Κάποτε λέγαμε: “τα ντέρμπι”. Τα μπάχαλα μας άκουσαν και κόψαν τις διακρίσεις. Ύστερα είπαμε: “η μπάλα”. Ξανά, μ’ αντανακλαστικά τα μπάχαλα μπουκάρανε στο μπάσκετ, στο βόλεϊ και στο πόλο. Έπειτα λέμε: “οι μετακινήσεις οπαδών”. Τις κόψαμε, μονάχα ένα χρώμα στο γήπεδο, μονάχα μια ομάδα στις κερκίδες. Τα μπάχαλα συνέχισαν, μα τώρα κυνηγούσαν παίκτες, και προπονητές, και διαιτητές, και σπάγανε καρέκλες. Στο τέλος είπαμε: “η Ελλάδα”, κι αυτό ήταν η πιο μεγάλη πρόκληση. Μασάν όμως τα μπάχαλα; Μπουκάρανε και στην Ευρώπη, στο Τσάμπιονς Λιγκ, μα όχι σ’ εκείνο που κοστίζει, των μεγάλων. Εκεί θα τα ‘βαζαν με χρήματα και με συμφέροντα αθρώπων δυνατών, εκεί θα μπλέκανε. Μια χούφτα τύποι με κουκούλες το λοιπόν, δύο φορές πιο πονηροί, χίλιες φορές ψευτόμαγκες, μπουκάρανε στο Τσάμπιονς Λιγκ που παίζουν οι πιτσιρικάδες.
Να πούμε τι, πως γίναμε ρεζίλι; Γίναμε. Να πούμε ότι αυτά δεν πρέπει να συμβαίνουν, ότι είναι κρίμα, και ντροπή, κι ότι ξανά το καταφέραμε να βρούμε κι άλλο πάτο, πιο βαθύ απ’ αυτόν που ‘χαμε πιάσει; Σωστά κι αυτά, μα τι τα θες; Το θέμα είναι τι κάνουμε. Τα μπάχαλα δεν φεύγουν μόνα τους. Θέλει δουλειά, μα πρώτα θέλει…
…να παραδεχτούμε τις αλήθειες!
Οι τύποι αυτοί λοιπόν που μπήκαν χθες και κάναν ο,τι κάνανε:
- Δεν είναι φίλαθλοι. Αν είσαι φίλαθλος, πάνω κι απ’ την ομάδα σου θα βάλεις το παιχνίδι. Και πιο πολύ απ’ όλα, χθες, πληγώθηκε το ίδιο το ποδόσφαιρο.
- Δεν είναι φίλοι. Αν είσαι φίλος μιας ομάδας, τη θέλεις ν’ αγωνίζεται, τη θέλεις να κερδίζει, μα δεν πετάς “για χάρη της” στον κάδο τον πολιτισμό και την κοινωνική σου ευγένεια.
- Δεν είναι οπαδοί. Αν είσαι οπαδός απ’ τους καλούς, αυτούς που αγαπάνε την ομάδα τους μα δεν μισούν κι όλες τις άλλες, ξέρεις πως με τη βία, με το αίμα και τη φωτιά, το μόνο που θα κάνεις είναι να λερώσεις τ’ όνομα και το σήμα που αγαπάς, να το βρομίσεις στο μυαλό του κόσμου. Μα κι απ’ τους άλλους να ‘σαι, τους κακούς, τους ανεγκέφαλους, αυτούς που το ‘χουν για κατόρθωμα ν’ ανοίγουν τα κεφάλια του “εχθρού” και να τον δέρνουνε, έχεις “εχθρούς” συγκεκριμένους. Είναι οι κόκκινοι, οι πράσινοι, οι κίτρινοι, οι μαύροι, οι μπλε, οι βυσσινί, σίγουρα πάντως δεν είναι οι Γερμανοί ενός συλλόγου τόσο μακρινού και τόσο ξένου.
Όμως η απορία λογική, αν όλοι αυτοί που βάλαν χθες κουκούλες, κράνη, σκουφιά, και χάλασαν το παιδικό παιχνίδι, αν όλοι αυτοί δεν είναι οπαδοί…
…τότε τι είναι;
Δεν ξέρω. Ομολογώ την ανεπάρκειά μου, καθαρά και ξάστερα. Δεν ξέρω! Κι αν κάτσεις να σκεφτείς, σ’ αυτό το ξεχαρβάλωμα που λέμε κοινωνία μας, θα βρεις χιλιάδες αφορμές για να συμβεί, εκείνο που δεν είχε ούτε ένα λόγο για να γίνει. Κάτσε και σκέψου το:
Θα πέσουμε απ’ τα σύννεφα αν ήτανε πιτσιρικάδες χθες αυτοί που ρίξανε το ξύλο; Αν ήταν μια χαψιά τσογλάνια – τα ίδια που τα μεγαλώνουμε κρατώντας τα μακριά από “ακατάλληλες” ταινίες, μα όχι και μακριά από ακατάλληλες οικογένειες, από ακατάλληλους δασκάλους, από το μπούλινγκ που (είτε το ασκούν, είτε το δέχονται) τους έχει θύματα;
Θα πέσουμε απ’ τα σύννεφα αν ήτανε “υπάλληλοι” αυτοί που ρίξαν χθες το ξύλο; Αν ήταν άνθρωποι που πήραν εντολή να τσαλακώσουν κι άλλο τη στραπατσαρισμένη μούρη μας – “στρατός” απ’ αυτούς που υπάρχουν τόσοι στην Ελλάδα, με σημαία την ομάδα ή το κόμμα;
Θα πέσουμε απ’ τα σύννεφα αν ήταν χθες εθνικιστές αυτοί που ρίξανε το ξύλο; Αν ήτανε “φουστανελάδες” που αρνούνταν να δεχτούν πως κάθονται σ’ ελληνική κερκίδα οι Γερμανοί, οι κουτόφραγοι, οι εχθροί της πατρίδας, και χαίρονται τα γκολ που μας βάζουν, πάνω που πλησιάζει 28η;
Θα πέσουμε απ’ τα σύννεφα αν ήταν χθες οι καθημερινοί τραμπούκοι αυτοί που ρίξανε το ξύλο; Αν ήταν τύποι που όλη μέρα κουβαλάνε βία μέσα τους και ψάχνουν κάθε τόσο ευκαιρία και χώρους να τη βγάλουν (ένα ματς, ή μια θρησκεία, ή μια ιδέα, ή μια παράσταση);
Δεν θα πέσουμε, κι αυτό είναι το χειρότερο απ’ όλα. Τα σύννεφα βαστάνε, τα ‘χουμε συνηθίσει όλα, ο πάτος πια δεν μας ενοχλεί και το βάθος του δεν μας ξαφνιάζει. Όμως αν θέλουμε να πάψουν να υπάρχουν μπάχαλα, πρέπει το πρώτο βήμα να ‘ναι αυτό: Να κόψουμε τη συνήθεια!
Όχι, το πιο σημαντικό δεν ήταν χθες, που στάθηκε όρθιος ο Ολυμπιακός το βράδυ στον αγώνα.
Όχι, το πιο σημαντικό δεν ήταν χθες, που ο Προμηθέας κέρδισε ολόκληρη Μπολόνια (και μπράβο του!) στο μπάσκετ.
Το πιο σημαντικό της χθεσινής ημέρας, ήταν πως μια ντουζίνα εγκληματίες ανοίξανε κεφάλια σ’ έναν αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ των νέων! Όταν αρχίσει αυτό ξανά να μας σοκάρει, τότε μπορεί να βρούμε τρόπο να το εξαφανίσουμε. Κι όχι να το κρύψουμε κάτω απ’ το χορτάρι, μέχρι να συνηθίσουμε και πάλι στον εθισμό της ξεφτίλας μας…
