Όταν ήμουν πιτσιρίκι είχα τόση σχέση με το μποξ, όση και με τα μαθήματα πηλού, που παρακολουθούσαν όσοι ήθελαν ως εξωσχολική δραστηριότητα. Μη φανταστείς ότι άλλαξε κάτι μεγαλώνοντας, απλά χρειαζόμουν μια εισαγωγή να κάνει μπούγιο. Ήξερα μονάχα 3 μεγάλα κεφάλαια στον χώρο της πυγμαχίας. Τον Μοχάμεντ Άλι, τον Ρόκυ προφανώς με τον μπαμπά μας Συλβέστερ Σταλόνε και τον Μάικ Τάισον. Κι αν για τους πρώτους δύο έχουμε γράψει τα καθέκαστα νέτα, σκέτα και προβοκατόρικα, έχουμε αφήσει ολίγον τι τον Μάικ Τάισον στην απέξω. Ναι, μιλάμε για το αγόρι με το τατού στο κεφάλι που δεν τον συμπαθούμε και σαν τον Kerry King!
Υπάρχουν δύο λόγοι που ασχοληθήκαμε μαζί του. Πρώτος και καλύτερος, το γεγονός ότι γενεθλιάζει και δεύτερον ότι δυο μέρες πριν, υπέπεσε στην αντίληψη μας, ότι ο αμερικανικός κινηματογράφος θα κάνει ταινία τη ζωή του Τάισον. Βγάζοντας λοιπόν ένα κινηματογραφικό απωθημένο, από τη λίστα μας. Βλέπεις μιλάμε για τον ορισμό της ζωής που θα έπρεπε να γίνει ταινία σαν παράδειγμα προς αποφυγή. Από τα μικράτα του, μέχρι σήμερα ο Τάισον πέφτει συνεχώς με τα μούτρα σε όλους τους λάθος λόγους, μπορεί να συναντήσει κάποιος στον δρόμο του. Μη φανταστείς ότι θα λιβανίσουμε τον παγκόσμιο Iron Mike, μιας και τις περισσότερες φορές στη ζωή του, φέρθηκε σαν μαλάκας κι αυτό δεν αλλάζει.
Στα 13 του είχε ήδη 38 συλλήψεις.
Όχι, δεν έχει γίνει κάποιο λάθος, ούτε μπήκαν οι αριθμοί της ηλικίας και των συλλήψεων, αντίστροφα. Ο Τάισον ήταν ο ορισμός όλων των «όσοι αράζουν μαζί μου, έχουν δικαστήρια, που ειπώθηκαν ποτέ. Βουτώντας σε μια βίαιη παιδική ηλικία, χωρίς ανάσα που είχε ξυλοδαρμούς, κακές παρέες και πολλή κοκαΐνη.
Ο Iron Mike που όταν χρειαστεί, τρέφεται με αυτιά.
Ο Τάισον, στα 20 του χρόνια, έγινε ο νεότερος πρωταθλητής βαρέων βαρών, τσιμπώντας κάθε τίτλο που υπήρχε και στις 3 ομοσπονδίες του επαγγελματικού μποξ, μοιράζοντας μπουνιές, σε ρινγκ, αντί για γειτονιές που είχε κόντρα, όπως έκανε όταν ήταν μικρός. Μέχρι το 1990, δεν υπήρχε άνθρωπος που να αμφισβητήσει το ταλέντο του, εντός αγωνιστικών χώρων. Μέχρι που έχασε από τον Μπάστερ Ντάγκλας κι άρχισαν οι τριγμοί που οδήγησαν στην κατρακύλα σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Σε προσωπικό επίπεδο ο Τάισον είχε πιάσει την κατρακύλα καιρό πριν, όταν βίασε την 18χρονη Desiree Washington και πέρασε έξι χρόνια στη φυλακή. Εκείνη την περίοδο σαν τρόφιμος, ασπάστηκε το Κοράνι κι “έκανε τόσο σεξ που δεν μπορούσε να φτάσει μέχρι το γυμναστήριο της φυλακής για να προπονηθεί“.
Αποφυλακισμένος πια, προσπάθησε να επιστρέψει στα ρινγκ και σε έναν αγώνα που θυμούνται περισσότερο κι από εκείνον του Ρόκυ, απέναντι στον Ντράγκο, στη Ρωσία. Τότε, που γεύτηκε κομμάτι του αυτιού του Εβάντερ Χόλιφιλντ.
Ο δρόμος προς την λύτρωση;
Ξύλο, φιλονικίες, συλλήψεις, κοινωνικό έργο, κατασκευασμένες λογιστικά σκάνδαλα, εξετάσεις ούρων κι σικέ εμφανίσεις στο ρινγκ για τα λεφτά και μόνο, συνεχίστηκαν μέχρι που κάποια στιγμή ο Τάισον αναζήτησε την προσωπική σωτηρία βρίσκοντας συνοδοιπόρο, τη Lakiha Spicer. Αναθεώρησε και παραδέχθηκε πολλά λάθη της. Η μοίρα λίγα χρόνια μετά του φέρθηκε πολύ μπαμπέσικα, μιας κι η τετράχρονη κόρη του, βρήκε τραγικό θάνατο.
“Από όλες τις εμπειρίες μου στην αποτοξίνωση, έμαθα να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου. Έπρεπε να την φροντίσω, να αναλάβω τα της κηδείας της. Πάντα κάποιος μου έφταιγε. Όχι αυτή τη φορά. Δεν ξέρω τις λεπτομέρειες του θανάτου της και δεν θέλω να τις μάθω. Γιατί αν βρω κάποιον να κατηγορήσω, θα υπάρξει πρόβλημα. Όταν “έχασα” την κόρη μου, είχα αυτό το απίστευτα αδιάφορο συναίσθημα, τη σκέψη πως άλλοι έπρεπε να ‘χουν πεθάνει και εκείνη να είναι ακόμα ζωντανή. Προσπάθησα όμως, να συμπεριφερθώ ως άνδρας“, δήλωσε.
Όσο χασκογελάγαμε με τα κωμικά ευτράπελα που συνέβησαν στο γκεσταριλίκι του στο “Hangover”, δεν μας πέρναγε ποτέ από το μυαλό ότι ο Τάισον ήταν κάποια στιγμή ο χειρότερος άνθρωπος στον πλανήτη. Έτσι ένιωσε κι ο ίδιος δηλαδή, προσπαθώντας να βάλει σε μια τάξη το κουβάρι της ζωής του, επιλέγοντας 9 φορές στις 10, τους λάθος τρόπους.
