Αρχικά να σου ξεκαθαρίσω ότι είμαι κι εγώ οπαδός. Δεν με με λες φίλαθλο. Έχω κάνει χιλιόμετρα για την ομάδα μου απ’ το γυμνάσιο μέχρι τώρα. Έπαιρνα το ΚΤΕΛ από Εύβοια για να κατέβω Πατήσια, κι έπειτα με Ηλεκτρικό ως το Φάληρο. Άσε που είχα και την κυρά Ρούλα (μάνα μου) να με κράζει που ασχολούμαι τόσο μ’ αυτά τα ποδόσφαιρα. Και δηλώνω οπαδός γιατί τις γαϊδουροφωνάρες στο πέταλο, τα ουρλιαχτά μετά από κάθε γκολ, τα μπινελίκια μετά από ήττες, τα καπνογόνα και τα τύμπανα δύσκολα θα τα απαρνηθώ. Μέχρι εδώ όλα καλά…
Ωστόσο, απ’ τα μικράτα μου, μου είχε καρφωθεί αυτόματα ένας κανόνας στο μυαλό, όπως και στο μυαλό κάθε “υγιούς οπαδού”, ότι δεν ξυλοφορτώνουμε και δεν σκοτώνουμε για μια μπάλα.
Μιχάλης Φιλόπουλος, ετών 22…
Για την ιστορία: «Ο 22χρονος οπαδός του τριφυλλιού μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου από τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Μαχαιρώθηκε κατά τη διάρκεια ενός προγραμματισμένου ραντεβού θανάτου, έξω από το γήπεδο όπου θα γινόταν ένας αγώνας μεταξύ των αιωνίων στο Βόλει γυναικών.»
Το λοιπόν: οπαδός είναι αυτός που ακολουθεί πιστά μία κίνηση ή μια ιδεολογία. Στην προκειμένη περίπτωση ιδεολογία είναι η ομάδα του. Όμως τι γίνεται όταν μια μικρή ομάδα ανθρώπων ξεφεύγει απ’ τα ‘πιστεύω’ της ιδεολογίας και ξεκινάει να βγάζει μαχαίρια και να γίνεται δολοφόνος στήνοντας ραντεβού θανάτου;
Και πώς μπορείς να εξηγήσεις σ’ έναν έφηβο που αυτή η μικρή ομάδα ανθρώπων (μεγαλύτερων σε ηλικία συνήθως) του ‘χει βιδώσει στο μυαλό μια παράλογη ιδέα που λέει “ότι αν χρειαστεί, σκοτώνεις για την ομάδα σου”, ποιο είναι σωστό και ποιο το λάθος;
Σ’ αυτήν την περίπτωση δεν φταίει μόνο η αστυνομία που δεν ξεχύνεται στους δρόμους να μαζέψει μελλοντικούς δολοφόνους. Η αστυνομία έχει ευθύνες, αλλά τις έχει αργότερα στο να προλάβει τα επικείμενα ραντεβού θανάτου.
Τις βασικότερες ευθύνες τις έχει το ”σπίτι” (κλισέ σου ακούγεται, αλλά τις έχει…) όπως και η σωστή διαπαιδαγώγηση απ’ το σχολείο. Ένα σχολείο που δεν ανοίγει ποτέ σε κάποιο μάθημα το ζήτημα της οπαδικής βίας στην Ελλάδα, ώστε το παιδί να μάθει το που σταματάει ο οπαδισμός και το που αρχίζει το έγκλημα.
Κάμερα, στραμμένη πάνω μου…
Αυτά που έκανε η Θάτσερ στα 80s για να διώξει τους ‘ούγκανους’ απ’ το γήπεδο, ήταν να χρησιμοποίησει απαραίτητη χρήση των καμερών στο γήπεδο, να καταργήσει τις θέσεις για τους όρθιους θεατές, να απαγορεύσει την πώληση αλκοόλ στο γήπεδο και ότι κάθε σύλλογος έπρεπε να γνωρίζει τα πλήρη στοιχεία κάθε μέλους των οπαδών που ανήκαν σε σύνδεσμο της ομάδας.
Τώρα κοίταξε το πίσω μέρος του εισιτηρίου σου. Γράφει παρόμοιους κανόνες απ’ αυτούς που εφάρμοσε η Αγγλία 30 χρόνια πριν. Και τώρα απάντα με ειλικρίνεια: ποια ομάδα τα εφαρμόζει στην Ελλάδα;
Θα μου πεις “μα καλά η Θάτσερ έριξε και μια πενταετή ποινή για τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις“. Ναι έριξε, αλλά θυμήσου ότι ζεις στην Ελλάδα και ότι βγαίνεις εκτός Ευρώπης ούτως ή άλλως. Επομένως, το πρόβλημα της βίας δεν θα το διορθώσεις μόνο μ’ αυτό.
Η ουσία δεν βρίσκεται εκεί και δεν είναι ανάγκη να αποβάλλεις τελείως τον οπαδισμό, αν θες να ξεμπερδεύεις μια για πάντα με το άθλιο παρακλάδι του που είναι η βία!
Καθώς πες ότι τους διώχνεις μέσα απ’ το γήπεδο, τους κλείνεις τις θύρες και τους συνδέσμους, τι νομίζεις; Ότι οι δολοφόνοι δεν θα συνεχίσουν να υπονομεύουν την ‘ιδεολογία’ τους χτυπώντας μαγαζιά, αυτοκίνητα και σκοτώνοντας ανθρώπους έχοντας ως πρόφαση και κάλυμμα το όνομα της ομάδας τους ή της θύρας της οποίας ανήκουν;
Δεν θα έφευγε απ’ τη ζωή ο Μιχάλης, αν…
Το πρόβλημα θα διορθωθεί, όταν κάτσεις και ασχοληθείς πραγματικά με το παιδί σου -ή μαθητή σου- από την εφηβική ηλικία, όπως αναφέραμε και παραπάνω.
Όπως του μίλησες ανοικτά γι’ άλλα μεγάλα εγκλήματα της σύγχρονης ιστορίας, έτσι πρέπει να κάτσεις και να του εξηγήσεις διεξοδικά για την δολοφονία του Μιχάλη του Φιλόπουλου, ώστε να του δώσεις να καταλάβει τι εστί ‘ραντεβού θανάτου’. Μήπως και νιώσει ο πιτσιρικάς τις διαφορές του φιλάθλου, του οπαδού και του δολοφόνου.
Γιατί αν δεν το κάνεις, τότε σίγουρα θα υπάρξει κάποιος μεγαλύτερος σε ηλικία κάφρος που θα του πιπιλίσει το μυαλό και ίσως στο μέλλον τον πάρει και μαζί του στο επόμενό του ραντεβού…
