Η Νικόλ Κίντμαν είναι 55 ετών. Και μια γυναίκα τόσο διάσημη που το πρόσωπό της είναι αναγνωρίσιμο από την Καισαριανή μέχρι το Παρίσι και από τη Νέα Υόρκη μέχρι τη Ζιμπάμπουε. Το πρόσωπό της, κυρίως, είναι αντικείμενο πολλών ντροπιαστικών άρθρων που κάνουν λόγο για Botox και πλαστικές. Τα τελευταία χρόνια αντικείμενο σχολιασμού έγινε και το σώμα της είτε για τις στιλιστικέςτης επιλογές (να φορέσει ένα επώνυμο σύνολο που θυμίζει σχολή μαθήτριας) είτε για τα καλογυμνασμένα μπράτσα της. Αυτά σχολίασε η αρθογράφος του Guardian που θεωρεί υποτιμητική την προσπάθεια γυναικών να δείνχουν τα μισά τους χρόνια. Όλα ξεκίνησαν από το εξώφυλλο του περιοδικού Perfect, βασικά όλα ξεκίνησαν όταν η αρθογράφος συνειδητοποίησε ότι μάλλον πέρασε στην δεκαετία της αορατότητας. Δεν έβλεπε τον εαυτό της (γυναίκες της ηλικίας της δηλαδή) στα μπαρ και στα εστιατόρια που έβγαινε.
Με ειρωνικό ύφος η Υβόν Ρόμπερτς σχολιάζει τη φωτογράφιση της Κίντμαν στο εξώφυλλο του περιοδικού Perfect λέγοντας ότι τα νεοαποκτηθέντα μπράτσα της είναι ένα ακόμη όπλο της στον ακήρυχτο πόλεμο που έχει με το γήρας. Θεωρεί ότι έχουν πέσει οι γυναίκες (δεν αναφέρεται πουθενά στους άντρες μέσα στο κείμενο, κι αυτό το λες κάπως σεξιστικό) στην παγίδα της θηλυκότητας επειδή αποφάσισαν στα 50 τους να αποκτήσουν το σώμα που δεν είχαν στα 30 τους. Ότι ίσως περνούν μια κρίση μέσης ηλικίας κυνηγώντας την νεότητα. Κι αναπαράγει παλιομοδίτικα/ξεπερασμένα φεμινιστικά αφηγήματα για το επιπόλαια απαιτητικό κυνήγι της αψεγάδιαστης ομορφιάς και της τέλειας εμφάνισης. Αναφέρεται, σεξιστικά, στην Μαντόνα. Και στο παιχνίδι της επανεφεύρεσης. Ηλικιακό ρατσισμό κάνει.
Λέει ότι κάθε γυναίκα αυταπατάται τρέχοντας σε γυμναστήρια, κάνοντας διατροφές και επεμβάσεις. Θεωρεί ότι οι γυναίκες που το κάνουν είναι ανταγωνιστικές με τις υπόλοιπες γυναίκες. Θεωρεί ότι αυτές οι προσπάθειες να μείνουμε νέες λειτουργούν ως εμπόδια στην ενδοσκόπηση και δεν μπορούμε να δεχθούμε τον ελαττωματικό, πλην αληθινό, εαυτό μας. Μας κουνάει το δάχτυλο δηλαδή η συγκεκριμένη κυρία επειδή θεωρεί ανακουφιστικό -και μπράβο της- να αφήσει την άσπρη της ρίζα άβαφη και τις σακούλες κάτω από τα μάτια της να μεγαλώνουν. Δεν την κάνει βέβαια αυτό καλύτερη από μια γυναίκα που κάνει Botox. Δεν υπάρχει κάποιο αντίστροφο προνόμιο για τις γυναίκες που “γερνούν με αξιοπρέπεια” όπως λένε μόνες τους. Δεν θα τους δώσει κάνεις κάποιο μετάλλιο επειδή βαριούνται να τρέχουν στα γυμναστήρια και τρώνε ψωμί και τηγανιτά κολοκυθάκια. Δεν έχουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από τις γυναίκες που επικρίνουν. Μια ψυχαναλυτική σχολή θα έλεγε ότι τις φθονούν για αυτό απελπισμένα θέλουν να τις τιμωρήσουν με τα σχόλια μας. Επειδή δεν έγιναν αόρατες.
Τουναντίον, είναι κουραστικές. Αν είσαι γυναίκα, πάντα κάποιος έχει άποψη για το σώμα σου. Κουραστήκαμε να ακούμε σχόλια για τα κιλά μας, τις ρυτίδες ή την έλλειψή τους, για τα ρούχα μας, για τον τρόπο που επιλέγουμε να ζούμε, για την ηλικία των συντρόφων μας, για το δικαίωμα μας στην μητρότητα, για τους μύες μας, για τις πλαστικές που έχουμε δικαίωμα ή όχι να κάνουμε, για τα Botox μας και τα υαλουρονικά στα χείλη.
Δεν ξέρω γιατί θεωρεί υποτιμητικό για μια γυναίκα άνω των 50 να πηγαίνει γυμναστήριο 5 φορές την εβδομάδα. Δεν έχω μάλλον διαβάσει το εγχειρίδιο με τις οδηγίες που λέει ότι όταν φτάσω τα 50 μπορώ να πάρω παντελόνια με λάστιχο στη μέση και να αφήσω την όρεξη μου ανεξέλεγκτη να τρώει πιτόγυρα μετά τις 10 το βράδυ, καθισμένη στον καναπέ, με άβαφη ρίζα και να δείχνω μισογυνίστικα αντανακλαστικά σε όποια γυναίκα τολμά να παραμείνει σέξι και να διεκδικεί το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Δεν μου ήρθε το memo ότι μετά τα 50 τα μόνο χόμπι που είναι ταιριαστά για την ηλικία μου είναι το πλέξιμο σε μια κουνιστή πολυθρόνα. Τα έχουμε ξαναγράψει: Υπάρχει συμπερίληψη στο Χόλιγουντ, για κάθε Νικόλ Κίντμαν υπάρχει μια Ολίβια Κόλμαν, μια Έμα Τόμσον, μια Κέιτ Γουίνσλετ. Απλά, στεκόμαστε στο εξώφυλλο της ψήλης, ξανθιάς, αδύνατης με το σουπέρ μίνι και τους καλογυμνασμένους κοιλιακούς γιατί παίρνουμε πιο σοβαρά την εικόνα από την πραγματικότητα.
H μεταφεμινιστική θεωρία μου έμαθε ότι δεν πρέπει να σχολιάζω τις γυναίκες που αγαπούν το νυστέρι ή τις γυναίκες που θέλουν να αφήσουν τα μαλλιά τους λευκά αλλά να τις θαυμάζω για τη μοναδικότητα τους. Δεν θεωρώ προνόμιο τους μύες των σελέμπριτι και των σταρ. Δεν κοστίζει καθόλου ακριβά μια συνδρομή σε τοπικό γυμναστήριο για βάρη κι όργανα αποκλειστικά. Το να προσέχεις την διατροφή σου είναι ένα πολύπλοκο ζήτημα αλλά σίγουρα δεν είναι προνόμιο των πλουσίων. Δεν θα κάνουμε fit shaming σε ανθρώπους που προσπαθούν να διατηρήσουν το βάρος του, δεν κάνουμε fat shaming σε άτομα που έχουν πολλά κιλά.
Αν η Νικόλ Κίντμαν και η διπλάνη σου στο γραφείο βρίσκει χρόνο να πηγαίνει πέντε φορές γυμναστήριο και στο διαιτολόγο της για να κατεβάσει το ποσοστό λίπους της δεν έχει σχέση με σένα που κάνεις δωδεκάωρα και πασχίζεις να βρεις χρόνο να πας σουπερμάρκετ και να μαγειρέψεις για τα τρία σου παιδιά, δεν είναι κάποιος άτυπος διαγωνισμός η ζωή που συγκρινόμαστε καθημερινά με άλλες γυναίκες και κρατάμε σκορ ποια κερδίζει. Δεν είναι υποχρεωτικό να μοιάζεις με την Νικόλ Κίντμαν στα 55 και την Τζένιφερ Λόπεζ στα 52. Μπορεί όμως τα εξώφυλλα τους να είναι ενδυναμωτικά. Να σου δείξουν ότι δεν υπάρχει τελικά η δεκαετία της αορατότητας για τις γυναίκες.
