Στην καρδιά του καλοκαιριού και λίγο πριν φορτωθούμε σαν γαϊδούρια ψάθες, αντηλιακά και ομπρέλες για κάποια πλαζ που θα μας τσαλαπατήσουν κάμποσοι σαν και εμάς απελπισμένοι, αποφασίσαμε να γράψουμε λίγες αράδες για το ποιες ήταν οι χειρότερες εξορμήσεις μας μέσα στον καύσωνα και για το πώς ίσως θα έπρεπε να αντιλαμβανόμαστε τις διακοπές στην καθημερινότητα μας.
Τσέκαρε και ταυτίσου ελεύθερα…
H Χρύσα Λύκου, μαρτύρησε στην Πάρο
Ένα καλός κανόνας για αξιοπρεπείς διακοπές, είναι το να πηγαίνεις με αυτούς που ξέρεις καλά και αγαπάς αρκετά, ώστε να μην τους πνίξεις όταν δεδομένα σου σπάσουν τα νεύρα για το σε ποια παραλία θα κολυμπήσετε, σε ποια ταβέρνα θα πάρετε την ίδια παντού χωριάτικη και σε ποιο κλαμπ θα εξαντλήσετε τον εαυτό σας τις μέρες ξεκούρασης. Ε, αν δεν πάθεις δεν μαθαίνεις και στα 18 το πιο εύκολο είναι να πας διακοπές με όλους όσους ήσασταν στο ίδιο τμήμα πριν τις Πανελλήνιες. Κορίτσια και αγόρια σε δωμάτιο για καμιά 10αριά άτομα, βρέθηκα στην μάλλον όμορφη Πάρο, μιας και δεν ξαναπήγα από τότε μη και με θυμάται κανείς, 12 χρόνια μετά.
Τσακωμοί; Να ξυπνάει ο ένας να κοιμάται ο άλλος. Να πεινάει η Μαρίνα να ξερνάει η Ελένη. Να ζηλεύει ο Γιώργος τη Χριστίνα και η Πόπη να κλαίει για τον Στέφανο που δεν γύρισε το βράδυ στο δωμάτιο. Και όλα αυτά επί ΠΑΣΟΚ έτσι; 10 μέρες είχαμε να πληρώνουμε δωμάτιο στην Πάρο και κανείς δεν έκανε να φύγει από το μαρτύριο. Διακοπές καμικάζι για τα τιμημένα νιάτα μας, που ούτε μεθυσμένη δεν τις ξαναζούσα.
“Ρε φίλε παίζει καμιά ήρεμη παραλία να την αράξουμε; Νυστάζω!”.
Λίγο οι αφραγκίες, κάτι που τα κανονίζω όλα τελευταία στιγμή, με έκαναν να κλείσω ένα μαγευτικό (#not) τριημεράκι στην βασίλισσα του Σαρωνικού. Την Αίγινα. Και συγκεκριμένα, στην Αγία Μαρίνα της Αίγινας. Χωρίς αμάξι και με παζαριώτικο γυαλί ρέιμπαν, λοιπόν, πάτησα το πόδι μου στο λιμάνι του νησιού. Μπήκα στο ΚΤΕΛ, για να με πάει μέχρι την Αγία Μαρίνα, και μαζί με τον οδηγό, μας καλωσόρισαν και καμιά 30αρια ξαναμμένα γεροντάκια που ‘χαν πάρει αμπάριζα όλα τα ξωκλήσια του νησιού. Και είχε μπόλικα το άτιμο… Για να καταλάβεις, ο πιο νέος μες στο λεωφορείο είχε προλάβει τον Πελέ στα ντουζένια του. Καλή επιλογή, δε λέω, για έναν 21χρονο (εμένα) και την κοπέλα του, να κάνουν τις πρώτες τους διακοπές λες και περιμένουν τα τελευταία ένσημά τους για να συνταξιοδοτηθούν. Μ’ αυτά και μ’ αυτά και με τούτα και μ’ εκείνα, που λες, η Αγία Μαρίνα έβαλε το χεράκι της και φτάσαμε. Λέω “Εδώ είσαι μάγκα μου, διακοπάρες, θα ‘χεις να τραβήξεις photos για ένα χρόνο τώρα!” και κατευθείαν οι ελπίδες μου εξατμίστηκαν, όταν αντίκρισα την κεντρική πλατεία να στολίζεται μ’ ένα ψιλομούφα κιτς άγαλμα, όχι από τα LIDL αδελφέ, αλλά από σουβενιριδάδικο στο Μοναστηράκι ένα πράγμα. Μέχρι να πάω στο ξενοδοχείο (που μπορεί να ‘χε για θέα οικοδομή, αλλά μέσα ήταν “κουκλί”, να τα λέμε όλα), οι εικόνες που έβλεπα θύμιζαν κακή ταινία των 80s. Περίμενα να βγει o Γαρδέλης και η παρέα του μέσα απ’ τις παραμελημένες (κρίπι) ντίσκο που είχε τριγύρω και να με τραμπουκίσει. Κακές αναμνήσεις. Δάκρυα. Δεν συνεχίζω. Αλήθεια. Τέλος.
Ο Ηλίας Γεροντόπουλος, πήγαινε Αμοργό και βρέθηκε Λάρισα
Κοίτα, σε γενικές γραμμές οι διακοπές είναι διακοπές. Δεν μπορεί να είναι και πολύ κακές, σωστά; Ε, όχι, λάθος! Άμα θέλουν οι διακοπές σου μπορούν να σε ταλαιπωρήσουν πιο πολύ κι απ’ τη δουλειά την ίδια. Το μόνο που χρειάζεται, είναι να βάλει πλάτη ο καιρός, οι συνθήκες κι ο “κανόνας των 3ων”. Κι εξηγούμαι: 10 μέρες διακοπές στην Αμοργό – ακυρώνονται και βρίσκομαι 10 μέρες στην εξωτική Μαγιόρκα Σωτηρίτσα Λάρισας. “Μια χαρά παραλία έχει η Σωτηρίτσα, καλά είμαστε” λέω. Και προτού να βάλω τελεία, σκάει μια αστραπή, πιάνει ένας αέρας, φεύγει ο ήλιος κι αρχίζει να βρέχει και να βροντάει για 4 μέρες. Η θάλασσα δεν ήταν πια η ίδια όταν ξαναβγήκε ο ήλιος. Όμως να σου πω κάτι; “Εντάξει, παρέα να υπάρχει. Θα την παλέψουμε κι έτσι”. Αλλά δυστυχώς… ήμασταν 3! Και το “3” είναι τρομερά κακός αριθμός. Δεν είσαι μόνος σου, να περνάς μέρες διαβάζοντας. Δεν είστε 2 για τάβλι και ρακέτες. Δεν είστε 4 για λίγο μπιτς βόλεϋ ή καμιά πρέφα! Είστε 3. Κανένα παιχνίδι, καμία “φασάρα”, τίποτα δεν φτιάχτηκε για 3. Χρειάζομαι ένα ολόκληρο άρθρο να εξηγήσω το πόσο κακό είναι αυτό το 3άρι. Γύρισα στο γραφείο, παρήγγειλα μοχίτο, χαμογέλασα. Και μη χειρότερα!
Ο Γιώργος Κτενάς, κάνει 11 μήνες διακοπές
Η εξουσία δεν απεικονίζεται σε σχήμα στο οποίο κάποιος την παραδίδει ή κάποιος την παραλαμβάνει. Αντίθετα την ασκεί, δυνητικά, έστω ως διαδικασία αφαίρεσης, κάθε κοινωνικό υποκείμενο. Και διαθέτει την ικανότητα να αναπαράγεται διαβρώνοντας τη λαϊκή συνείδηση. Υποτάσσοντας τη χρονικότητα στην εκάστοτε γραφειοκρατία, σε συμβατικές, μικροαστικές εκδηλώσεις εκτόνωσης. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι οι διακοπές, κυρίως οι καλοκαιρινές, ως κομμάτι εντεταμένης ετερονομίας: Αποδοχή 11 μηνών εγκλωβισμού σε απάνθρωπους ρυθμούς δουλικής καθημερινότητας και αναζήτηση της ελευθερίας για έναν μήνα. Με την ευκαιρία, ορισμένα ενδιαφέροντα στοιχεία: Ο μαζικός τουρισμός αναπτύχθηκε τον 19ο αιώνα και ως κυρίαρχο κοινωνικό φαινόμενο εδράζεται στην Ιταλία του Μουσολίνι: Το Υπουργείο Λαϊκής Κουλτούρας καθιέρωσε τον προσβλητικό χαρακτηρισμό “τα μπάνια του λαού”. Την ίδια πρακτική ακολούθησε και η ναζιστική Γερμανία, ενδεικτικό του ότι ο μαζικός τουρισμός αποτελεί συνέχεια του αρχαϊκού “άρτος και θεάματα” και, κυρίως, επινόηση ολοκληρωτικών καθεστώτων. Οπότε προκύπτει η βιοπολιτική του μαζικού τουρισμού, που δεν αφορά την ευζωία αλλά αντίθετα μέσω γραφειοκρατίας ελέγχεται αυτό που άκοπα χαρακτηρίζουμε ως ελεύθερο χρόνο. Οπότε ελέγχεται η χρονικότητα στο πρότυπό του προαυλισμού. Και προαυλισμός, το ξέρετε καλά, υπάρχει μόνο στους τρόφιμους των φυλακών. Τέλος, μια ερώτηση του κυνικού Διογένη: “Για έναν σοφό άνθρωπο δεν είναι γιορτή κάθε μέρα;”. Δηλαδή, παραφράζοντας για χάρη του δικού μας θέματος, για έναν σοφό άνθρωπο δεν είναι κάθε μέρα διακοπές; Αλλά, είπαμε: Ο Διογένης ήταν κυνικός.
