Προσωπικά δεν δηλώνω οπαδός. Είμαι φίλαθλος. Δεν θα δώσω και το αίμα μου για την ομάδα, δεν θα τσακωθώ, δεν με απασχολούν τα οικονομικά συμφέροντα του προέδρου μου και δεν θέλω να τον βλέπω να σουλατσάρει κάθε εβδομάδα στις δικαστικές αίθουσες.

Η ομάδα για εμένα είναι ένα 2ωρο την Κυριακή και το trolling στα ενδιάμεσα. Λόγω επαγγελματικής πορείας που (ευτυχώς ή δυστυχώς) ακολούθησα, έχω αναγκαστεί να ασχολούμαι πιο εντατικά με το σπορ και -ομολογώ- ότι πολύ συχνά αυτό με κουράζει.

Τυχαίνει να τρώω κατάρες από οπαδούς όλων των αποχρώσεων και ώρες ώρες νιώθω ότι η μανούλα μου είναι κάποιου είδους celebrity πανελλήνιας εμβέλειας. Δεν πειράζει όμως, μια συνήθεια είναι κι αυτό.

Αρρωστημένος οπαδισμός

Το λέγαμε για τη μαλακία αλλά ισχύει το αντίστοιχο και στον οπαδισμό. Ο οπαδισμός τυφλώνει. Όταν περάσεις τη λεπτή γραμμή που παύεις να βλέπεις τον αθλητισμό ως διασκέδαση, σταματάς να βλέπεις καθαρά τα πράγματα. Η φαντασία πλέον λειτουργεί εις βάρος της κοινής λογικής. Θέλεις να πιστέψεις κάτι, το πιστεύεις με όλο σου το είναι. Γραμμές του offside στρεβλώνονται, μαρκαρίσματα στα όρια των ποινικών δικαστηρίων φαντάζουν στα μάτια σου ως καθαρά, αρνείσαι να πιστέψεις οτιδήποτε πάει κόντρα στην αγάπη σου, την ομάδα σου. Το λες και παραίσθηση.

Προσπάθησε να φανταστείς να παιζόταν η ίδια φάση ενώ οι φανέλες είχαν αντίθετο χρώμα. Θα εξακολουθούσες να έλεγες το ίδιο; Αν ναι, τότε ενδέχεται να έχεις δίκιο. Αν όχι, τότε υπάρχει πρόβλημα.

Η πιο ακραία έκφραση του οπαδισμού είναι οι καφρίλες. Όλοι έχουν πρόχειρη κάποια αντίπαλη καφρίλα για να δικαιολογήσουν την πρόσφατη δική τους. Καμία καφρίλα δεν δικαιολογείται όμως λόγω κάποιας προηγούμενης, γιατί έτσι μόνο πίσω πάμε και εμείς και η κοινωνία. Το ζήτημα είναι να πάμε κάποια στιγμή μπροστά ή να ανακυκλώνουμε τις μαλακίες ετών;

Μόνοι μας και όλοι σας

Μπορεί να σου έχει εντυπωθεί το κλασικό, αθάνατο ελληνικό γνωμικό ότι είσαι μόνος σου και όλοι σου κάνουν πόλεμο. Μερικές φορές μπορεί να ισχύει, συμβαίνει, όμως είναι εξίσου σημαντικό να ερευνηθούν και τα αίτια. Το γιατί σου κάνουν όλοι πόλεμο. Σε ζηλεύουν; Σε φοβούνται; Ή μήπως έχεις κάνει κάτι που όλος ο υπόλοιπος κόσμος το θεωρεί αισχρό και κατακριτέο;

Το φαινόμενο αυτό ισχύει για τους οπαδούς όλων των ομάδων. Μπορεί σαν γενική νοοτροπία να υπάρχουν κάποιες διαφορές ανάμεσα στους «λαούς», όμως αυτά είναι θέμα του πώς έχεις γαλουχηθεί, τι παραστάσεις έχεις και τι έχεις μάθει να βλέπεις. Δεν είναι κάποιο θέμα DNA που έχει περάσει στο αίμα σου, άσχετα αν αυτό νομίζουν οι πιο σκληροπυρηνικοί. Στο κάτω κάτω, δεν μπορείς να κρίνεις κάποιες εκατοντάδες χιλιάδων ή ακόμη και εκατομμύρια ανθρώπων που στηρίζουν κάποια ομάδα, από 100 ορκς που δεν κάνουν τίποτα άλλο όλη μέρα από το να σχολιάζουν στα social media για εχθρούς, σφαγές κι εμφυλίους. Κάποιοι είναι λοβοτομημένοι, κάποιοι μπορεί να ανήκουν στο payroll κάποιου μεγαλοπαράγοντα.

Δεν είναι τρόπος ζωής να υποστηρίζεις μια ομάδα, ούτε φυσιολογικό να μισείς τον απέναντι επειδή μπορεί τυχαία να έκανε μια διαφορετική επιλογή στη ζωή του όταν ήταν μικρός… επειδή είχε ένα θείο που τον πήγαινε στο γήπεδο, επειδή οι κολλητοί του στήριζαν την τάδε ομάδα ή επειδή ήθελε να πάει κόντρα στον αυστηρό μπαμπά του.

Τα παιδιά του προέδρου

Υποστηρίζεις την ομάδα σου ή τα συμφέροντα της ΠΑΕ; Όχι, δεν είναι το ίδιο. Οι πρόεδροι -στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων- δεν βρίσκονται εκεί από αγάπη για την ομάδα σου και όπως είναι φυσικό, τα συμφέροντά τους είναι διαφορετικά από τα δικά σου. Το θέμα είναι να τους στηρίζεις στον βαθμό που αυτά συμπίπτουν, στο να κάνει ο σύλλογος μια καλή πορεία και να βλέπεις καλή μπάλα. Το να στέκεσαι δίπλα του στα οικονομικά του σκάνδαλα και τους τραμπουκισμούς είναι απλά παράλογο.

Η κλάψα

Όλοι οι οπαδοί είναι κλάψες. Όλοι σιχαίνονται να τους αδικούν ή έστω να αισθάνονται ότι τους αδικούν. Τη μία εβδομάδα είναι κλάψες οι μεν, την άλλη οι δε. Και είναι εξίσου σπαστικό. Τη μία μπορεί να ευνοηθείς, την άλλη να αδικηθείς. Σκέψου ότι την περασμένη εβδομάδα πήρες ένα μούφα πέναλτι και άσε την κλάψα σήμερα. Είναι χαζό, σε εκθέτει και σου βγάζει την εικόνα ότι είσαι το κακομαθημένο 10χρονο που τα θέλει όλα δικά του. Στο κάτω κάτω δέξου το, η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη.

Η αντιπαράθεση

Τα social media βρίθουν παράνοιας. Θα δεις πράγματα που δεν είχες φανταστεί ότι μπορεί να σκέφτονται ανθρώπινα μυαλά. Δεν βγάζει πουθενά να λογοφέρεις με ένα ορκ… Δεν πρόκειται να το νικήσεις, γιατί ισχύει πάντα η κλισέ ατάκα «θα σε νικήσει λόγω εμπειρίας» και το μόνο που θα καταφέρεις είναι να αποκτήσεις νεύρα ή να γίνεις ίδιος. Παράτα το, υπάρχουν άνθρωποι χαζοί, υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν τον κόσμο αλλιώς, μπορεί απλά να λέει κάτι σωστό… και το ορκ τελικά να είσαι εσύ! Άκου τι λέει, επεξεργάσου το και προχώρα παρακάτω.

Η καζούρα

Όλοι έχουν το δικαίωμα στην πλάκα, τη σάτιρα και την καζούρα. Όχι μόνο εσύ. Την επόμενη φορά που θα θιχτείς για κάτι που είδες στο Facebook, σκέψου ότι κάποια στιγμή έκανες κι εσύ κάτι αντίστοιχο. Μην τα θέλεις όλα δικά σου και μην δρας φασιστικά προσπαθώντας να εξαλείψεις οτιδήποτε είναι αντίθετο με τα «πιστεύω» σου.

Ο Έλληνας

Κλισέ η όχι, τελικά μάλλον ισχύει. Είμαστε από τους χειρότερους στον (δήθεν πολιτισμένο) κόσμο. Απόδειξη; Μια τυχαία βόλτα να κάνεις στο youtube, ακόμα και σε ξενόγλωσσα τραγούδια και θα βρεις 2 Έλληνες να τσακώνονται για τις ομάδες. Μοναδικό φαινόμενο. Είναι στην ιδιοσυγκρασία μας να φαγωνόμαστε για ηλίθιους λόγους και -μάντεψε- το να φαγώνεσαι για την ομάδα σου είναι ένας από αυτούς. Περαστικά μας, λοιπόν.