Θυμάμαι να κάθομαι με τον Νίκο στην παρουσίαση βιβλίου για τον Ζακ και καθώς μιλάει για εκείνον, να αναρωτιόμαστε κάπως αποχαυνωμένοι: “Πώς γίνεσαι τελικά ρε φίλε Έλενα Ακρίτα;”.
Δεν πέρασε καιρός μέχρι να βρεθούμε απέναντι στον καναπέ του σπιτιού της και να καταλάβω πως χρειάζεται κάμποση μαγκιά και άλλη τόση τσαχπινιά για να μη μασάς όχι απλά τις λέξεις, αλλά την παραμικρή συλλαβή. Και είπαμε για το νέο φεμινιστικό κύμα, την καταψήφιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για τον έρωτα που δεν κρατάει για πάντα και δεν πειράζει μιας και οι άνθρωποι μπορούν να φτάσουν μαζί μέχρι το τέλος, μέσα σε πολλά και διαφορετικά πέπλα αγάπης και φροντίδας.
Είναι η Έλενα Ακρίτα και γουστάρει τόσο τον εαυτό της, που δεν έχει κανένα πρόβλημα να πει: “Έχω ζηλέψει κείμενα σου” και να με αφήσει στον τόπο.
