Οι φοιτήτριες που ίδρυσαν το ΦΥΛ.ΙΣ. ΑΠΘ είδαν πόσο οξύνθηκαν οι κοινωνικές ανισότητες, έμφυλες και μη, κατά τη διάρκεια των εγκλεισμών κι δημιούργησαν μια συλλογικότητα για να φέρει όλα αυτά τα θέματα στο προσκήνιο. Τ@ ρωτήσαμε για τους όρους φεμινάζι, γυναικοκτονίες, χονδροφοβία,#notallmen, αρρενωπότητα και θηλυκότητα.
Μπορείτε να μου εξηγήσετε πώς σκεφτήκατε την Φοιτητική Ένωση για το Φύλο και την Ισότητα; Τι είχατε βαρεθεί να βλέπετε στην ελληνική κοινωνία και αποφασίσατε να πάρετε την κατάσταση στα χέρια σας;
Η ιδέα για τη δημιουργία της Ένωσης γεννήθηκε κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, τον Μάρτιο του 2020. Ο εγκλεισμός είχε και έχει οξύνει ήδη υφιστάμενες κοινωνικές ανισότητες, έμφυλες και μη, δημιουργώντας παράλληλα και νέες, με αύξηση των κρουσμάτων έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας, με θηλυκότητες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα εγκλωβισμένα πολλές φορές στα ίδια τους τα σπίτια και πλήθος άλλων προβλημάτων. Στο πλαίσιο αυτό και σε μια περίοδο που συνέπεσε με την εκδίκαση της υπόθεσης Τοπαλούδη, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε μια φοιτητική Ένωση, μια συλλογικότητα που θα έφερνε όλα αυτά τα ζητήματα στο προσκήνιο, θέτοντας παράλληλα στο επίκεντρο τον πανεπιστημιακό χώρο και τους τρόπους με τους οποίους εκδηλώνεται σε αυτόν η έμφυλη και μη ανισότητα.
Μπορούν οκτώ φοιτήτριες από την Θεσσαλονίκη να τα βάλουν με το παγιωμένο, κυρίαρχο σύστημα της πατριαρχίας;
Κάθε άτομο μπορεί να τα βάλει με την πατριαρχία. Σίγουρα όμως πιστεύουμε στο ρητό «η ισχύς εν τη ενώσει». Με την ένταξη στο πλαίσιο μιας ομάδας ανθρώπων με κοινές αξίες και κοινό όραμά , η δύναμη του κάθε ατόμου από εμάς πολλαπλασιάζεται. Μόνο με συλλογική δράση και διεκδίκηση θα κατορθώσουμε να διαρρήξουμε τις πατριαρχικές κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές δομές, που θεμελιώθηκαν στην ανισότητα και στηρίζουν την επιβίωσή τους στη διαιώνιση αυτής. Μπορεί οκτώ φοιτήτριες να ίδρυσαν τη ΦΥΛ.ΙΣ. , πλέον όμως αυτή απαρτίζεται από σχεδόν 800 μέλη, με μια οργανωτική ομάδα 40 ατόμων και πλήθος μελών να συμμετέχει ενεργά στις δράσεις της. Κινήσεις σαν τη ΦΥΛ.ΙΣ. έχουν τη δυνατότητα να προωθήσουν τις διεκδικήσεις τους συλλογικά και κατά τρόπο αφενός χειραφετητικό για το ίδιο το υποκείμενο, αφετέρου ρηγματικό προς την κυρίαρχη κουλτούρα, με τις σεξιστικές αναπαραστάσεις της.
Πόση έμφυλη βία υπάρχει εκεί έξω και δεν φτάνει ποτέ στα αυτιά μας;
Μία πρώτη εικόνα μόνο έχουμε για τις διαστάσεις του φαινομένου, από τις συγκλίνουσες βιωμένες πραγματικότητες των ανθρώπων που μιλούν για αυτό. Υπάρχει ωστόσο μια πάγια αναντιστοιχία ανάμεσα στα περιστατικά έμφυλης βίας που καταγγέλλονται και σε αυτά που πράγματι συμβαίνουν. Λαμβάνοντας υπόψη και τις αποδεικτικές δυσχέρειες που υπάρχουν συχνά σε τέτοιες περιπτώσεις, τη συνεχή αμφισβήτηση των λεγόμενων των θυμάτων ακόμα κι όταν αυτά εν τέλει καταγγέλλουν, και τις αστοχίες και ανεπάρκειες του θεσμικού και νομικού πλαισίου, καθίσταται αντιληπτό ότι το φαινόμενο έχει μεγαλύτερες διαστάσεις.
Αναδείξατε το θέμα με την σεξουαλική παρενόχληση στο ΑΠΘ, θέλετε να μας μιλήσετε γι αυτό κι αν όντως άλλαξε κάτι στην ουσία;
Πράγματι, προσπαθήσαμε στο μετρό των δυνατοτήτων μας, και να αναδείξουμε το ζήτημα μέσω ενημερωτικών δράσεων και να στηρίξουμε έμπρακτα άτομα που επιθυμούσαν να μοιραστούν ή να καταγγείλλουν το βίωμά τους, ενώ σταθήκαμε στο πλευρό και συλλογικών πρωτοβουλιών καταγραφής έμφυλων περιστατικών σε πανεπιστήμια. Όσον αφορά το ΑΠΘ, μετά την προβολή του ζητήματος στα ΜΜΕ και το σάλο που προέκυψε από τις καταγγελίες, οι Πρυτανικές Αρχές στο ΑΠΘ δεσμεύτηκαν πως θα προβούν στην απαραίτητη αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου για παρενοχλητικές και κακοποιητικές συμπεριφορές, ώστε να διαμορφωθεί κλίμα μη ανοχής σε τέτοια περιστατικά και κατάλληλος υποστηρικτικός μηχανισμός για τα επιζώντα άτομα. Ωστόσο είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό το γεγονός ότι από τη δέσμευση αυτή έχουν παρέλθει ήδη περίπου τρεις μήνες, και δεν έχει προχωρήσει ακόμα η Διοίκηση σε κάποια ενέργεια. Θεωρούμε πως το Α.Π.Θ πρέπει να επισπεύσει τις διαδικασίες, καθώς έχει αργήσει να στείλει άμεσα και έμπρακτα το μήνυμα της μηδενικής ανοχής σε ανάλογα περιστατικά στην πανεπιστημιακή κοινότητα και στην κοινωνία. Είναι απαραίτητο συνεπώς να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, ενεργοποιώντας και τους φοιτητικούς συλλόγους και τα συλλογικά όργανα της φοιτητικής κοινότητας, προς την κατεύθυνση άσκησης πίεσης για τη διενέργεια όλων των απαραίτητων διαδικασιών και την αναμόρφωση αυτού του πλαισίου.
Μπορείτε να πείτε στις νέες κοπέλες στην ηλικία σας (και σε εμάς τις μεγαλύτερες, και στις μητέρες μας) ποια είναι τα χαρακτηριστικά του σεξιστικού λόγου για να μπορούμε να τον αναγνωρίσουμε;
Ο σεξιστικός λόγος έχει πολλές μορφές, άλλες περισσότερο κι άλλες λιγότερο ορατές. Η γλώσσα συναπαρτίζεται από δομές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σεξιστικές, είτε στο επίπεδο της μορφοσυντακτικής οργάνωσης είτε σημασιολογικά. Σεξιστικός είναι για παράδειγμα ο λόγος που (ανά)παράγει σεξιστικές παραστάσεις και στερεότυπα, που κατηγοριοποιεί ανθρώπους με βάση το φύλο τους, που εγκλωβίζεται στη διχοτομική αντίληψη του φύλου σε αρσενικό και θηλυκό, συνδέοντας με κάθε μέρος του διπόλου συγκεκριμένους έμφυλους ρόλους κατά τρόπο περιοριστικό. Σεξιστικός είναι και ο λόγος που χρησιμοποιεί γενικευτικά το αρσενικό, για όλα τα φύλα συντηρώντας τη γλωσσική και κοινωνική υποεκπροσώπηση ή και αόρατοποιηση των γυναικών, θηλυκοτήτων ή ατόμων που δεν εγκλωβίζονται στη παραδοσιακή διχοτόμηση των φύλων. Οι συγκρούσεις όμως που επιτελούνται στο επίπεδο του λόγου, μπορούν να οδηγήσουν στην αλλαγή των κοινωνικών στάσεων και αντιλήψεων, γιατί ο λόγος επιτελεί λειτουργία διαμορφωτική της κοινωνικής συμβίωσης και μορφοποιητική συνεπώς των υποκειμένων της.
Οι ειδήσεις που σχετίζονται με γυναικοκτονίες, βιασμούς, σεξουαλικές επιθέσεις έχουν αποπροσανατολιστικό χαρακτήρα στο media; Θέλουν να ρίξουν το φταίξιμο στα θύματα;
Η είδηση καθαυτή δε λειτουργεί αποπροσανατολιστικά, αντιθέτως, όταν αναπαράγεται με ορθό τρόπο μπορεί να αναδείξει το πρόβλημα. Ωστόσο, δυστυχώς, πολύ συχνά στα ελληνικά ΜΜΕ βλέπουμε να εμποτίζεται η είδηση με έμμεση ή άμεση σεξιστική υπόχρωση: τι φορούσε το θύμα, ποια ήταν η ζωή της, αν «έδινε δικαιώματα» ή όχι. Εκεί βλέπουμε να αποτυπώνονται και οι απόψεις που επικρατούν στην ελληνική κοινωνία. Πιο πολύ θα “πουλήσει” η είδηση αν το θύμα απεικονιστεί ως μια νέα, όμορφη αλλά άτυχη γυναίκα και αν το περιστατικό ονομαστεί «οικογενειακή τραγωδία», παρά αν αναλυθεί με βάση τα πατριαρχικά θεμέλιά του, γιατί αν παρουσιαστεί έτσι, με την πραγματική του μορφή, οι θεατές θα πρέπει να έρθουν αντιμέτωποι με τα μελανά σημεία της κοινωνίας στην οποία μετέχουν.
Η Gen-Z, οι σημερινοί 20χρονοι είναι λιγότερο καταπιεστικοί απέναντι στις γυναίκες και τους ομοφυλόφιλους;
Η νεαρή ηλικία δε σημαίνει απαραίτητα πως το άτομο είναι απαλλαγμένο από το σεξισμό και την ομοφοβία από την οποία βρίθει η ελληνική κοινωνία. Σημαίνει απλά πως έχει πολύ περισσότερες ευκαιρίες από την προηγούμενη γενιά να μάθει για την ισότητα και τη διαφορετικότητα, να ακούσει τα βιώματα άλλων κοινωνικών ομάδων και να αποβάλλει τα
στερεότυπα με τα οποία μεγάλωσε. Από ένα σημείο και μετά, είναι η προσωπική του επιλογή το αν θα αξιοποιήσει αυτές τις ευκαιρίες ή όχι. Σίγουρα έχουμε κάνει πολλά βήματα προόδου σε σύγκριση με παλαιότερες γενιές, χωρίς ωστόσο να σημαίνει αυτό πως έχουν αποδομηθεί όλα εκείνα τα ιδεολογήματα που συντηρούν την έμφυλη ανισότητα. Και στη γενιά των Gen Z είναι παρούσες οι στερεοτυπικές αντιλήψεις για τα φύλα, οι πατριαρχικές απόψεις, ο σεξισμός, η έμφυλη βία.
Είμαστε έτοιμοι ως κοινωνία να συζητήσουμε για τη ρευστότητα των φύλων;
Ίσως ναι, ίσως όχι. Αλλά δε χρειάζεται να περιμένουμε να είναι έτοιμη η κοινωνία για να ξεκινήσουμε αυτόν τον διάλογο. Δε χρειάζεται να αφήσουμε άλλο τα μη δυαδικά άτομα στην αορατότητα, με τη σκέψη της ετοιμότητας της κοινωνίας. Οι αλλαγές δεν μπορούν να περιμένουν καμία κοινωνία. Αντιθέτως, ξεκινάνε με πρωτοβουλίες λίγων που σταδιακά κερδίζουν έδαφος. Άλλωστε, κανένας άνθρωπος δεν είναι υποχρεωμένος να περιμένει μία ολόκληρη κοινωνία να είναι έτοιμη να τον αποδεχθεί για αυτό που είναι, και μέχρι αυτό να συμβεί, να κρύβεται.
Απέτυχε το ελληνικό #MeToo;
Αυτό είναι ακόμη πολύ νωρίς για να διαπιστωθεί. Σίγουρα είναι θετικό πως έχει δοθεί μεγαλύτερο βήμα από ποτέ για να ακουστούν οι ιστορίες κάθε επιζώντος ατόμου. Παρόλα αυτά, η επιτυχία το #MeToo συνδέεται πρωτίστως με τις θεσμικές αντιδράσεις που θα κινηθούν για την προστασία και δικαίωση των επιζώντων. Τα ίδια που προαναφέραμε για τη διαχείριση των καταγγελιών στο χώρο του Πανεπιστημίου ισχύουν και για το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο: οι φωνές μας στο πλαίσιο του #MeToo πρέπει να απαντηθούν με τη δημιουργία πληρέστερων θεσμικών πλαισίων αντιμετώπισης των περιστατικών, με τρόπο που αφενός να μην επανατραυματίζει τα επιζώντα άτομα, και αφετέρου να καταδεικνύει το πρόβλημα του σεξισμού στις δομές των υφιστάμενων σχέσεων εξουσίας.
Κάνουμε πολιτικό ή δημοσιογραφικό Pinkwashing (αν θέλεις το εξηγείς) ή όντως κινούμαστε σε μια εποχή ορατότητας και συμπεριληπτικότητας;
Η στήριξη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας πρέπει να γίνεται έμπρακτα και όχι με λόγια και αναρτήσεις στα social media. Μία ανάρτηση φωτογραφίας με τα χρώματα του ουράνιου τόξου από μία πολυεθνική δε βελτιώνει καθόλου τα προβλήματα που βιώνουν τα άτομα της κοινότητας στην καθημερινότητά τους. Αντιθέτως, προσπαθεί να επικαλύψει το γεγονός πως η ίδια η πολυεθνική δραστηριοποιείται βασισμένη σε συστήματα που ευνοούν την εκμετάλλευση και την ανισότητα. Το ίδιο ισχύει και για τις μακροσκελείς «υποστηρικτικές» αναρτήσεις πολιτικών προσώπων ή τις υπουργοποιήσεις ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, όταν τα υπόλοιπα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα στην Ελλάδα δεν έχουν δικαίωμα να δημιουργήσουν οικογένεια, όταν στοχοποιούνται δημόσια από δηλώσεις άλλων πολιτικών προσώπων, όταν χλευάζονται από την αστυνομία λόγω της σεξουαλικής τους προτίμησης. Αυτά τα κενά λόγια ονομάζονται «pinkwashing», γιατί στοχεύουν να αποκομίσουν όφελος από μία επίπλαστη στήριξη των ΛΟΑΤΚΙ+ διεκδικήσεων, η οποία επ’ ουδενί δεν είναι έμπρακτη και ουσιαστική. Αντιθέτως, συχνά αυτή η υποκριτική υποστήριξη στοχεύει ακριβώς να καταστείλει την κοινωνική αντίδραση απέναντι στις πολλαπλές καταπιέσεις που αυτά τα άτομα βιώνουν, δημιουργώντας την ψευδή εντύπωση ότι οι ανάγκες τους εντάσσονται ήδη στις πολιτικές ατζέντες.
Είστε οι 20χρονες φεμινίστριες που «καβαλήσατε» το τέταρτο κύμα (από το ride the wave) του φεμινισμού;
Είμαστε οκτώ φεμινίστριες που ενωθήκαμε με πολλά άτομα που συμμετέχουν σε φεμινιστικές διεκδικήσεις, με σκοπό να προωθήσουμε το κίνημα αυτό στη σύγχρονη μορφή του, με τα νέα αιτήματα που έχει πια. Ο τεταρτοκυμματικός φεμινισμός έρχεται – χωρίς προφανώς να παραμερίσει όλα τα ήδη καθιερωμένα αιτήματα των θηλυκοτήτων – να προσθέσει στους αγώνες μας ζητήματα που μέχρι τώρα βρίσκονταν στο περιθώριο, όπως τα τρανς δικαιώματα και η προστασία των εργαζομένων στο σεξ ατόμων. Ο φεμινισμός μας είναι διαθεματικός γιατί εξετάζει τις διαφορετικές εστίες καταπίεσης ανάλογα με τα στοιχεία της ταυτότητας, και τα συνδέει στη μεγάλη εικόνα των δυναμικών εξουσίασης που καλλιεργούν κάθε ανισότητα: ταξική, φυλετική, έμφυλη, θρησκευτική.
Ποια γλώσσα θεωρείται σεξιστική στα σόσιαλ;
Η σεξιστική γλώσσα διαμορφώνεται διαφορετικά στα σόσιαλ μίντια και διαφορετικά στη ζωή έξω από την οθόνη του υπολογιστή. Το διαδίκτυο ευνοεί τη χρήση υβριστικού, ρατσιστικού και σεξιστικού λόγου, γιατί υπάρχει μια σχετική ανωνυμία, και δεν υπάρχουν τιμωρίες και ποινές. Η υποβάθμιση της γυναίκας σε ον που νοιάζεται μόνο για την εμφάνισή της, η καρικατούρα της «φεμιναζί» με τη χρήση αυτού του απαράδεκτου, παράλογου όρου, η φετιχοποίηση των λεσβιών και ο χλευασμός των γκέι -ή στρειτ αλλά όχι «αρρενωπών» – ανδρών, είναι εμφανείς δείκτες της online μάχης που διαδραματίζεται καθημερινά μέσω σχολίων και αναρτήσεων, μάχη που προφανώς έγινε πιο έντονη στη διάρκεια των lockdowns, όταν όλη μας η καθημερινότητα και η κοινωνική αλληλεπίδραση μεταφέρθηκε στις οθόνες κινητών και υπολογιστών.
Δέχεστε hate mail; Τι σας λένε; Από άνδρες;
Δεχόμαστε αρκετά συχνά αρνητικά, ή ακόμη και υβριστικά, σχόλια. Ο αριθμός αυξήθηκε ραγδαία μετά τη συζήτηση για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια. Οι ομάδες των υποστηρικτών του νομοσχεδίου ήταν (και είναι ακόμη) ιδιαίτερα επιθετικές, με συνέπεια να έχουμε πολυάριθμα σχόλια σχεδόν κακοποιητικού λόγου. Πέραν αυτού, δόθηκε ευκαιρία να μας ανακαλύψουν υποστηρικτές και υποστηρίκτριες γνωστών σελίδων και ομάδων με σταθερή μισογυνιστική ρητορική. Για κάποιο λόγο, η ανάδειξη από πλευράς μας των πατριαρχικών και σεξιστικών κοινωνικών δομών, μεταφράζεται στο μυαλό τους ως κατηγορίες έναντι όλων των ανδρών, ή ακόμη και προσωπικές, και τους ωθεί να «αντεπιτεθούν» , συχνά με κακοποιητικό λόγο, εκεί που δεν υπάρχει καμία επίθεση.
“Μιλήσατε” και για το θέμα της χονδροφοβίας; Αν είμαστε τόσο εμμονικοί με την εικόνα, μπορούμε όντως να μιλήσουμε για πιο σοβαρά ζητήματα -πέρα από το θεωρητικό επίπεδο- όπως τα έμφυλα στερεότυπα και η ταυτότητα φύλου; Εννοώ αν μαλώνουμε για τον αν είναι ή όχι «χονδρή» η Έλενα Παπαρίζου πώς θα μιλήσουμε για τους τρανς και την τοξική αρρενωπότητα. Ή τελικά όλα συνδέονται κάπως;
Εννοείται ότι μπορούμε να μιλάμε, και ατομικά αλλά και συνολικά, για πολλά ζητήματα ταυτόχρονα. Άλλωστε πολλά ζητήματα έμφυλου, ομοφοβικού, χονδροφοβικού χαρακτήρα εκτυλίσσονται γύρω μας καθημερινά, και, με γνώμονα τον φεμινισμό, είναι ακόμη πιο εύκολο να τα αναγνωρίσεις ως τέτοια και να διαπιστώσεις το νήμα που τα συνδέει. Οι τρέχουσες κοινωνικές δομές επωφελούνται από την ανισχυροποίηση ομάδων και την εκμετάλλευσή τους. Η αυτοδιάθεση του σώματος, με οποιαδήποτε μορφή ασκείται, (πχ. ως επιλογή μιας γυναίκας να προβεί σε άμβλωση, ενός γκέι άνδρα να φιλήσει τον σύντροφό του στο δρόμο, ενός μη δυαδικού ατόμου να παρουσιαστεί στην καθημερινότητα με ουδέτερο φύλο, μιας θηλυκότητας να μην αποτριχώσει τα πόδια της) δε συμφέρει τις τρέχουσες δομές εξουσίας, γιατί απομακρύνει τα άτομα από τον καταναλωτισμό και καλλιεργεί την ανυποταγή στα ετεροκανονικά στερεότυπα και την αποτίναξή τους.
Από τότε που κάνετε τη σελίδα σας (πότε την ανοίξατε) μέχρι σήμερα πιο στάθηκε το πιο δημοφιλές ποστ σας και γιατί;
Από τη δημιουργία των social media της ΦΥΛ.ΙΣ. ΑΠΘ, τον Οκτώβρη του 2020, ξεκινήσαμε να νιώθουμε την αποδοχή και την αγάπη που έχει να προσφέρει ο κόσμος σε μια τέτοια πρωτοβουλία. Ένα από τα ποστ μας που είχε τεράστια απήχηση έγινε τους πρώτους μάλιστα, μήνες που ξεκινήσαμε το εγχείρημα, και αφορούσε «9 φράσεις που ενισχύουν την κουλτούρα του βιασμού». . Εκτός από τα likes, ακολούθησε καταιγισμός σχολίων αναφορικά με το ζήτημα, άλλα υποστηρικτικά και άλλα εναντίον μας, τα τελευταία βέβαια χωρίς καν να αναγνωρίζουν τι σημαίνει η κουλτούρα του βιασμού. Το ποστ αυτό ήταν πολύ απλό ως προς τα γραφικά του, λιτό και απέριττο. Όμως, μέσα στις φράσεις αυτές, το κάθε άτομο που καταπιέζεται μέσα σε αυτό το πατριαρχικό οικοδόμημα, βρήκε στιγμές από την καθημερινότητα και τη ζωή του και έτσι, μπόρεσε να αντιληφθεί, έστω και σε μικρό βαθμό, πως δεν ευθύνεται το ίδιο για τη διάκριση ή/και τη βία και κακοποίηση που το ίδιο έχει βιώσει ή βιώνει. Πως φταίει μόνο ο θύτης, ποτέ το θύμα. Και αυτό επιθυμούμε να δημιουργήσουμε μέσα από τη ΦΥΛ.ΙΣ, μια ανοιχτή αγκαλιά για όλα τα άτομα.
Φυσικά, υπήρξαν κι άλλα ποστ με τεράστια απήχηση, όπως εκείνο με το σχολιασμό των δηλώσεων του πατέρα του 22χρονου επιδειξία στη Νέα Σμύρνη ή το πιο πρόσφατο με τίτλο “Fun Fact: οι τρίχες είναι φυσιολογικές ” σχετικά τις δηλώσεις πολιτεύτριας (sic) περί αισθητικής των σωμάτων μας.
Αυτό το #notallmen είναι ενοχλητικό ή όντως κάποιοι είναι συνοδοιπόροι των γυναικών;
Στο #notallmen, εμείς απαντάμε #toomanymen, και αυτός ο μεγάλος αριθμός (“too many”) χρειάζεται να αναλυθεί μέχρι τα βαθύτερα αίτιά του. Η πατριαρχία δεν αφήνει κανένα φύλο στο απυρόβλητο, αφού ναι μεν προσδίδει προνόμια στο ανδρικό φύλο, του επιβάλλει όμως ταυτόχρονα πιέσεις για να ταιριάξει σε ένα πολύ συγκεκριμένο καλούπι συμπεριφοράς. Υπάρχουν αρρενωπότητες που αυτό το έχουν καταλάβει , ή βιώσει, ιδίως οι αρρενωπότητες που δεν ταιριάζουν στο καλούπι. Πρόσφατα κάναμε μία ανοιχτή συζήτηση με θέμα «Άντρες, αρρενωπότητες και φεμινισμός» , η οποία είχε μεγάλη επιτυχία γιατί ανέδειξε ακριβώς το ότι οι άνδρες έχουν θέση στο φεμινισμό, καθώς και οι ίδιοι θα βοηθηθούν από αυτόν.
Κλείνοντας, θέλω να μου εξηγήσετε αν οι σημερινοί 20αρηδες είναι μια γενιά που πήγε από την μελαγχολία, στο πένθος, στο Pride;
Ενδιαφέρουσα εδώ η σύνδεση με τη μελαγχολία του φύλου! Για ένα μέρος των σημερινών 20άρηδων, που έχει μάθει να νιώθει καλά με την ταυτότητά του και να υποστηρίζει τα δικαιώματά του, πράγματι το πέρασμα αυτό έχει συντελεστεί. Όμως στα πλαίσια της υφιστάμενης κοινωνικής πραγματικότητας, το μέσο άτομο μετεφηβικής ηλικίας βιώνει μια μεγάλη ανασφάλεια και ανησυχία, γιατί καλείται πλέον να συμμετάσχει ενεργά στην κοινωνία, ως ενήλικο άτομο και όχι ως παιδί. Αυτή η ανησυχία διογκώνεται αν πληροί, στα μάτια της κοινωνίας, τα κριτήρια της «διαφορετικότητας», μεταξύ άλλων, και στο πεδίο της έμφυλης και σεξουαλικής έκφρασης. Για το λόγο αυτό, μεταξύ των άλλων θέλουμε να δείξουμε στο κάθε άτομο πως δεν υπάρχει «διαφορετικότητα», γιατί και το ίδιο το «φυσιολογικό», το «κανονικό» είναι σχετικό και συχνά μη προσδιορίσιμο. Οφείλουμε να το βοηθήσουμε να νιώσει την περηφάνια για την ταυτότητά του και τις επιλογές του και να συνδράμουμε στην προστασία των δικαιωμάτων του, ώστε να πάψουμε να μιλάμε πια με όρους «διαφορετικότητας» κατά τρόπο το υπογραμμίζουμε ως απόκλιση από τον κανόνα. Καλούμαστε να δώσουμε ορατότητα στα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα αλλά και να απαλλάξουμε γενικά τα έμφυλα υποκείμενα από τους καταναγκασμούς που επιβάλλουν τα ιδεώδη της αρρενωπότητας και της θηλυκότητας.
