Κάθε πατέρας έχει ένα όνειρο: Να δει τον γιο του να τον ξεπερνά. Άλλος θέλει να τον δει γιατρό κι άλλος δικηγόρο ή πετυχημένο αρχιτέκτονα.
Υπάρχουμε κι εμείς τα αρρωστάκια με την στρογγυλή θεά, όμως, που τα όνειρά μας διαφέρουν και κλείνονται μέσα στα όρια δύο πετάλων και τεσσάρων άσπρων γραμμών.
Κι αν δεν ξημερώσει ποτέ η μέρα εκείνη που θα δούμε τον γιο μας να σκοράρει και να τρέχει προς την κερκίδα φιλώντας το σήμα από τη φανέλα, ας τον δούμε τουλάχιστον να ξεσηκώνει με το πάθος του αυτήν την ίδια την κερκίδα.
Σαν τον 8χρονο φίλαθλο της Αϊντχόφεν, ένα πράγμα…
