Το Spiral Trio έρχεται την Τρίτη 18 Ιουλίου στο Κηποθέατρο Παπάγου για να μας ταξιδέψει στις ξεχωριστές μελωδίες του μεγάλου Ιταλού συνθέτη Nino Rota (εισιτήρια μπορείς να βρεις εδώ). Οι βιρτουόζοι Σπύρος Μάνεσης (πιάνο), Αρίωνας Γυφτάκης (κοντραμπάσο) και Αναστάσης Γούλιαρης (τύμπανα) ετοιμάζουν για όλους εμάς μια jazz βραδιά, κατά την οποία θα συνομιλήσουν μουσικά με αγαπημένες συνθέσεις που έχουν αφήσει το στίγμα τους στις ταινίες του Fellini και του Visconti, όπως και στις δύο πρώτες ταινίες της τριλογίας του Coppola «Ο Νονός» -και όχι μόνο-, τις οποίες έχουν διασκευάσει με πολλή τόλμη, φαντασία αλλά και σεβασμό.
Λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή, δύο από τα μέλη του μοιράζονται μαζί μας τους δίσκους που τους σημάδεψαν.
Σπύρος Μάνεσης:
Paul Bley – Footloose!
Ηχογραφημένος στις αρχές των 60’s, είναι ένας από τους εμβληματικούς δίσκους του τρίο του πιανίστα Paul Bley με τον Steve Swallow και τον Pete LaRoca. Ήταν ο πρώτος δίσκος μοντέρνας τζαζ που έπεσε στα χέρια μου, πρέπει να ήταν γύρω στα τέλη των 90’s και έκανε πάταγο μέσα μου. Μου φαινόταν στην ακρόαση ταυτόχρονα προσιτός και παράξενος, και αυτό με μαγνήτιζε πολύ, με αποτέλεσμα να τον ακούω χιλιάδες φορές για να τον αποκωδικοποιήσω. Τον ακούω και σήμερα και μου φαίνεται το ίδιο φρέσκος.
Bill Evans Trio – Sunday at the Village Vanguard
Πρόκειται για την ιστορική καταγραφή ενός σπουδαίου τρίο του πιανίστα Bil Evans με τον Scott LaFaro στο μπάσο και τον Paul Motian στα τύμπανα στο Village Vanguard της Νέας Υόρκης στις 25 Ιουνίου του 1961, μαζί με το «αδελφό» του άλμπουμ “Waltz for Debby”. Η ηχογράφηση αυτή έμεινε ιστορική γιατί αποτυπώθηκε εκπληκτικά εκείνη την ημέρα το πρωτοποριακά διαδραστικό playing που χαρακτήριζε το τρίο την εποχή εκείνη αλλά και με μια δόση τραγικότητας αφού ο Scott LaFaro σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα μόλις δέκα μέρες αργότερα. Στον δίσκο αυτό επανέρχομαι τακτικά και είμαι βέβαιος με τα χρόνια πως ο λυρισμός του Evans έχει επηρεάσει το παίξιμό μου ενώ με συγκινούσε πάντα ο συνεχής διάλογος των τριών οργάνων, πράγμα που πάντοτε μου άρεσε να συμβαίνει και στη δική μου μουσική.
Bill Evans – Alone
Solo piano δίσκος του Bill Evans, ηχογραφημένος το 1968. Το solo piano για εμάς τους πιανίστες είναι από τα δυσκολότερα tasks καθώς θέτει το ζήτημα «πώς συνοδεύω τον εαυτό μου» και ο δίσκος αυτός είναι πραγματικό μάθημα διαχείρισης του οργάνου. Πέρα όμως από τα τεχνικά, ο πλούτος των μουσικών εικόνων που δημιουργεί εδώ ο Evans είναι τεράστιος, τόσο από κομμάτι σε κομμάτι, όσο και στη διαχείριση του σόλο σε κάθε κομμάτι χωριστά.
Chet Baker / Paul Bley – Diane
Ντουέτο που ηχογραφήθηκε για την Steeplechase το 1985, υπόδειγμα διάδρασης και επικοινωνίας ανάμεσα σε σολίστα και συνοδό. Εξαιρετική οικονομία στη χρήση των υλικών και από τους δύο, εντυπωσιακή μελωδική φαντασία, λυρισμός και ουσία.
Αναστάσης Γούλιαρης:
Bill Stewart – Keynote Speakers
Η πρώτη μου επαφή με το φαινόμενο Bill Stewart. Με γοητεύει πολύ ο ήχος του, η αίσθηση του time, το φρασάρισμα τόσο στο σόλο όσο και στην συνοδεία του. Ένας μουσικός που νιώθεις ότι είναι πάντα τολμηρός αλλά και σίγουρος για ότι κάνει. Εδώ συμπράττει με δύο μουσικούς με τους οποίους συνεργάζεται συχνά, τον Larry Goldings (organ) και τον Kevin Hays (piano, electric piano). Στον δίσκο περιλαμβάνονται ορισμένες από τις πιο αγαπημένες μου συνθέσεις του Stewart όπως το Good Goat ή το How long is τζαζ.
Miles Davis Quintet – E.S.P.
Ένας δίσκος μαγικός – όπως και ότι άλλο έχει κάνει αυτό το κουαρτέτο – με υπέροχες , μοντέρνες συνθέσεις, O Davis είχε μαζέψει γύρω του τέσσερις μουσικούς που ο καθένας ήταν από μόνος του μια εκπληκτική μονάδα και κατάφερε να τους “ενορχηστρώσει” με τρόπο τέτοιο ώστε να βγάλουν τον καλύτερό τους εαυτό. Το interplay του Tony Williams με συνεπήρε από την πρώτη στιγμή.
Hank Jones – Upon reflection: the music of Thad Jones
Οι αδερφοί Jones κατάφεραν ο καθένας με τον τρόπο τους να αφήσουν ένα τεράστιο αποτύπωμα στην Τζαζ. Σ’ αυτόν τον δίσκο ο πιανίστας Hank Jones μαζί με τον αδερφό του Elvin Jones και τον μπασίστα George Mraz παίζουν την μουσική του αδερφού τους, Thad Jones ο οποίος είχε πεθάνει πριν από έξι χρόνια. Είναι ένας δίσκος που τον έχω ακούσει πολύ. Με γοητεύει η μελωδικότητα του Hank Jones και ο λυρικός του ήχος σε συνδυασμό με την συνοδεία του Elvin που είναι ταυτόχρονα υπόγεια και έντονη. Δεν είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός δίσκος του Elvin Jones αλλά για μένα είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου.
Paul Bley, Gary Peacock, Paul Motian – When will the blues leave
Αυτός ο δίσκος συνδυάζει μερικές από τις μεγάλες μου αγάπες. Ο Paul Bley έχει την δύναμη να με συνεπαίρνει ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές. Ο Gary Peacock είναι η επιτομή του μουσικού που χαρακτηρίζεται ταυτόχρονα από ορμητικότητα και πνεύμα. Τέλος ο Paul Motian από την ημέρα που τον πρωτοάκουσα διαρκώς με εκπλήσσει για το βάθος και την δύναμη που έχει το παίξιμό του. Άλλοτε λυρικός, ικανός να φτιάξει έναν ολόκληρο κόσμο με ένα πιατίνι και άλλοτε ακραία γωνιώδης και “επιθετικός”. Ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, σίγουρα μια από τις μεγάλες μου επιρροές.
