Ένα αίσθημα οικειότητας. Τόσο ισχυρό ώστε σε κάνει να πιστεύεις πως αυτοί που βλέπεις, επί σκηνής, είναι δικοί σου άνθρωποι. Το ξέρεις (πως) δεν είναι. Έλα όμως που η δύναμη της μουσικής τέτοια υλικά όρια τα νικά. Σύνδεση, πνευματική όσο και σωματική. Κάτι που οι Thievery Corporation έχουν δημιουργήσει, ηλεκτρισμός και δόνηση, με τον κόσμο. Με τους «Thieves» καταπώς αποκαλούν χαϊδευτικά το κοινό τους. Κατάκτηση και περηφάνια.
Βράδυ Τρίτης (9/7), στο Release Athens, το vibe μεταφερόταν από τη μία άκρη στην άλλη. Ακόμα και όσοι περίμεναν υπομονετικά να προμηθευτούν τις μάρκες, το «νόμισμα» της βραδιάς για μπίρες, φαγητά και τα συναφή, χόρευαν, τραγουδούσαν και δονούνταν ενόσω περίμεναν καρτερικά στην ούρα. Σε τελική ανάλυση δεν είχε σημασία πού σε έβρισκε το κάθε τραγούδι. Αυτό που σε «χτυπούσε», χάδι και άγγιγμα ψυχής, ήταν μια ενέργεια, δυνατότερη από απόσταση και εμπόδια.
Αναδιατύπωση: Οι Thievery Corporation είναι δικοί μας άνθρωποι. Τόσες φορές που έχουν έρθει στα μέρη μας, τόσες φορές που τους έχουμε δει. Το 3ήμερο που έμειναν στην Ελλάδα έπαιξαν, πέρα από την Αθήνα, και σε Ιωάννινα, Θεσσαλονίκη. Πάντα με πολύ κόσμο από κάτω. Από τις περιπτώσεις που το χρησιμοποιείς δίχως δεύτερες σκέψεις το κλισέ «αγαπημένοι του ελληνικού κοινού».
Όταν παίζουν, το ξέρεις, δεν θα ‘ναι ένα φλατ πράγμα. Θα ‘ναι χορός, θα ‘ναι λίκνισμα, θα ‘ναι τραγούδι, θα ‘ναι «κλείνω τα μάτια και απολαμβάνω». Ο καθένας το βιώνει διαφορετικά και… ίδια. Περίεργο; Όχι, απλά Thievery Corporation. Δημιουργώντας τις προϋποθέσεις ευτυχίας από νωρίς, με επιτυχίες όπως το Lebanese Blond και τo Amerimacka.
Thievery Corporation: Η ισχύς εν τη ενώσει
Στο Φάληρο, δίπλα στη θάλασσα στην Πλατεία Νερού, την πολλή τη ζέστη δεν την ένιωθες τόσο. Το αεράκι τα έκανε όλα πιο smooth, η μουσική πολύ περισσότερο. Είναι πάντα υπερπαραγωγή τα live των Thievery Corporation. Τόσο πολλοί οι μουσικοί, οι τραγουδιστές που εναλλάσσονται στη σκηνή ώστε είναι σαν πολλές συναυλίες σε ένα. Το πλήθος των μουσικών ειδών, dub, reggae, hip hop, bossa nova και πάει λέγοντας, επιτείνει αυτό το συναίσθημα.
Σε πόσες συναυλίες βλέπεις να βγαίνει ηλεκτρικό σιτάρ; Σε πόσες συναυλίες βλέπεις τόσο ετερόκλητο κοινό, μια διαφορετικότητα που είναι ακριβώς η μεγαλύτερη δύναμη; Η κολεκτίβα που δημιούργησαν στα 90s ο Rob Garza και ο Eric Hilton αυτό ακριβώς είχε εξ αρχής ως στόχο: Να συνθέσει, να γεφυρώσει. Ήχους και πολιτισμούς, τους ανθρώπους μεταξύ τους. El pueblo unido jamás será vencido. Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος. Όπως μας τραγούδησε με τη φοβερή φωνή της η αέρινη Laura Vall, σαν ξωτικό.
Αν και αν μας ρωτάς, αδυναμίες είναι αυτές, τίποτα δεν συγκρίνεται με το touch, τη φωνή και την εν γένει παρουσία της Racquel Jones. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ. Με κεφαλαία. Έτσι είναι το σωστό. Το Letter To The Editor ήταν η στιγμή της, το best of της.
Μήπως όμως υστέρησε στο δικό του, πιο hip hop σκέλος, ο σαρωτικός Mr. Lif; ‘Η ο «αίλουρος» Puma Ptah; Σε αυτόν άνηκε το highlight της συμφωνίας. Στο Warning Shots, που τραγουδούσαν όλοι μαζί και έγινε, προφανώς, καλός χαμός, εμφάνισε σημαία της Παλαιστίνης, ανεμίζοντας την με πάθος. Γιατί η μουσική είναι πάνω από όλα για να ενώνει, να στέλνει μηνύματα και να μιλάει εκεί που νικιέται το σκοτάδι, σβήνει η σιωπή. To stage diving που έκανε στο πλήθος, η βόλτα στα χέρια τους, ήταν ο συμβολισμός αυτής της σύνδεσης που λέγαμε. Ο απόλυτος.
Οι Thieves είναι ένα σώμα, μια ψυχή. Κοντά 15 χιλ. άνθρωποι το έκαναν σαφές κάθε λεπτό που κράτησε μια χορταστικότατη συναυλία, λίγο πάνω από 1,5 ώρα συνολικά. Από καλλιτέχνες που εμφανώς το απολάμβαναν όσο και ο κόσμος. Ως και κινητά έβγαλαν για να τραβήξουν πλάνα τους «τρελιάρηδες» τους από κάτω, να απαθανατίσουν τις στιγμές και να τις φυλακίσουν και οπτικοακουστικά πέρα από αναμνήσεις.
Ναι, οι Thievery Corporation δεν λογίζονται εδώ και καιρό ως μια μπάντα που μπορεί να προκαλέσει αιφνιδιασμό στους εν Ελλάδι θαυμαστές τους. Τους ξέρουμε καλά, τους έχουμε δει πολλάκις. Είναι, όμως, κάτι σαν οικογένεια. Από αυτές τις ωραίες τις οικογένειες, του «φιλιούνται – αγκαλιάζονται» μακριά από φωνές, επιβολές και «θα κάνεις αυτό που σου λέω εγώ». Νιώθεις ελεύθερος, νιώθεις πλούσιος. The Richest Man in Babylon; Υπό μια έννοια, ναι.
Υ.Γ.1: Οι Black Pumas, που έπαιξαν ακριβώς πριν από τους Thievery Corporation, δεν είναι απλώς μια καλή μπάντα, δεν είναι απλώς αυτοί που λένε το Colors. Αποκάλυψη.
Υ.Γ,2: To setlist της συναυλίας των Thievery Corporation στο Release Athens 2024 ήταν το εξής:
A Warning Dub, Facing East, Lebanese Blonde, Originality, Amerimacka, Culture of Fear, Illumination, Letter to the Editor, Encounter in Bahia, Vampires, Heart is a Hunter, Air Batucada, Sleeper Car Intro ,Meu Nego , Roadblock, Richest Man, Para Sempre, San San Rock, Satyam Shivam, Fight to Survive, Warning Shots
Encore: Sweet Tides
*Οι φωτογραφίες είναι από τη σελίδα του Release Athens στο Facebook
