Έχοντας πάρει τη στροφή για να δούμε το τέλος του χειμώνα, πήραμε τα βουνά. Όχι τα πολύ μακρινά, αυτά που μπορείς να τα χαζέψεις λίγες ώρες από την Αθήνα. Πρωί Σαββάτου, εφοδιαστήκαμε από έναν τέλειο φούρνο κοντά στην εθνική, ντόνατς κανέλας και ζεστό καφέ και ξεκινήσαμε. Καλάβρυτα, να είστε όμορφα. Το χρειαζόμαστε…
Ταξίδι πλούσιο σε ευχές για να τελειώσει επιτέλους ο δρόμος Κορίνθου-Πατρών, ώστε να μην τάζουμε σε όλους τους αγίους κάθε φορά κεριά, για να μη βρεθεί μπροστά μας νταλίκα, λεωφορεία και λοιπά εύσωμα οχήματα. Δραπετεύοντας με ευκολία από την εθνική, άρχισαν οι στροφές που αγαπώ να με ζαλίζουν. Πελώριοι βράχοι, θύμιζαν το πραγματικό μας μέγεθος απέναντι στη φύση. Το κοκκινωπό χώμα, έκαιγε ανάμεσα στο χιόνι που πάσχιζε να κρατήσει το παγωμένο και απρόσιτο προφίλ του.
Πέτρινα σπίτια, κάπνιζαν τον χειμώνα σε τσουκάλια. Τα σύννεφα πυκνά και σκούρα, κύκλωναν τις κορυφές των βουνών. Σαν φίδια, τις έβαζαν στα σπλάχνα τους και τις εξαφάνιζαν. Η θερμοκρασία σε ελεύθερη πτώση και εμείς να τεντώνουμε τα μάτια μας να βρούμε τον ουρανό. Πεζοπόροι περιδιάβαιναν στο πλάι του δρόμου, αψηφώντας το κρύο και τη μελλοντική βροχή.
Φτάνοντας στα Καλάβρυτα, αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε στη μονή της Αγίας Λαύρας. Το χιόνι πύκνωνε αριστερά και δεξιά μας, ο δρόμος όμως πεντακάθαρος. Στην είσοδο του μοναστηριού έπρεπε να συγκεντρωθούμε στα σταθερά μας βήματα, μη σπάσουμε κανένα ισχίο από τον πάγο. Χαμογελαστοί καλόγεροι μας ενημέρωσαν για τη λειτουργία του μουσείου, στον επάνω όροφο της μονής. Μικρό με ψαλμωδίες μας καλωσόρισε, ενώ το λιβάνι έκαιγε στην πόρτα. Μια απέραντη ηρεμία αγκάλιαζε τα πάντα.
Βιβλία αιώνων, καμένα και ταλαιπωρημένα. Πλουμιστά άμφια και σταυροί με πετράδια που άστραφταν, αποδεικνύουν ότι το πλουμιστό της εκκλησίας κρατά χρόνια. Το εθνικό λάβαρο, αυτό το οποίο σήκωσαν την επανάσταση του 1821 οι καταπιεσμένοι, στη μέση της αίθουσας, προκαλεί μια κάποια αμήχανη συγκίνηση. Φτιαγμένο στη Σμύρνη, μοιάζει αρκετά φρέσκο για τα χρόνια του.
Σκυλιά και γάτες κυλιόντουσαν στο χιόνι, τινάζοντας τις σταγόνες που έμεναν στο τρίχωμα τους. Φτάναμε πλέον στο λόφο Καπή. 468 άντρες εκτελέστηκαν στο σημείο που σήμερα θεριεύει ένας τεράστιος σταυρός και δίπλα του μεσίστια η ελληνική σημαία. Μικρά καντήλια και σταυροί κατέληγαν στις πελώριες πλάκες με τα ονόματα όσων μαρτύρησαν από τους Ναζί. Δεκάδες ανήλικα παιδιά, σε μια χώρα που ζωντανεύει ξανά το φάντασμα του φασισμού. Μέσα στο λόφο, κατεβαίνοντας λίγα σκαλιά, καίνε 350 καντήλια. Ένα για κάθε οικογένεια που έχασε τους άντρες της. Δύο ώρες εκτελούσε ο γερμανικός στρατός και αποσύρθηκε. Η κληρονομιά μας…
Ιστορικά Καλάβρυτα, μουδιασμένοι τα περπατάμε. Φτάνουμε στο μουσείο του Ολοκαυτώματος. Σχολείο τότε, κλείδωσαν γυναίκες και παιδιά, και του έβαλαν φωτιά. Παράθυρα έσπασαν και δραπέτευσαν, για να αντικρίσουν έναν λόφο νεκρά κορμιά. Με τα χέρια έσκαβαν να θάψουν τους εκτελεσμένους. Ματωμένα Καλάβρυτα…
Αφού λοιπόν ξενερώσαμε με το γεγονός ότι αυτός ο λαός ξεχνά φοβερά εύκολα, πήγαμε να φάμε. Ο Έλατος στην κεντρική πλατεία, μας περιμένει με δυνατή φωτιά στο τζάκι και μυρωδιές που σου τσαλακώνουν τη μύτη. Κοκορέτσι, σουβλιστή μπριζόλα με χοντρό αλάτι και όλα τα γύρω γύρω σε συνδυασμό με μπόλικο κρασί, μας έστειλαν κατευθείαν για ύπνο.
Το απόγευμα, διπλός ελληνικός στο Γρι Γρι και ό,τι σιροπιαστό αντέχεις και δεν αντέχεις. Γαλακτομπούρεκο, μπακλαβάς, τρίγωνα πανοράματος και κανταΐφια, προσγειώθηκαν στην περιφέρεια μας. Χαλάλι τα δάκρυα της Δευτέρας!
Το επόμενο πρωί, ανήκε σε αυτούς που οργώνουν με χιονοπέδιλα τις πλαγιές και σε αυτούς που τους καμαρώνουν φλερτάροντας τους από τις καρέκλες με ζεστό καφέ. Πόσο όμορφος μπορεί να είναι αυτός ο τόπος. Γεμίζει το βλέμμα σου χιόνι και έλατα το χειμώνα, κολυμπάει σε θάλασσες και ηλιοβασιλέματα το καλοκαίρι.
Ο ήλιος έχει χαθεί αυτό το διήμερο, παρόλα αυτά οι μέρες μεγαλώνουν. Αφήνουμε πίσω το Καλάβρυτα, επιστρέφοντας σε μια Αθήνα που δεν μας περιμένει, μόνο τρέχει. Το επόμενο Σαββατοκύριακο όμως είναι πιο κοντά από όσο εσύ και εγώ φανταζόμαστε…
