Η Μπίλι Άιλις δεν έχει κάνει διάλειμμα εδώ κι ένα χρόνο, από  τότε που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ της “When We All Fall Asleep, Where Do We Go?”, που της έφερε δικαίως πέντε βραβεία Grammys και ένα τραγούδι  (ύμνος το “No Time to Die”) για το soundtrack της ταινίας του Τζέιμς Μποντ -που δυστυχώς ακόμη δεν ξέρουμε ημερομηνία κυκλοφορίας. 

Χρησιμοποίησε τη δημοφιλία της για να πείσει τους συμπολίτες της να ψηφίσουν (για να διώξουν τον πορτοκαλί άνθρωπο) και -ως γνήσιο τέκνο της εποχής της- ανέλαβε ακτιβιστικό έργο για να ενημερώσει το κοινό της σχετικά με τους καταστροφικούς κινδύνους της κλιματικής αλλαγής. Αν δεν υπήρχε πανδημική κρίση τώρα θα έκανε παγκόσμια περιοδεία.

Στα καλά νέα έκανε livestream σόου και μπήκε ξανά στο στούντιο για να ηχογραφήσει το “my future”. Χθες κυκλοφόρησε το “Therefore I am” που ίσως είναι το πιο διασκεδαστικό κομμάτι της Άιλις. 17 ώρες μετρά στο YouTube και έχει ξεπεράσει τις δέκα εκατομμύρια προβολές. Κι ανεβαίνει. Και το πιο φιλοσοφικό μιας και δανείζεται την καρτεσιανή διάσημη φράση για τίτλο. Περίπου. Σκηνοθετεί τον εαυτό της σε ένα άδειο mall. Άλλο λέβελ κοινωνικής αποστασιοποίησης.

Πέρασε πέντε λεπτά σε ένα τεράστιο εμπορικό, εντελώς απογυμνωμένο από κόσμο, τρώγοντας τηγανιτές πατάτες, ντόνατ και pretzels. Και για ένα περίεργο λόγο, η δυστοπική ειρωνική, λανθιμική σκηνοθετική της ματιά, παίζει σαρκαστικά με το αίσθημα μιας “παραδοσιακής” αμερικανικής συνήθειας, της βόλτας στο mall, εκεί δηλαδή όπου η ταυτότητα που κυριαρχεί είναι αυτή του καταναλωτή. Στο συγκεκριμένο mall περνούσε η ίδια όλη της την εφηβική της ζωή. 

Το ρεφρέν ίσως είναι μια αποστομωτική απάντηση σε όλους εκείνους που πέρασαν τον τελευταίο χρόνο ασκώντας της κριτική: “I’m not your friend or anything / Damn, you think that you’re the man / I think therefore I am.”