Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που προσφέρει απλόχερα στέμματα. Αυτή η εναλλαγή των πρωταγωνιστών είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που το κάνουν και δημοφιλές. Ο πρωταγωνιστής πολλές φορές… προκύπτει αναπάντεχα και στη συνέχεια, εντελώς ήσυχα χάνεται. «Πρίγκιπες της εβδομάδας» ή και των «τριών ημερών» εμφανίζονται συνεχώς. Αλλά πέρα από το αναπάντεχο, υπάρχουν και οι σταθερές αξίες, το μέτρο σύγκρισης. Εκείνοι που δεν δίνουν το στέμμα τους στον επόμενο γιατί τους έχει δοθεί δικαιωματικά και το φυλάνε σε κάποια τροπαιοθήκη σπίτι τους.
Η δίψα για να ονοματιστεί ο… 1000ος διάδοχος του Pele στη Βραζιλία ήταν μεγάλη. Όσο περίπου και η χαίτη του νεαρού Neymar, του ποδοσφαιριστή που γεννήθηκε με scratch στο πόδι, μόνο και μόνο για να κολλάει η μπάλα. Ήταν τότε και στην ηλικία που το totem του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου έκανε την ποδοσφαιρική υφήλιο να παραμιλά. Η υπερπληροφόρηση των ημερών και η ταχύτητα που προσφέρει κάνει γρήγορα οικείο έναν άνθρωπο, ακόμη και εάν βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. «Δες τη ντρίμπλα που έκανε στην προπόνηση» διαβάζεις τίτλο στο διαδίκτυο και για κάποιους ανακυρήσσεται αμέσως ο «πρίγκιπας του τριημέρου».
Έτσι, το «παιδί – θαύμα», ο «διάδοχος», πέρασε επιτέλους τον Ατλαντικό για να πάει στην ομάδα που τα τελευταία χρόνια είναι η πιο εθισμένη στους τίτλους. Για να γίνει αυτό χρειάστηκε να διαβάζει κανείς καθημερινά report για το που «κολλάει» η μεταγραφή του star, αλλά και ένα μικρό ψέμα αξίας… 38 εκ. ευρώ, που μένει να επιβεβαιωθεί στα δικαστήρια, αφού ο πρόεδρος του συλλόγου παραιτήθηκε λόγω του σκανδάλου.
Ο Neymar ποτέ δεν έπεισε στον αγωνιστικό χώρο πως αξίζει αυτά τα χρήματα. Ούτε καν, τα μισά. Βέβαια, μιλάμε για επένδυση με μεταπωλητική αξία, αλλά σε μια ομάδα που πήγαινε για το treble και κινδυνεύει να μείνει με high light της χρονιάς, τις τρίπλες αλάνας του 21χρονου βιρτουόζου, αυτό φεύγει εκτός λογικής των οπαδών της. Και όταν δεν μιλά η λογική, τότε φαινόμενα «παρανοϊκά» συμβαίνουν. Όπως μετά την ήττα της Barca από τη Γρανάδα του Καρνέζη (που κατέβασε ρολά), οι οπαδοί των μπλαουγκράνα τον στόλισαν με ρατσιστικές βρισιές και εκφράσεις που δεν τιμούν καθόλου τον ιστορικό σύλλογο και όσα πρεσβεύει.
Φταίει ο 21χρονος μάγος; Όχι. Star γίνεσαι εύκολα στις ημέρες μας, «εφήμερος πρίγκιπας» μιας ντρίμπλας, αλλά για να πάρεις το στέμμα στο σπίτι σου, πρέπει να διαθέτεις κάτι άλλο στο DNA σου, που ονομάζεται «μέταλλο».
1391 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Ισπανίας, στη Μεγάλη Βρετανία, βρίσκεται ένα άλλο μεγάλο λιμάνι, με μεγάλη ποδοσφαιρική παράδοση, αλλά με πορεία εντελώς αντίστροφη της Barca. Εκεί, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τις παρενέργειες από την έλλειψη του τίτλου, εδώ και 24 χρόνια. Ένας 33χρονος Άγγλος με την χαρακτηριστική φάτσα, οργώνει το γήπεδο, καταπίνει χιλιόμετρα, όψιμους πρίγκιπες, αναζητά προσωπικές «μονομαχίες» και τις κερδίζει. Στο ένα μπράτσο το περιβραχιόνιο, στο άλλο το πένθος, φόρος τιμής στους νεκρούς «υπηκόους» του. Δεν έγινε star από μια ντρίμπλα όταν ήταν μικρός. Δεν ονοματίστηκε «διάδοχος» καθενός.
Ο Stevie Gerard θα μπορούσε να βλέπει το όνομά του να φιγουράρει στις λίστες των πιο ακριβών μεταγραφών παγκοσμίως. Προτίμησε να είναι Δον Κιχώτης, ο αρχηγός μιας παρηκμασμένης αυτοκρατορίας που ανά πάσα Κυριακή μπορούσε να ταπεινωθεί, από επίδοξους πρίγκιπες. Αλλά εκείνος ήταν από άλλη φουρνιά. Βασιλιάς και στρατιώτης, Θεός και υπηρέτης. Το 2005 κατέκτησε την Κωνσταντινούπολη, ως άλλος «σταυροφόρος», αλλά το «Ιερό Δισκοπότηρο» που έφερε στο Λίβερπουλ δεν ήταν αρκετό για κανέναν. Ο μεγάλος καημός αποτελούσε το πρωτάθλημα. Το κοντέρ του χρόνου γύριζε, ο καημός, η προσμονή, η αγωνία μεγάλωνε. Και όταν οι άλλοι «κόκκινοι», το άλλο «λιμάνι», τους ξεπέρασαν σε τίτλους, για πολλούς ήρθε η… παραδοχή. Παραδοχή. Λέξη άγνωστη για τον «Δον Κιχώτη» του Λίβερπουλ.
Το μεσημέρι της Κυριακής, ο Βασιλιάς έφτασε τέσσερα βήματα από το απόλυτο λάφυρο. Το ξέσπασμά του έπαιξε σε όλα τα μεγάλα δίκτυα του κόσμου. Δεν ήταν κάποια χαλαρή ντρίμπλα, μια επίδειξη… Ήταν η ανθρώπινη στιγμή ενός καπετάνιου που είχε βυθιστεί άπειρες φορές, όρθιος στο κατάστρωμα του πλοίου του.
Την ώρα που ο «επίδοξος πρίγκιπας» γνώριζε την οργή του λαού, ένας Βασιλιάς έκανε τους υπηκόους του να τον προσκυνούν. Και γινόταν ένα με αυτούς. Στα δάκρυα!
