Η ποιήτρια Δανάη Σιώζιου έχει καρκίνο του μαστού και τους τελευταίους μήνες ακολουθεί την πορεία των απαραίτητων θεραπειών. Σε πρόσφατη ανάρτησή της στο blog της, χάρισε στους αναγνώστες της ένα post με γενικό τίτλο “Αυτά δεν είναι ποιήματα”, περιγράφοντας συνοπτικά τη ζωή της από τα τέλη Ιανουαρίου, αλλά και προσφέροντάς μας ό,τι πιο συγκλονιστικό και βαθιά συγκινητικό -με την πιο ουσιαστική έννοια- έχουμε διαβάσει το τελευταίο διάστημα.
Ημερολόγιο
*
Η ζωή δεν είναι πια
το ήσυχο ποτάμι του χρόνου
αλλά ένα λουτρό αίματος
σπρώχνω τις ρίζες μου βαθύτερα
και τους ζητώ να τραγουδήσουν
το τραγούδι του χώματος
*
Όταν μου κόψανε το ένα στήθος
έπλυνα την πληγή με δυόσμο
όταν μου κόψανε το δεύτερο
έπλυνα την πληγή με βασιλικό
χωρίς στήθος ζητώ νερό
μου δίνουν ξύδι
*
Δεν μπορώ να σηκώσω τα χέρια μου
δεν μπορώ να σηκωθώ
δεν μπορώ να ξαπλώσω
να πιω νερό να φάω
να πάω στην τουαλέτα
να πλυθώ να μιλήσω
δεν μπορώ να ντυθώ
είμαι γεμάτη τρύπες
*
Μπαμπά η σειρά χάλασε
κατεβαίνουμε στην άβυσσο μαζί
Μπαμπά ακούω κλαρίνα
βλέπω φαντάσματα
σου βάζω οξυγόνο
μου δίνεις τα φάρμακα
*
Δεν θέλουν να σκέφτομαι τα νεκρά κορίτσια
Θέλουν να σκέφτομαι τα ζωντανά
Αλλά εγώ θέλω να τραγουδήσω τις νεκρές μου φίλες
Θέλω να μάθω τα ονόματά τους
*
Τρία χειρουργεία σε ενάμιση μήνα
δεν ήξερα ότι υπάρχουν τόσα φάρμακα
φοβάμαι τη χημειοθεραπεία
*
Παραδίδω το σώμα μου στην επιστήμη
Γίνομαι αντικείμενο νοσοκομείου ξανά
Μου περνάνε τα φάρμακα από μια αρτηρία
Κατευθείαν στην καρδιά
Προσπαθώ να περάσω τα στάδια
Αλλά το σώμα μου δεν μου ανήκει πια
Και μου φωνάζει για τον πόνο
*
Το Πάσχα όταν τελείωσε η λοίμωξη
Δύο βδομάδες πυρετού μαζί με χημειοθεραπεία
(Ξέρεις πως είναι να μην έχεις ανοσοποιητικό;)
Αρρυθμίες, η καρδιά πονάει
Το επόμενο εικοσιτετράωρο πέρασε
Με ένα δάχτυλο ουίσκι και (δύο τσιγάρα)
(οι γιατροί είπαν εντάξει λίγο/
στα παραπάνω ξέρασα)
Γιατί αυτός που περίμενα
Δεν ήρθε
Γιατί μου είπε πως όλοι θα με εγκαταλείψουν
Κι αφού δεν πέθανα
Λέω πως για σήμερα δεν έχω ούτε καρκίνο
Καπνίζω και πίνω
*
Δεν φοβάμαι το θάνατο πια
Θα βρω την ταμπακιέρα της Ελένης
Που άντεξε τριάντα μέρες
και ήταν φίλη μου για τρεις
*
Ο μπαμπάς μου στο τηλέφωνο μου λέει
πως όταν ήμουν μικρή δεν φοβόμουν το σκοτάδι
και στην παιδική χαρά ήμουν από τα λίγα παιδιά
που όταν πέφτανε και χτυπούσανε
ακόμα και με το ποδήλατο
σηκωνόντουσαν και συνέχιζαν
χωρίς να τρέξουν στους γονείς τους
νομίζω πως έτσι μου λέει συγγνώμη
και σε αγαπώ
*
Τώρα κοιτάζω από το παράθυρο
το φως
θυμάμαι πως παίζω με τις ηλιαχτίδες
ίσως μπορώ και χωρίς τις βλεφαρίδες μου
*
Σιγά σιγά βλέπω
ποιοι βρίσκονται σε κύκλο γύρω μου
και μου θυμίζουν πόσο έχω αγαπηθεί
και μου μιλάνε για το πόσο έχω αγαπήσει
*
Σιγά σιγά
μετράω στιγμές
επιστρέφω
μαθαίνω να ζω με τον φόβο
μαθαίνω να ζω με τον πόνο
μαθαίνω να ζω
*
Αυτά δεν είναι ποιήματα
τα λέω ειλικρίνεια
*Η ζωγραφιά στη φωτο είναι της Γρηγορίας Βρυττιά
