωση και εργατοώρες. Αυτό, φυσικά, δεν μπορούν να το αντιληφθούν όσοι είναι εκτός του σύμπαντος που έχει δημιουργήσει ο Μάιλς (πόσα έχει ακούσει και αυτός;) και η αγανάκτησή τους μόλις τους ακυρώνεις ένα ραντεβού, είναι μέχρι ενός βαθμού δικαιολογημένη. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ενθουσιασμό τους όσον αφορά το Maestro, είναι μέχρι ενός βαθμού δικαιολογημένος.
Πάντως, εμείς οι βαριά άρρωστοι με το Football Manager, ευχόμαστε από καρδιάς στους φανατικούς του Χριστόφορου Παπακαλιάτη να αισθάνονται στο ξεκίνημα του κάθε επεισοδίου όπως αισθανόμαστε εμείς μόλις εμφανίζεται το logo του FM. Δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε, σας αγαπάμε, σας εκτιμάμε, αλλά αφήστε μας στην ησυχία μας. Εμείς, σε αντίθεση με εσάς, παράγουμε έργο.
