Ο Ολυμπιακός στα τέλη του ’50 πήρε 6 σερί πρωταθλήματα με Δαρίβα, με Μουράτη, με Υφαντή, και με (κυρ) Σάββα Θεοδωρίδη.

Ο Ολυμπιακός στα τέλη του ’90 πήρε 7, με Τζόρτζεβιτς, με Ζιοβάνι, με Γιαννακόπουλο, με Γκόγκιτς, με Ίβιτς, με Γεωργάτο, με προπονητή το Ντούσαν Μπάγιεβιτς και με μια σειρά ύποπτες διαιτησίες. (Μην παρεξηγηθώ, εγώ απ’ τους γραφικούς που λένε για “7 πέτσινα” και για “αγορασμένα πρωταθλήματα” δεν θα γίνω. Μα επίσης δεν μπορώ να μη δεχτώ για χάρη της δικαιοσύνης και της λογικής, πως πιθανότατα ο Ολυμπιακός δεν θα κατάφερνε αυτό τον άθλο χωρίς ευνοϊκή -στα όρια της παρεξήγησης- διαιτησία. Καθαρά πράγματα, προχωράμε).

To 2008 έσπασε την κατάρα των “διπλών” στην Ευρώπη, με Σερ Άλεξ Φέργκιουσον Τάκη Λεμονή στο τιμόνι, και Γκαλέτι, Κοβάσεβιτς, Λούα Λούα, Άτζα, Στολτίδη.

Τη δεκαετία του 2010 πήρε άλλα 7 σερί, και πότε ο Ιμπαγάσα την έδινε στο Μιραλάς υπό τις οδηγίες του Βαλβέρδε, και πότε ο Τσόρι την έδινε στον Ιντέγε όπως το σχεδίαζε στο πινακάκι ο Μάρκο Σίλβα.

Καμία απ’ τις παραπάνω ομάδες του Ολυμπιακού, δεν υπήρξε καλύτερη απ’ τον…

…Ολυμπιακό του Μαρτίνς, τον καλύτερο Ολυμπιακό όλων των εποχών!

Δεν ξέρω αν ακούγεται υπερβολικό, μα μπορώ να υποσχεθώ πως είναι μια γνώμη ψύχραιμη και ζυγισμένη. Γιατί ναι, είναι πελώριο λάθος να κουμπώνεις μαρκίζα σε ομάδες χωρίς ψυχραιμία και πάνω στην ένταση της χρονιάς τους. Αλλ’ απ’ την άλλη, είναι κι εξίσου λάθος ν’ αρνείσαι τα του Καίσαρος στον Καίσαρα, μόνο και μόνο για την λαγνεία του παρελθόντος. Το παρελθόν λοιπόν σπουδαίο, αλλά την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές:

  • Ο Ελ Αραμπί είναι δεύτερος ξένος σκόρερ (σε μία σεζόν) στην ιστορία της ομάδας με 27 “τεμάχια”. Πρώτος ο Ντέταρι με “μόλις” 30, και μένουν αρκετά παιχνίδια ακόμα.
  • Ο Βαλμπουενά είναι πρώτος σε ασίστ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ (24)!
  • Ο Ολυμπιακός έχει δεχτεί τα λιγότερα γκολ στην ιστορία της Super League (Ά Εθνικής) με 9 στην κανονική διάρκεια. Αν μετρήσεις και τα playoff, το ρεκόρ… συνεχίζεται (!) με 11 γκολ μέχρι στιγμής. Από κάτω του η ΑΕΚ του 2017-18 που είχε εισπράξει 12.
  • Ο Ολυμπιακός μέχρι που κατέκτησε το πρωτάθλημα και μαθηματικά, παραμένει αήττητος σε κανονική διάρκεια και playoff της Super League. Καμία ομάδα “μ’ ερυθρόλευκα” δεν το ‘χει ξανακάνει.
  • Το πιο σημαντικό: Ο Ολυμπιακός βρίσκεται στους 16 του Europa League, έχοντας πάρει πρόκριση από αγγλική ομάδα που έπαιζε για 2 αποτελέσματα. Όχι με κάποια αγγλική ομάδα, με την Άρσεναλ!

 Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα. Δεν έχει και μεγάλο νόημα, το συμπέρασμα ίδιο. Φτάνει μόνο να σκεφτεί κανείς πόσο δύσκολο είναι να διαλέξει κανείς MVP από μια ομάδα που έχει τέτοιο σκόρερ, τέτοιο πασέρ, ένα Σεμέδο να οδηγεί την καλύτερη άμυνα του ελληνικού ποδοσφαίρου, τον Τσιμίκα στην πιο εμφατική (μπρος – πίσω) σεζόν αριστερού μπακ τα τελευταία 20 χρόνια τουλάχιστον… Πολύ δύσκολο! Κι ωστόσο, όχι και τόσο πολύ. Βλέπεις, o εφετινός MVP της Super League είναι ξεκάθαρος, μόνο που δεν φόρεσε ούτε σ’ ένα ματς παπούτσι με τάπες. Ο εφετινός MVP είναι…

…ο Πέδρο Μαρτίνς, ο καλύτερος προπονητής στην ιστορία του Ολυμπιακού!

Αν για το προηγούμενο υπήρχαν ενστάσεις, σε τούτο δω δεν μπορεί να υπάρχουν. Με κάθε σεβασμό στον τεράστιο Ερνέστο Βαλβέρδε, τον Όλεγκ Μπλαχίν, το Μάρκο Σίλβα κι όλους τους άξιους που κάθισαν στον πάγκο με τα κόκκινα, ο Μαρτίνς παρουσίασε την πιο απόλυτη, την πιο άψογη, την πιο ατρόμητη και κυνική ομάδα. Όχι επειδή δεν υπήρξαν άλλοι Ολυμπιακοί να παίξουν τέτοιο ποδόσφαιρο (εκείνη η ομάδα του ’73-’74 με τον Υβ Τριαντάφυλλο, το Δεληκάρη, τον “στη μπάντα!” Λοσάντα και τον “έμπαινε” Γιούτσο, πρέπει να ‘παιξε πιο άπληστη κι άπιαστη μπάλα). Αλλά γιατί καμία άλλη ομάδα με τον έφηβο στο στήθος δεν κατάφερε να προσαρμοστεί καλύτερα στις απαιτήσεις κάθε διοργάνωσης. Και ειδικά στην αλλαγή από αουτσάιντερ (έξω), σε φαβορί (μέσα).

Είναι το πιο μεγάλο γαλόνι στον ώμο ενός κόουτς που φέτος ξάφνου απέκτησε πολλά (κι όλα τ’ αξίζει!). Η ομάδα του κατάφερνε και καταφέρνει να ‘ναι κυριαρχική χωρίς ν’ αφήνει περιθώρια στο ελληνικό πρωτάθλημα (έχει κερδίσει φέτος 7/10 ντέρμπι!), και δυο μέρες μετά μπορούσε να υιοθετεί με άνεση το DNA του Δαβίδ που περιμένει, με προσήλωση πίσω και μ’ ετοιμότητα μπροστά, το λάθος του γίγαντα για να του καρφώσει με σφεντόνα ένα γκολάκι στην κόντρα. Έτσι γύρισε το 0-2 σε 2-2 (κι ίσως άξιζε ακόμα περισσότερα!). Έτσι έπεισε για μια ανατροπή που δεν ήρθε ποτέ στο 2-3 κόντρα σ’ ολόκληρη Μπάγερν Μονάχου. Κι όταν μπορούσε να ‘ναι η καλύτερη ομάδα στο γήπεδο: Να ο Ολυμπιακός κόντρα στην Άρσεναλ του Emirates! Να ο Ολυμπιακός που ισοφαρίζει με 10 παίκτες τη Wolves, κι εκείνη ξεφυσάει μ’ ανακούφιση που δεν έφαγε δεύτερο. Να ένας Ολυμπιακός ψύχραιμος, αξιόπιστος, επικίνδυνος. Πιο απλά:

Να ο πρωταθλητής του 2020 – μια ομάδα που τη σέβονται οι αντίπαλοί της επειδή πρώτα εκείνη σέβεται τον εαυτό της!

Μια ομάδα άξια, στο πιο άξιο κόκκινο πρωτάθλημα των τελευταίων 30 χρόνων. Μπράβο σας!

*Κι ύστερ’ απ’ όλα αυτά, σκέψου ότι πριν να ‘ρθουν τα Χριστούγεννα, ο Μαρτίνς μπορεί και να μην ήταν “αρκετά καλός” για κάποιους καθηγητάδες του ίντερνετ, του καφενείου, της ασόβαρης δημοκρατίας που βαδίζει ανάμεσα απ’ τα δύο…