Δεν είναι εύκολο να δεις το ποτήρι μισογεμάτο μετά από ένα τροχαίο που σου αλλάζει τη ζωή σε κλάσματα δευτερολέπτων. Αλλά γίνεται. Και η Γεωργία Καλτσή είναι το ζωντανό παράδειγμα.
Ο πατέρας της λιποθύμησε στο άκουσμα της είδησης του πιο viral τροχαίου έξι χρόνια πριν, όταν η κόρη του ξύπνησε από το κώμα τον αντίκρυσε με άσπρα μαλλιά. Από το σοκ. Το παιδί του έδωσε μια τεράστια μάχη στο νοσοκομείο και μια -ίσως- μεγαλύτερη κατά τη διάρκεια της αποκατάστασης. Δεν είχε συνηθίσει να χάνει αυτό το κορίτσι. Ονειρευόταν μια ζωή με ταξίδια, έρωτες, παρέες, γέλια και χαρές. Και την ζει. Όπως όλοι μας. «Δεν διαφέρουμε τόσο πολύ όσο νομίζετε» λέει στη συνέντευξη με ένα τεράστιο, λαμπερό χαμόγελο.
Και δεν μπορείς να μην την πιστέψεις. Η γυναίκα που κάποτε είχε 1% πιθανότητες επιβίωσης σήμερα είναι αθλήτρια ξιφασκίας και καλαθοσφαίρισης με αμαξίδιο. Κι ας χρειάστηκε τρία χρόνια για να βάλει ένα δίποντο. Σήμερα βάζει πολλά.
Το πιο σημαντικό μήνυμα αυτής της συνέντευξης είναι το εξής: εμείς, ως κοινωνία, κάνουμε τους ανάπηρους να αισθάνονται διαφορετικοί και αβοήθητοι. Κυρίως, εμείς πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που τους βλέπουμε και να μάθουμε όχι απλά να τους αποδεχόμαστε, αλλά να τους συμπεριλάβουμε ουσιαστικά σε χώρους εργασίας, να συνηθίσουμε να τους βλέπουμε στο δρόμο, στα θέατρα, στα μπαρ, στα εστιατόρια. Δημιουργώντας τις απαραίτητες συνθήκες για να νιώσουν ευπρόσδεκτοι. Μια είναι η μαγική λέξη, η προσβασιμότητα.
Κανείς δεν θέλει να ζει σε καραντίνα μονίμως.
Video Credits: Φιλένια Κατρσωνάκη
