Η μίνι σειρά του Netflix με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση όλων των εποχών, μίλησε στα 10 επεισόδια που κυκλοφόρησαν τον περασμένο μήνα, για αυτή την υποτιμημένη μορφή ενδοοικογενειακής βίας. Περισσότεροι από 67 εκατομμύρια άνθρωποι παρακολούθησαν την προσπάθεια της Άλεξ να απελευθερωθεί από τον σύντροφό της Σον, τον συναισθηματικά κακοποιητικό πατέρα της κόρης της, Μάντι. Ήθελε να την ελέγχει οικονομικά.
Η ύπουλη κακοποίηση που υπέστη η Άλεξ – ο κακοποιητικός σύντροφός της κόβει το τηλέφωνό της, την εμποδίζει να εργαστεί ή αφαιρεί το δικαίωμα της μετακίνησής της – είναι μία από τις πιο αυξημένες μορφές ενδοοικογενειακής κακοποίησης που σχετίζονται με την πανδημία. Οι αναφορές εκατοντάδων γυναικών δείχνουν ότι οι κακοποιητές της διπλανής πόρτας φτάνουν στα άκρα για να ασκήσουν έλεγχο περιορίζονταςν ακόμη και την πρόσβαση σε Wi-Fi. Έρευνες δείχνουν ότι σχεδόν όλοι οι επιζώντες ενδοοικογενειακής βίας βιώνουν οικονομική κακοποίηση και ο πιο σημαντικός λόγος που οι επιζώντες παραμένουν με τους κακοποιούς είναι επειδή δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά τη διαφυγή τους.
Στα πρώτα 10 λεπτά του Maid, μια εξαντλημένη νεαρή μητέρα κάθεται σε ένα θάλαμο φωτισμένο με λάμπες φθορισμού σχεδόν ικετεύοντας έναν κοινωνικό λειτουργό για βοήθεια. Η Άλεξ (Margaret Qualley) έκανε αυτό που πάρα πολλές γυναίκες δεν μπορούν να κάνουν: Μάζεψε τη δίχρονη κόρη της και βγήκε στο δρόμο πριν ο Σον μπορέσει να χτυπήσει κάτι περισσότερο από έναν τοίχο. Η Άλεξ πρέπει να βρει δουλειά για να είναι κατάλληλη για επιδοτούμενη στέγαση, την οποία δεν μπορεί να πάρει χωρίς πρόσβαση στον παιδικό σταθμό. Παρεμπιπτόντως, οι επιχορηγήσεις που διατίθενται για παιδικό σταθμό απαιτούν απόδειξη απασχόλησης. Τι είναι αυτό; Γραφειοκρατία. Μέχρι το τέλος του πρώτου επεισοδίου, μητέρα και κόρη κοιμούνται στο πάτωμα ενός σταθμού.
Στο Maid, παρακολουθούμε την Άλεξ να αποφεύγει τα εκρηκτικά ξεσπάσματα και τις κακόβουλες περικοπές του Σον, ενώ οι φίλοι και η οικογένειά της αρνούνται την εγκυρότητα της κακοποίησης της και τη οδύνη της. Όπως ανακαλύπτει η Άλεξ, η μόνη πραγματική λύση στην οικονομική κακοποίηση που βίωσε ήταν μια σταθερή πηγή εισοδήματος, η οποία της επέτρεψε την ασφαλή στέγαση και την ανεξαρτησία από τον κακοποιό της. Κατάφερε να είναι ελεύθερη ξανά. Μέχρι το τέλος της μίνι σειράς, έχει εργαστεί για να ξεφύγει, σχεδίασε μεθοδικά την απόδρασή της και πήρε πίσω τη ζωή της. Η καταστροφική αλήθεια είναι ότι ενώ ένα μελανιασμένο μάτι μπορεί να φωτογραφηθεί από την αστυνομία, οι αόρατες πληγές που αφήνει πίσω η συναισθηματική κακοποίηση είναι δυσδιάκριτες.
To Maid είναι μια αρχετυπική εικόνα – θύμα ενδοοικογενειακής βίας που διαφεύγει από τον κακοποιό της – αλλά που επαναλαμβάνεται, και μας στοιχειώνει, σε όλη τη σειρά. Με την εξέλιξη των επεισοδίων, η αφήγηση αποκτά ένα νέο νόημα: δεν υπάρχει ασφάλεια όταν είστε επιζώσες και δεν έχετε χρήματα και σύστημα υποστήριξης. Είναι ένα πορτρέτο μιας 25χρονης μαμάς που θέλει απεγνωσμένα να δώσει στην κόρη της μια πιο σταθερή παιδική ηλικία από εκείνη που έζησε (και την οδήγησε σε αυτό το σημείο).
Και μας δείχνει ξεκάθαρα ότι οι οικογένειες που η κοινωνία μας αρνείται να βοηθήσει μπορούν να παγιδευτούν σε κύκλους φτώχειας και κακοποίησης. Η σειρά φέρει φεμινιστικά, κοινωνικο-ρεαλιστικά χαρακτηριστικά κι αυτό λέει πολλά για την μεταπανδημική εποχή μας.
