Τις προηγούμενες ημέρες, περίπου 100.000 γυναίκες κατέλαβαν τους δρόμους των μεγαλύτερων πόλεων της Λευκορωσίας ζητώντας την παραίτηση του Alexander Lukashenko. Αυτό από μόνο του θα ήταν ένα νέο, αν η Λευκορωσία δεν έβλεπε oύτως ή άλλως μια κοινωνική εξέγερση να διαδραματίζεται στους δρόμους της για πάνω από έναν μήνα.
Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν αφού ο Lukashenko ισχυρίστηκε πως κέρδισε τις εκλογές που έγιναν στη χώρα στις αρχές Αυγούστου με ένα ποσοστό 80%. Η κοινή γνώμη αντιμετωπίζει αυτές τις εκλογές σαν στημένες, η Ευρωπαϊκή Ένωση αρνείται να αναγνωρίσει τον Lukashenko ως πρόεδρο της χώρας και μετά από 26 χρόνια αναξιόπιστης κυβερνητικής συνέχειας, οι γυναίκες της Λευκορωσίας αποφάσισαν να κάνουν κάτι για αυτό. Ή μάλλον και για αυτό.
Στα social media δημοσιεύθηκαν βίντεο με ομάδες γυναικών να φωνάζουν, ενώ δέχονται αστυνομική βία. Τα τοπικά νέα έκαναν λόγο για διαδηλώτριες που συνελήφθησαν και χτυπήθηκαν. Μια διαδηλώτρια δέχτηκε χτυπήματα στο πρόσωπο, όταν προσπάθησε να τραβήξει ένα balaclava από το πρόσωπο ενός αστυνομικού.
Στο Μινσκ, οι διαδηλώτριες κρατούσαν πανό με συνθήματα, ένα εκ των οποίων έγραφε: «Ζωγράφισες την καρδιά μου με μπλε πόνο», αναφερόμενη στον ισχυρισμό του Lukashenko ότι κάποιες γυναίκες ζωγράφισαν μόνες τους μελανιές στα σώματά τους για να ισχυριστούν πως πρόκειται για χτυπήματα από αστυνομικούς.
Αυτό που γίνεται σαφές είναι πως μέσα από την εξέγερση ενός λαού απέναντι στην πολιτική ασυδοσία, ένα δυνατό μερίδιο ενός λαού, οι γυναίκες του, δίνουν μια παράλληλη μάχη: να αλλάξουν μια κοινωνία που είναι βαθιά πατριαρχική. Μια χρήστης στο Twitter έγραψε χαρακτηριστικά: «Αυτό συμβαίνει σε μια κοινωνία που είναι τόσο πατριαρχική που ο Lukashenko είναι κυριολεκτικά γνωστός ως «batka”= πατέρας».
Ο Lukashenko πριν κάποιες ώρες συναντήθηκε με τον Βλάντιμιρ Πούτιν, ο οποίος από ό,τι φαίνεται είναι από τους λίγους διεθνείς συμμάχους του. Μίλησαν για όλα εκτενώς, εκτός από τις πορείες, για τις οποίες περιορίστηκαν σε μια υπόσχεση στήριξης σε αυτές τις «δύσκολες στιγμές για τη χώρα». Στο μεταξύ, ίσως οι δύσκολες στιγμές στη χώρα να φτάνουν απλώς τώρα στο τέλος τους.
