Συνήθως η ημέρα της Γυναίκας γιορτάζετε -διαχρονικά- στα μίντια με πορτραίτα “ηρωίδων”. Ένα αφήγημα που ξεχωρίζει θηλυκότητες και γυναίκες και τις παρουσιάζει υπερυψωμένες, δραματοποιημένες λες και παίζουν ρόλους που άλλοτε αψηφούν τη συμβατικότητα κι άλλοτε αναδεικνύουν με εξαιρετική μαεστρία τη σημαντικότητά τους.

Η Κάθρην Ράιλυ είναι η πρώτη ανοιχτά τρανς εκπαιδευτικός  στην Ελλάδα και δεν θέλει να φορέσει τον μανδύα της ηρωίδας. Θέλει να είναι ο εαυτός της. Μας μίλησε για τη διαδρομή της, την καθημερινότητά της, την καριέρα της, τον σεξισμό και το ρατσισμό που συναντά. Μέσα από τον διάλογο ανακαλύψαμε ότι μοιραζόμαστε κοινούς προβληματισμούς, ενδιαφέροντα και χόμπι. Πράγματα που ίσως θεωρούνται ήσσονος σημασίας αλλά απασχολούν κάθε γυναίκα και σχετίζονται με την εξωτερική εμφάνιση και την ελκυστικότητα. Δεν υπάρχει γυναίκα που να μην αναρωτήθηκε – έστω και στιγμιαία- αν είναι αρκετά ωραία, ικανή επαγγελματικά, ιδανική σύντροφος, καλή κόρη, σπουδαία μητέρα, καλύτερη φίλη.

Η Κάθρην είναι άλλη μια γυναίκα που πρέπει καθημερινά να ανησυχεί πώς θα την αντιμετωπίσουν οι γνωστοί της, οι φίλοι της, η οικογένεια της, ο ταμίας και ο οδηγός που θα της κορνάρει στο δρόμο. Κι αυτό είναι κάτι που την ενώνει με όλες τις γυναίκες. Παγκοσμίως.

Η Κάθρην Ράιλυ έχει σταματήσει να αναρωτιέται τι θεωρούμε εμείς φυσιολογικό και πώς θα πρέπει να εγκιβωτίζει την ύπαρξη της στις όποιες απαιτήσεις μας. Την αφορά να είναι ευτυχισμένη, επιτυχημένη στην εργασία της, να μπορεί να αγαπά και να αγαπιέται, να σέβεται και να την σέβονται. Να ζει την ζωή που έχει επιλέξει.  

Αποφάσισε να σταματήσει να κρύβεται και να ικανοποιεί στερεοτυπικές κοινωνικά κατασκευασμένες ταυτότητες. Δεν ξέρω αν αυτό θεωρείται γενναιότητα, στάση ζωής ή πολλά περισσότερα. Ξέρω ότι πρέπει να έχει φωνή.  Και της την δώσαμε.

Γιατί επιλέξαμε την Κάθρην να μιλήσει την Ημέρα της Γυναίκας; Γιατί είναι καιρός να δώσουμε ορατότητα σε τρανς γυναίκες που έχουν στιγματιστεί, στοχοποιηθεί και περιθωριοποιηθει άδικα από την πατριαρχική ατζέντα. Γιατί μόνο η αποδοχή οδηγεί στην αυτοεκτίμηση και ουσιαστικά στην αγάπη. Κι όταν είναι περισσότερα αυτά που μας ενώνουν είναι μεγάλο κρίμα να αναλωνόμαστε σε εκείνα που μας χωρίζουν.