Δεν είναι παράλογο στην εποχή του μοντέρνου ποδοσφαίρου στην οποία ζούμε -ή μάλλον που προσπαθούμε να ζήσουμε-, οι ομάδες να δυσκολεύονται να βρουν έναν αρχηγό που να ‘ναι εκατό τοις εκατό αρχηγός ρε αδελφέ… Ξέρεις τώρα, τα “μεγάλα” συμβόλαια είναι ελκυστικά τα διαόλια και πολλοί ποδοσφαιριστές κοιτάνε πρώτα την τσέπη τους και μετά το έμβλημα. Όπως είχε πει τόσο εύστοχα και ο Μάρκος ο Κούμαρης “Είμαι ένα Λάντα στην Ελλάδα των υβριδικών, το σήμα της ομάδας, μεταξύ των χορηγών”. Και πόσο μέσα είχε πέσει στην περίπτωση του Αντελίνο…

Ο Βιεϊρίνια, που λες, είναι το σήμα της ομάδας μεταξύ των χορηγών. Τώρα Λάντα δεν το λες, παρόλο που ‘χει περάσει τα πρώτα “άντα”. Είναι το γλυκό και ρομαντικό ολντ σκουλ ποδόσφαιρο που πήρε σάρκα και οστά σ’ έναν τύπο που το μπόι του δεν ξεπερνάει το 1 και 72. Έλα όμως που η ψυχή του ξεπερνάει τα δύο μέτρα (και βάλε!). Και ναι ρε συ, είμαστε τυχεροί που τον “ζούμε” στα ελληνικά γήπεδα. Μόνο αν φοράς παρωπίδες θα πεις ότι αυτός ο τύπος κοιτάει πρώτα την τσέπη του και μετά το έμβλημα του ΠΑΟΚ.

Αρχικά, η θέση του στο γήπεδο ήταν άλλη, αλλά επειδή η ομάδα του δεν είχε αριστερό μπακ ο Αντελίνο έκοψε το λαιμό του και όχι μόνο έπαιξε σ’ αυτήν τη θέση, αλλά καθιερώθηκε κιόλας. Και δεν σταμάτησε εκεί. Δεν θα μιλήσω για γκολ, ασίστ και τα ρέστα. Θα προσπαθήσω να σου δείξω τις πιο αρχηγικές κινήσεις που έκανε αυτός ο παίκτης και εντός, αλλά κυρίως εκτός χορταριού. 

Πόσα κάκαλα, ήθελε το να κουνήσεις το δάκτυλο στον πρόεδρο-αφεντικό σου που κρατάει κουμπούρι και που δίπλα του έχει για συνοδεία 10 “ντουλάπες”; Ο Πορτογάλος όχι μόνο το κούνησε, αλλά προσπάθησε και να τον συνετίσει και από πάνω. Δεν κρύφτηκε πίσω από τους διαιτητές και τους συμπαίκτες του. Βγήκε μπροστά. Και δικαιώθηκε περίτρανα γι’ αυτήν του τη κίνηση. 


Πόσο σεβασμό έχεις στην ιστορία της ομάδας σου, όταν συνομιλείς με τον Κούδα, τον μεγαλύτερο αθλητή που ‘χει βγάλει ο δικέφαλος, σκύβοντας το κεφάλι και λέγοντάς του τόσο υπέροχα (και όχι κλισέ!) λόγια μέσα απ’ τη ψυχή σου; Και επιπλέον, χαμογελάς και σαν δεκάχρονο, όταν η “σημαία” της ομάδας που αγωνίζεσαι σε βαφτίζει αρχηγό και σε αγκαλιάζει;

Και πόσο καλή ψυχή παίζει να ‘χεις τέλος πάντων ρε φίλε, όταν παίρνεις αγκαλιά αυτό το υπέροχο κοριτσάκι και του μιλάς λες και είναι η μικρή σου κόρη και όχι μια random φίλαθλος της ομάδας σου;

Θα μου πεις όμως ότι αν δεν ήξερε μπάλα, όσο καλό παιδί και να ‘ταν, θα ‘χε ποτέ την ευκαιρία να φορέσει το περιβραχιόνιο; Προφανώς και όχι, αλλά ένας τίμιος captain οφείλει να πληρεί τις προϋποθέσεις και μέσα, αλλά και έξω από το γήπεδο. Εγώ απλά έδωσα βάση στα εκτός γηπέδου, αφού τα εντός τις επιβεβαιώνουν καλύτερα οι ανεβασμένοι αριθμοί και τα στατιστικά του.

Φυσικά και δεν θέλω να σου “αγιοποιήσω” τον Βιεϊρίνια και τον κάθε Βιεϊρίνια, αφού και αυτός έχει κάνει τα λάθη του, μπορεί και να κάνει κι άλλα στη συνέχεια, όμως και ποιος δεν έχει κάνει σ’ αυτήν τη ζωή; Τουλάχιστον στη συγκεκριμένη και εξαιρετική φάση που διανύει τα θετικά είναι πολλά περισσότερα απ’ τα αρνητικά. Είναι καλό παιδί. Έχει γίνει “ένα” με το λαό του δικεφάλου που στα μάτια του βρήκε αυτό που έψαχνε δεκαετίες τώρα, ενώ σε όποιο γήπεδο κι αν αγωνίζεται οι αντίπαλοι οπαδοί τον σέβονται. Και λογικό, καθώς δεν κάνει καραγκιοζιλίκια και δεν πουλάει οπαδιλίκια που πουλάνε κάποιοι άλλοι “περαστικοί” (ονόματα δε λέμε και οικογένειες δε θίγουμε) και μια ζωή θα ‘ναι στο πήγαινε-έλα χωρίς ποτέ όμως να γραφτούν με χρυσά γράμματα στην ιστορία των ομάδων που αγωνίστηκαν.


Κλείνοντας, αυτός ο τύπος που λέτε καλά μου παιδιά, είναι το ποδόσφαιρο. Αυτό που θέλουμε να βλέπουμε κάθε Κυριακή και που θέλουμε να βλέπουν και τα παιδιά μας. Και τα εγγόνια μας, αν και λίγο δύσκολο με την τόσο εμπορευματοποίηση του αθλήματος. Αλλά ποτέ δε ξέρεις. Θαύματα γίνονται. Μπορεί και αυτά να δουν έναν ηγέτη του επιπέδου του Αντελίνο. 

“-Ήτανε αρχηγός κύριε Πάνο μου;

-Ο ορισμός του αρχηγού κυρία μου.”

*Αν και γαύρος εδώ δεν χωράνε οπαδικά ρε παίδες…