Καλλιτέχνιδα ρίχνει Χ στα στερεότυπα για το γυναικείο σώμα ζωγραφίζοντας τον εαυτό της

Η Lisa Wong Macabasco είναι Κορεάτισσα. Μεγάλωσε στην Αμερική, δίπλα σε μια μαμά που ένιωθε να τη ντροπιάζει. Τυπικό βίωμα για κάθε πλάσμα που νιώθει σαν τη μύγα μες στο γάλα μέσα σε ένα περιβάλλον. “Η μαμά μου φορούσε βίντατζ γούνες τον χειμώνα ενώ όλες οι άλλες μαμάδες φορούσαν μπουφάν”. Η Lisa ήθελε η μαμά της να κάνει fit in, κάτι το οποίο ήθελε και για τον εαυτό της. Ήταν στις ΗΠΑ, ήταν plus size και ήταν εντελώς διαφορετική.

Κάποια στιγμή, παρατηρώντας όσα ζωγράφιζε, είδε ξεκάθαρα όλα όσα καταπίεζε. Συνειδητοποίησε πως ζωγράφιζε λευκές φιγούρες, αγνοώντας πως εκείνη είναι μισή Κορεάτισσα. Συνειδητοποίησε πως η καταπίεση είχε γίνει κομμάτι της τέχνης της και πως αυτή κατέληγε επιφανειακή. Ψάχνοντας τη δουλειά άλλων καλλιτεχνών είδε πως άνθρωποι σαν εκείνη έμεναν στο περιθώριο, ακόμα και στην τέχνη. Σαν να μην επιτρεπόταν να ξεχωρίζουν, μένοντας καταδικασμένοι σε μια αιώνια ανασφάλεια.

“Για χρόνια ήμουν σε άρνηση του να είμαι σε αυτό το σώμα και δεν ένιωθα άνετα σε αυτό”, γράφει η ίδια σε μια παρουσίαση της δουλειάς και της αυτοαποδοχής της στη Vogue. Δεν έβλεπε συχνά αναπαραστάσεις πιο plus size Ασιατισών και ειλικρινά, ούτε εμείς. Ας το παραδεχτούμε. “Νόμιζα πως ήμουν η μόνη χοντρή Ασιάτισα στην Αμερική ή στον κόσμο”, γράφει χαρακτηριστικά.

Έπειτα ήρθε σε επαφή με την τέχνη της Namio Harukawa και τις “γυναίκες” της, που αγαπούν το σώμα τους, το περιφέρουν γυμνό, απόλυτα σεξουαλικά φορτισμένο, ακόμα και αν δεν πληροί τα στάνταρ ομορφιάς και τις συμβουλές των διατροφολόγων. Κάπου εκεί, το σκεπτικό της άλλαξε, και για εκείνη η τέχνη έγινε μέσο έκφρασης των πιο δύσκολων ζητημάτων: τραυμάτων και θεμάτων που “πονάνε”.

Άρχισε να ζωγραφίζει τον εαυτό της και αυτό την έκανε να νιώσει περήφανη για το σώμα της. “Είχα τον έλεγχο – του φωτισμού, της κλίμακας, του πώς κινούμουν. Δεν προσπαθώ να κάνω τον σώμα μου να δείχνει καλύτερο από ό,τι είναι στην πραγματική ζωή”, γράφει. “Το πώς σε βλέπουν οι άνθρωποι είναι εκτός του ελέγχου σου, αλλά οι πίνακές μου είναι εικόνες που θέλω να βλέπω και του πώς παρουσιάζω τον εαυτό μου. Οι φιγούρες που ζωγραφίζω είναι όλες βασισμένες σε εμένα, αλλά είναι όλες παραλλαγές διαφορετικών κομματιών μου και συμβολίζουν την παρηγοριά που βρήκα στο να είμαι με άλλους Ασιάτες και ανθρώπους που έχουν παρόμοιες ταυτότητες”, τονίζει το κείμενό της.