Η αλήθεια είναι ότι λίγες ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις έχουν φάει τόσο “θάψιμο” όσο το Μιλάνο. Κι αν έχετε ακούσει εσείς κάποιον να το αποθεώνει, θα ήθελα να μοιραστείτε το σπάνιο αυτό βίωμα στα σχόλια του άρθρου.
Για να είμαστε ειλικρινείς… Δεν λέω ότι πρόκειται για κανέναν must προορισμό που πρέπει σώνει και καλά να επισκεφθείς. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός πως το βιομηχανικό κέντρο του ιταλικού βορρά δεν είναι ένας καθόλα τίμιος τράνζιτ προορισμός από τον οποίο μπορείς να περάσεις μια-δυο εξίσου τίμιες ημερούλες, προτού επισκεφθείς κάποια άλλη πόλη της Ευρώπης. Άλλωστε, τα φθηνά αεροπορικά από τα αεροδρόμια της πόλης προς τους περισσότερους ευρωπαϊκούς προορισμούς, ελκύουν ήδη πολλούς συμπατριώτες μας.
Βέβαια, υπάρχουν κι εκείνοι που επιλέγουν να “πεταχτούν” κυριολεκτικά μέχρι εκεί μόνο και μόνο για να πάρουν μια γεύση από την πρωτεύουσα της Λομβαρδίας. Κάπως έτσι κι εμείς, πετυχαίνοντας μια προσφορά όπου τα αεροπορικά εισιτήρια μας έβγαιναν κοντά στα 40 ευρώ (πονεμένη η ιστορία με τα μεταφορικά εντός κι εκτός Ελλάδος και την έχουμε περιγράψει), αποφασίσαμε να κάνουμε ένα “πιο-σύντομο-πεθαίνεις” τριπάκι στο Μιλάνο.
Και να οι εντυπώσεις που προλάβαμε να αποκομίσουμε.
1. Στο πολύ γενικό…
Με το που πατάς το πόδι σου στα πέριξ του Κέντρου, καταλαβαίνεις ότι η πόλη είναι αν μη τι άλλο προσεγμένη και καθαρή για τα δεδομένα μιας μητρόπολης, με ρυμοτομική άπλα και πειθαρχία. Πάρκα και μικρότεροι χώροι πρασίνου που δεν είναι αφημένοι στη μοίρα τους, ταράτσες και μπαλκόνια φουλ στην πρασινάδα ποδηλατόδρομοι και ποδηλάτες, τραμ να διατρέχουν την πόλη, νορμάλ κίνηση μηχανοκίνητων…Μιλάνο έχεις τάξη και είσαι εντάξει.
2. Duomo εσύ σούπερ σταρ!
Θα ακούσεις πολλούς να λένε πως πέρα από την Piazza del Duomo και τα πέριξ της, λίγα είναι τα πράγματα που έχεις να τσεκάρεις στο Μιλάνο. Η αλήθεια είναι πως η επιβλητική πλατεία με τον εξίσου επιβλητικό καθεδρικό ναό (5ος μεγαλύτερος στον κόσμο ρε φίλε!), συγκροτούν όντως την καρδιά της πόλης. Τίγκα στον κόσμο να μπαινοβγαίνει στον -αφιερωμένο στην Παναγία- ναό, να κάθεται στα σκαλιά του, να προσπαθεί να βρει την ιδανική γωνία για μια φωτογραφική λήψη που θα πάει βουρ για φόντο επιφάνειας εργασίας. Ωστόσο, σου κρατάω για το τέλος το λόγο για τον οποίο θεωρώ πως το Μιλάνο έχει ένα άλλο σημείο-ορόσημο, εξίσου ελκυστικό με την Duomo…
3. Η Στοά των στοών
Η Galleria Vittorio Emanuele II, η οποία έχει πάρει το όνομά της από τον πρώτο βασιλιά της χώρας, στέκει σε απόσταση αναπνοής από τον Καθεδρικό και φροντίζει να τον συμπληρώνει ιδανικά σε μεγαλοπρέπεια. Μέσα στην εμπορική στοά (δημιουργός της ο Giuseppe Mengoni, με χρονολογία κατασκευής πίσω στην περίοδο 1865-1877), δεν έχεις άλλη επιλογή από το να μείνεις λιγουλάκι με το στόμα σου ανοιχτό. Όχι τόσο για τις πάμπολλες βιτρίνες των καταστημάτων που την συναπαρτίζουν, αλλά για το δυσθεώρητό μέγεθος του σταυροειδούς οικοδομήματος, τον γυάλινο του θόλο και το εργοτεχνημένο του δάπεδο.
4. Σκάλα; Ποια Σκάλα;
Μπαίνοντας στην Στοά από την Piazza del Duomo και παίρνοντάς το ντουγρού, ένας φυσιολογικός τουρίστας θα πέσει πάνω στην Piazza della Scala, όπου δεσπόζει η περίφημη Σκάλα του Μιλάνου, ο λεγόμενος Ναός της Όπερας. Και λέω “φυσιολογικός τουρίστας” για να τον διακρίνω από τον σάπιο τουρίστα που θα κάνει κύκλους 15 λεπτών για να βρει το διάσημο αξιοθέατο… Ή μήπως έκανα παραπάνω; Τέσπα, πήγαμε και τη θαυμάσαμε απ’ έξω μονάχα, καθώς όταν πήγαμε να βγάλουμε εισιτήρια μας ενημέρωσαν ότι γίνονται εργασίες στο φωτισμό. Κατάσταση γνωστή και ως “τουριστικός γκαντεμισμός”.
5. Θα είναι σαν πιροσκί,αλλά…
Σε απόσταση αναπνοής από την Duomo, δεν θα δυσκολευτείς για να βρεις τον διάσημο φούρνο που ακούει στο όνομα Luini. Σε αυτόν προσφεύγει κόσμος και κοσμάκης για να γευτεί με λαιμαργία τα περίφημα panzerotti, που μοιάζουν ολίγον τι με τα γνώριμά μας πιροσκί. Η συνταγή τους παραμένει μυστική, αλλά οι ουρές που σχηματίζονται έξω από το φούρνο, μονάχα σε μυστικοπάθεια δεν παραπέμπει. Αν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω μία και μόνο λέξη για τη γαστρονομική αυτή βόμβα, θα ήταν η εξής: ΤΟΥΜΠΑΝΟ.-
6. And the winner is…
H περιοχή Navigli, μπάι φαρ! Μια περιοχή 20 λεπτά περπάτημα από το κέντρο της πόλης, της οποίας την ύπαρξη μάθαμε από σπόντα λίγες ημέρες πριν από το ταξίδι. Μιλάμε ουσιαστικά για μία συστάδα καναλιών (εξ ου και το προσωνύμιο “Μικρή Βενετία”), παρά των οποίων θα βρεις πληθώρα από καφέ, κοκτεϊλάδικα, ρεστοράν, gelaterias και πιτσομακαρονομάγαζων (για τους κοιλιόδουλους που πάσχουν από ελληνοπληξία, υπάρχει και γυράδικο. Ω ναι!). Θα βρεις επίσης, ολάκερη την ηλικιακή ομάδα 18-40 της πόλης μαζεμένη στα πέριξ της. Η υπερβολή μου αυτή, ίσως να μην απέχει και πολύ από την πραγματικότητα, τα ματάκια μου δεν έχουν ξαναδεί τόσες χιλιάδες κόσμου μαζεμένες σε αντίστοιχη έκταση. Βολτάδα πάνω κάτω στα κανάλια και δόξα σοι ο θεός! Παίζει βαβούρα, παίζουν και καβάντζες πιο ήσυχες.
ΥΓ: Θα μπορούσα να γράψω καμιά 300αριά λέξεις για την κακοποίηση του ουρανίσκου μου που δεν αξιώθηκε να πιει έναν καφέ της προκοπής, αλλά φευ… Η φωτό που ακολουθεί, με το… shakerato, τον μοναδικό κρύο καφέ που σερβίρει ο έτερος πόλος του “ούνα φάτσα ούνα ράτσα” και με το δίμετρο καλαμάκι μπηγμένο σε μιάμισης γουλιάς χωρητικότητα καφέ, τα λέει όλα… Ρουφήξτε φρεντάκι τίμιο από το αεροδρόμιο πριν φύγετε, να σας “χτυπήσει” ελαφρύτερα η στέρηση.
