Έκτη συνεχόμενη χρονιά. Μπορεί κάπου να υπογράψουμε ένα συμβόλαιο για… 16η, 26η και πάει λέγοντας; Παραστάσεις όπως το «170 Τετραγωνικά» είναι ένα δώρο που δεν πρέπει ποτέ να «αποσύρεται από την κυκλοφορία». Μια εμπειρία που σε γεμίζει με τρόπο που μόνο το πολύ καλό θέατρο μπορεί. Ένα «ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΙΣ» με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Τα συνεχή sold out δείχνουν ξεκάθαρα πως το «στόμα με στόμα» λειτούργησε ως όφειλε.
Τι θαυμαστή ισορροπία είναι αυτή. Ανάμεσα στην τραγωδία και στην κωμωδία. Ανάμεσα στο γκροτέσκο και στο σοβαρό. Οι αλήθειες διαδέχονται η μία μετά την άλλη με το όχημα της ωμότητας, του ρεαλισμού, με ρυθμό καταιγιστικό. Δεν θες να τελειώσει όλο αυτό όσο… θες κιόλας. Αντιφατικό; Καθόλου. Συμβαίνει ενίοτε όταν πετυχαίνεις κάτι το μεγαλειώδες. Που, όμως, δεν φτιάχτηκε για να σε κάνει να περάσεις καλά με την έννοια που συνήθως το αποζητάμε.
Είναι τα «170 Τετραγωνικά», σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη, το (θεατρικό) «Σπιρτόκουτο» του σήμερα; Και ναι, και όχι. Όπως η θρυλική ταινία του Γιάννη Οικονομίδη έβγαλε στη φόρα όλες τις παθογένειες της «αγίας ελληνικής οικογένειας», έτσι και το έργο που παίζεται αυτές τις μέρες στο Θέατρο Ιλίσια δεν χαρίζει κάστανα για το ίδιο θέμα. Δεν εξωραΐζει, μήτε δικαιολογεί.
Η ζωή στην επαρχία με τους περιορισμούς και τα κουτσομπολιά της. Η απιστία. Η εργασιακή αποτυχία. Η επιπολαιότητα στις σχέσεις. Τα ψέματα, τα πολλά ψέματα. Τα διαφορετικά «θέλω» που συγκρούονται με φόρα. Η αφέλεια. Η διχόνοια. Η θέληση να μας αγαπούν. Και αυτά είναι μόνο μέρος της εικόνας.
Το σενάριο «κεντάει», οι ηθοποιοί επίσης και όλο αυτό σημαίνει «θέατρο»
Ο Γιωργής Τσουρής έχει φτιάξει ένα κείμενο που θα έπρεπε να διδάσκεται. Βρήκε τις λέξεις, βρήκε τον τρόπο. Δημιούργησε από το μηδέν, δεν αντιγράφει, μήτε δανείζεται ή μεταφέρει. Και είναι και ο ίδιος το κάτι πολύ παραπάνω, ερμηνευτικά. Με το που μπαίνει στην παράσταση, όλα πάνε στο μάξιμουμ. Η αίθουσα σείεται από τα γέλια, αλλά όλο αυτό είναι ο ορισμός του «γελάμε για να μην κλαίμε». Θα δεις επίσης ορισμένους να δυσανασχετούν – αν για κάποιο λόγο μπορέσεις να πάρεις τα μάτια σου από τα δρώμενα στη σκηνή. Είναι γιατί η αλήθεια ενοχλεί. Ακόμα και όταν στην διανθίζουν με χιούμορ. Την βαφτίζεις «υστερία» ή «βωμολοχία» γιατί δεν θες να την αντιμετωπίσεις στα ίσα, γιατί σε τρομάζει ή σε κάνει να νιώθεις άβολα, αμήχανα. Δεν έχει νόημα όμως να κρύβεις τη σκόνη κάτω από το χαλάκι…
Η Ήβη Νικολαΐδου (παίζει καταπληκτικά και νιώθουμε πως αυτό είναι understatement) και η Λυδία Γιαννουσάκη είναι οι δύο αδελφές που καλούνται να χειριστούν το «μετά» του θανάτου του πατέρα τους, στη Θήβα. Η δεύτερη είναι έγκυος και μένει μαζί με τον σύντροφό της, Άγγελο (Θανάσης Ζερίτης), που είναι ένας τύπος που δείχνει ΟΚ – είναι όμως; Φαίνεται πως όλο αυτό είναι ένα καζάνι που σιγοβράζει και ψάχνει μια μικρή αφορμή για να σκάσει. Αυτή έρχεται μέσα από μια απρόσμενη επίσκεψη. Γιωργής Τσουρής has entered the chat…
Το «170 Τετραγωνικά» μεταφραζόταν μέχρι πρότινος σε 5 σεζόν, 400 παραστάσεις και 75.000 θεατές. Η μικρή παράταση που πήρε φέτος στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Ιλίσια εκτός από το να «αυγαταίνει» αυτά τα νούμερα, είναι ένα δώρο για όσους δεν πρόλαβαν ή δεν ήξεραν. Είναι, αν μας ρωτάς, κάτι που δεν πρέπει να σταματήσει ούτε φέτος ούτε τώρα ούτε… ποτέ. Γιατί η αλήθεια που κομίζει, το μήνυμα που κουβαλάει είναι τόσο ισχυρό ώστε πρέπει να «λάμπει» διαρκώς. Το θέατρο αυτό ακριβώς πρέπει να επιτελεί ως αποστολή. Μια τραγική φαρσοκωμωδία που καταλήγει να είναι γροθιά στο στομάχι. Κι αυτό είναι γλυκό όσο και πικρό. Και καλλιτεχνικά, ένας σταθμός.
* Μπες ΕΔΩ για να κλείσεις εισιτήριο για το «170 Τετραγωνικά» στο Θέατρο Ιλίσια
** Η παράσταση θα παίζεται ως τις 17/11
Συγγραφέας: Γιωργής Τσουρής
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Ηθοποιοί: Ήβη Νικολαΐδου, Θανάσης Ζερίτης, Λυδία Γιαννουσάκη, Αγγελική Γρηγοροπούλου, Γιωργής Τσουρής
