Οι Salt ‘N’ Pepa έκαναν αποδεκτή τη γυναικεία σεξουαλικότητα στο hip hop

Γράφει ο Νίκος Παγουλάτος

Ο πρώτος δίσκος των Salt ‘N’ Pepa κυκλοφόρησε το ’86. Σε μια περίοδο που το hip-hop ακόμα αντιμετωπιζόταν ως μια επικίνδυνη κουλτούρα για το λευκό ακροατήριο, αφού κυρίως πήγαζε απ’ τα ghetto των πόλεων όπου ζούσαν Αφροαμερικανοί. Το rap ήταν αξίωμα των ανδρών εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, όπως αυτή της MC Sha-Rock, που είχε ξεκινήσει με τους Funky 4 + 1 και θεωρείται η πρώτη γυναίκα rapper. Τίποτα δεν έδειχνε πως ένα rap συγκρότημα αποτελούμενο από γυναίκες, θα μπορούσε να γνωρίσει επιτυχία. Και το πιο βασικό, να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για το γυναικείο φύλο.

Όταν κυκλοφόρησαν το Hot, Cool & Vicious επέλεξαν ως single προώθησης του album το Tramp. Το συγκεκριμένο τραγούδι κέρδισε κάποιον τίμιο χρόνο στο ραδιοφωνικό airplay, αλλά αίσθηση σε εκείνο το 12ίντσο βινύλιο, έκανε το τραγούδι που βρισκόταν στην B πλευρά και δεν είχε επιλεγεί για τον δίσκο. Η διάρκεια του 4:30 αλλά η διαχρονικότητα του 32 ετών. Μετά απ’ αυτό, τίποτα δεν θα ήταν ίδιο και για τις ίδιες αλλά και για το hip-hop.

Η τεράστια παγκόσμια επιτυχία του Push It έφερε μια υποψηφιότητα για Grammy και ταυτόχρονα άνοιξε μια δισκογραφική πόρτα στις γυναίκες που ήθελαν να κάνουν rap, ενώ παράλληλα έφερε σε άβολη θέση τους κυρίαρχους του «παιχνιδιού», αφού τώρα υπήρχε διάλογος. Πλέον δεν ακουγόντουσαν μόνο οι άντρες που στιχουργικά περιέγραφαν τι έκαναν εχθές στο κρεβάτι και πόσο γαμάτοι είναι στις επιδόσεις τους. Η σεξουαλικότητα του γυναικών απελευθερώθηκε και μίλησαν οι ίδιες για αυτά που ζητάνε από έναν άντρα. Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη.

Εξίσου επιτυχημένος ήταν και ο επόμενος δίσκος των Salt ‘N’ Pepa το ’88 με τίτλο A Salt with a Deadly Pepa, αλλά ο δρόμος προς την περιγραφή της απενεχοποιημένης ηδονής πέρασε μέσα απ’ το Let’s Talk About Sex, που κυκλοφόρησε ως single το ’91 μέσα απ’ τον δίσκο Blacks’ Magic. Με στιχουργικές αναφορές στην προφύλαξη, στην λογοκρισία απ’τα media, στην επιθυμία για sex αλλά και στο δικαίωμα του να πεις όχι, το τραγούδι πήρε διαστάσεις «ύμνου». Εξάλλου στα ‘90s το sex, τραγουδήθηκε όσο πότε άλλοτε και όσο κανένα άλλο θέμα.

Όσο οι TLC με τον Babyface και τον Sean “Puffy” Combs (τότε, Puff Daddy) ηχογραφούσαν τον ιστορικό δίσκο CrazySexyCool που θα περιείχε τις μετέπειτα τεράστιες επιτυχίες Creep και Waterfalls, οι Salt ‘N’ Pepa κυκλοφόρησαν τον τέταρτο και προτελευταίο δίσκος τους, με τίτλο Very Necessary, το ’93.

Μέχρι και σήμερα θεωρείται ένας απ’ τους καλύτερους hip-hop δίσκους, με την παραγωγή να κινείται στα πλαίσια του R&B, όπου τα επόμενα χρόνια ήταν το κυρίαρχο είδος μαύρης μουσικής και αποτέλεσε τον εύκολο στόχο των σκληροπυρηνικών υποστηριχτών του hip-hop, κατηγορώντας το πως ξεφτίλησε την κουλτούρα. Φυσικά, όταν ο Notorious B.I.G. έκανε R&B, ήταν όλα καλά.

Η αναρρήχηση στα charts ξεκίνησε με το Shoop που ήταν το πρώτο τραγούδι τους σε top5 του Billboard Hot 100 (και ιδανικό για πέσιμο αν είστε σε bar και το βάλει ο DJ), συνέχεια δόθηκε με το Whatta Man στο οποίο συμμετείχαν οι En Vogue και έφτασε μέχρι την 3^η θέση, ενώ η απόλυτη ολοκλήρωση στην διαδρομή αναγνώρισης και επιτυχίας του δίσκου, ήρθε με το None of Your Business που κέρδισε το βραβείο Grammy στην κατηγορία Best Rap Performance by a Duo or Group.

Ο τελευταίος δίσκος των Salt ‘N’ Pepa κυκλοφόρησε το ’97 με τον τίτλο Brand New, αλλά λόγω δισκογραφικών προβλημάτων και έλλειψης πόρων, το promo ήταν περιορισμένο και κάπως έτσι έληξε άδοξα μια πυρετώδης ροή και παραγωγή επιτυχιών.

Το επόμενο πρωί της διάλυσης των Salt ‘N’ Pepa, μπορεί η κοινωνία να μην είχε αλλάξει, αλλά στα πλάνα του MTV υπήρχαν η Missy Elliot, η Lil’ Kim, η Queen Latifah, η MC Lyte. Στο ραδιόφωνο έπαίζε η Lauryn Hill, οι TLC, η Foxy Brown. Η γυναικεία εκπροσώπηση σε ένα ανδροκρατούμενο είδος μουσικής, ήταν πλέον γεγονός. Και ο κόσμος των γυναικών, είχε αλλάξει.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, η παρουσία των γυναικών στην hip-hop σκηνή ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας. Απ’ τα backing vocals, στην θέση του MC και από εκεί στην κορυφή. Δύσκολη πορεία, σε έναν μουσικό κόσμο καθόλου αγγελικά πλασμένο και ανδρικά προεδρευόμενο.

Την σκυτάλη σε αυτήν την δισκογραφική κούρσα της γυναικείας χειραφέτησης και μετά από σχετική αισθητική εξέλιξη (ή μήπως μετάλλαξη;), έχουν αναλάβει γυναίκες όπως η Nicki Minaj, η Iggy Azalea, η Cardi B, η Megan Thee Stallion, η Doja Cat. Η ψευδαίσθηση της κατάκτησης και της κυριαρχίας, οδήγησε σε σεξουαλικό και οικονομικό φλεξάρισμα, αλλά τουλάχιστον πλέον, ακούγονται και οι δύο πλευρές.

ΥΓ: Μπορεί το καλλιτεχνικό έργο κάποιων γυναικών να αναγνωρίζεται και να μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα, αλλά η «μάχη» της ισότητας δεν έχει κερδιθεί ακόμα. Απλά υπάρχουν, κάποια μουσικά σημεία αναφοράς, που σηματοδότησαν αλλαγές και ανέδειξαν το πρόβλημα, ενδυναμώνοντας τον γυναικείο ψυχισμό.