Κόσμος. Πολύς. Σε κάθε γωνιά του Θεάτρου Βράχων, απ’ άκρη σε άκρη. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είπε το δικό του «ως εδώ, παιδιά». Η τελευταία συναυλία…
Βασικά πάνω και περισσότερο από όλα, μπερδεμένοι είμαστε. Από τη μία θέλουμε να του φωνάξουμε με όλο μας το «είναι» να το σκεφτεί ξανά, να αλλάξει γνώμη. Από την άλλη, ξέρουμε καλά πως αυτό που τον κάνει ξεχωριστό ως καλλιτέχνη, ακόμα κάτι πιο σωστά, είναι το πώς εμμένει στις απόψεις του, χωρίς να άγεται και να φέρεται. Λέγεται ακεραιότητα και είναι πολύτιμο πράγμα δια της σπανιότητας.
Είναι άβολο, αμήχανο και στενάχωρο να σκέφτεσαι πως αυτό ήταν το φινάλε. Αλλά ένας δημιουργός που έχει γράψει ιστορία με αυτόν τον τρόπο, υπό μια έννοια, είναι πάντα live. Στο μυαλό, στη σκέψη, στην καρδιά. Κουβαλάς τις μελωδίες, τους στίχους του, μαζί σου. Και μάλλον αυτό είναι που πρέπει να κρατήσουμε.
Αυτό δηλαδή που είπε και ο ίδιος στο αποχαιρετιστήριο μήνυμά του. Ιδού και διάβασε, προτείνουμε, προσεκτικά, κάθε λέξη έχει σημασία, κάθε λέξη βρίσκεται εκεί που πρέπει. Είναι ένα μάθημα ζωής όλο αυτό:
«Σιμουν και αποχαιρετισμός. Κρατήστε τα τραγούδια και ’μένα ξεχάστε με! “Λοιπόν, θέλω να σας ευχαριστήσω πολύ! Και εσάς που είστε εδώ σήμερα -και αυτούς που ήτανε στο παρελθόν… Το μεγαλύτερο που έχετε κάνει είναι ότι παραβλέψατε τις ανεπάρκειές μου – ναι ρε γαμώτο! Και σταθήκατε στην ουσία. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Δεν είναι εύκολο αυτό. Το επόμενο διάστημα θα συναντιόμαστε δισκογραφικά – τουλάχιστον. Θέλω να πω όμως το εξής: – Το λέω συνέχεια θα το πω για ακόμη μία φορά.
Νομίζω ότι η ανταπόκριση που υπήρχε και η αγάπη… Νομίζω ήταν υπερβολική! (γέλια) Ακούστε, ακούστε… θα το εξηγήσω για μία ακόμα φορά. Αυτό που έκανα, δηλαδή να ασχοληθώ με τα τραγούδια… εντάξει, ήταν μία ανάγκη που δεν μπορούσα να την ελέγξω…
Αντιλήφθηκα όμως ότι το έκανα για τη δικιά μου την ύπαρξη. Για να μπορέσω να σταθώ όρθιος σ’ αυτόν τον κακοτράχαλο δρόμο που είναι η ζωή, έτσι; Άρα, εν ολίγοις, η δημιουργία είναι μία εγωιστική διαδικασία. Το λέω συνέχεια… Αυτό που στεφανώνει την ανθρώπινη ύπαρξη είναι η θυσία -παιδιά- κι εγώ δεν ένιωσα ότι θυσίασα κάτι.
Οπότε… Κρατήστε τα τραγούδια και ’μένα ξεχάστε με! Επίσης θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ τους συνεργάτες. Και τους σημερινούς και αυτούς που υπήρχαν στο παρελθόν, που μ’ αντέξανε… Μ’ αντέξανε…
Βλέπω διάφορα πρόσωπα εδώ και μπροστά και στους συνεργάτες, λυπημένα και στενοχωρημένα κλπ. Μη στεναχωριέστε! Ζήστε τη στιγμή! Ζήστε το παρόν! Σα να μην υπάρχει αύριο! Αλλά όμως, αλλά όμως… Όχι άτσαλα, να θυμάστε πάντα αυτούς που υπήρξαν πριν από μάς και αυτούς που θα υπάρξουν μετά από εμάς».
Πόσο πιο ωραία, μεστά να το θέσει; Πόσο τα λόγια του βρίσκουν κατευθείαν στόχο στην καρδιά μέσα από το πρίσμα της λογικής; Δεν ξέρουμε πως το καταφέρνει πάντα αυτό, αλλά το κάνει.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου παρέδωσε τη σκυτάλη, συμβολικά και πρακτικά
Κι άλλωστε, ήταν ολοφάνερο, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου παρέδωσε τη σκυτάλη στους νεότερους με τη γνώση πως η καλή μουσική δεν πεθαίνει ποτέ. Ξέροντας πως έκανε το δικό του κομμάτι στην ιστορία και καιρός είναι να έρθουν οι επόμενοι. Όπως οι Μάρθα Φριντζήλα, Αλέξανδρος Κτιστάκης και Γιάννης Λίταινας ή οι (τρομεροί) μουσικοί του, ήταν φανερό πως προτιμούσε να πέσουν τα φώτα πάνω στους συνεργάτες του όχι σε αυτόν, κι ας ήταν το δικό του «αντίο».
Δεν έμεινε πολλή ώρα πάνω στη σκηνή του Βράχων, φανταζόμαστε, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο. Συμβολικά, πρακτικά. Για να οριοθετήσει το τέλος ως μια νέα αρχή. Δεν θα το έκαναν πολλοί. Αλλά ο Θανάσης ποτέ δεν ήταν «ένας ακόμα». Highlight η στιγμή που πήρε αγκαλιά ένα μικρό μωράκι, πόσο πιο ισχυρό να γίνει το μήνυμα της μετάβασης; «Προετοιμάζουμε την επόμενη γενιά», όπως ωραία το έθεσε.
Αυτή τη γνησιότητα που τον ορίζει, αυτό το «σε κοιτάω στα μάτια», ο κόσμος τα έχει καταλάβει από την πρώτη στιγμή. Γι’ αυτό τον αγάπησε. Γι’ αυτό επίσης και το κοινό του είναι τόσο ετερόκλητο, με τέτοια ποικιλία. Όλοι χωράνε, όσοι τέλος πάντων ενστερνίζονται το μήνυμα και είναι παρόντες, ψυχή και σωμά όχι επειδή το προστάζει κάποια μόδα, απλά επειδή το θέλουν, έτσι το αισθάνονται.
Κοιτούσες τα πρόσωπα την ώρα της συναυλίας, τα κοιτούσες και μετά, και κανένα «τέλος» δεν ένιωθες. Αυτό είναι κάτι που νικάει το χρόνο.
Θα είναι μεγάλος ο πειρασμός μελλοντικά να επιστρέψει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Θα του το πουν πολλοί, θα του το ζητήσουν επισταμένως, μπορεί και να τον «καίει» εσωτερικά. Κάτι μας λέει ωστόσο, πως δεν θα αλλάξει γνώμη, Με μόνη εξαίρεση έναν ιερό σκοπό, κάτι που ανακοίνωσε ήδη: Τον Οκτώβριο που μας έρχεται θα τραγουδήσει σε συναυλία υποστήριξης του συλλόγου συγγενών θυμάτων «Τέμπη 2023».
Άιντε εκεί ψηλά…
