Καλεσμένη στο Στούντιο 4 βρέθηκε η Ελένη Ράντου, με αφορμή την παράστασή της, «Το Πάρτυ της Ζωής μου». Η ηθοποιός που πάντα μάς μαγνητίζει με τον λόγο, τον τρόπο που σκέφτεται και μετουσιώνει τις σκέψεις της σε λόγια, μίλησε σχεδόν μια ώρα, σχεδόν για τα πάντα και για τίποτα. Κυρίως για τα πάντα και τα σημαντικά.
Για την πανδημία, για την κατάθλιψη, στην οποία αφέθηκε, χωρίς καμία αντίσταση, θεωρώντας πως πρέπει να κάνει τον κύκλο της, και που την οδήγησε στη συγγραφή του θεατρικού της, για την ορμή για ζωή με την οποία βγαίνει κανείς από αυτόν τον κύκλο θλίψης. Ακόμα και για την αγαπημένη της δουλειά σπιτιού, που είναι το σιδέρωμα, παραδόξως μίλησε. Όμως μίλησε και για κάτι άλλο. Για αυτό το ρημάδι το κυνηγητό που είναι συνυφασμένο με τη γυναίκα σαν φύλο, κοινωνικό, και σαν concept ολόκληρο, με όλους τους ρόλους που περικλείει.
Μιλώντας για το πόσο σε επαφή ερχόμαστε οι άνθρωποι με το πώς νιώθουμε, διαπίστωσε πως περισσότερο άντρες έχουν την πολυτέλεια να «απομονώνονται» όταν δεν νιώθουν εντάξει ψυχολογικά, παρά γυναίκες. Πως περισσότερο οι άντρες έχουν την άνεση και την αόρατη «άδεια» να αφήνονται στα υπαρξιακά τους, «να απομονώνονται και να στοχάζονται».
«Η γυναίκα δεν πρέπει να στοχαστεί, γιατί πρέπει να αποδεικνύει πως είναι συνέχεια παρούσα, ότι είναι χρήσιμη, ότι έχει όσο χώρο της έχουν δώσει πρέπει να τον καταλαμβάνει, μη τυχόν και της τον πάρουνε. Έχει πολλούς ψυχαναγκασμούς», τόνισε, λέγοντας πως οι γυναίκες φοβούνται να δουν λίγο μέσα τους, το θεωρούν πολυτέλεια. Πως είναι περισσότερο σε ένα κυνηγητό για να αποδεικνύουν πως είναι παρούσες κάθε μέρα. Ότι δεν είναι σωστό να είναι απούσες.
Δες ολόκληρη την τοποθέτησή της εδώ:
