Δεν έχω καμία όρεξη να ασχοληθώ και εγώ με τα αγγλικά του Αλέξη Τσίπρα. Εντάξει, τον άκουσα μετά την εκλογή του ως υποψηφίου της Αριστεράς για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ομολογώ ότι τον βρήκα πολύ βελτιωμένο. Επιμένει βέβαια να λέει “sides” αντί για “side”, αλλά δεν είναι ώρα πλέον να διυλίζουμε τον κώνωπα. Άλλωστε, όπως σημείωσα και ανωτέρω, προτιμώ τα αγγλικά του να τα κλειδώσω στο χρονοντούλαπο και να ασχολούμαι με το γκρούμιν του προέδρου.
Και το γκρούμιν του ΣΥΡΙΖΑ γενικότερα, που χαρακτηρίζεται από άκρατο συντηρητισμό. Πουκαμισάκια λευκά και γαλάζια, σακάκια σκούρα, μπλε βαθύ, γκρίζο, μαύρο, παντελόνια τζιν, σκοτεινά κι αυτά, παπούτσια αόρατα χωρίς φαν. Πού πήγαν εκείνες οι εποχές που ο πρόεδρος κυκλοφόραγε περήφανος με πορτοκαλί μποτάκιά; Τον είχα πετύχει μια φορά σε εκδήλωση στο Μπενάκη της Πειραιώς, τον είχα μισοπατήσει κατά λάθος και με κοίταξε λες και του σκότωσα τη μάνα. Αυτή λοιπόν, εγώ τη θεωρώ υγιή αντίδραση από έναν αρσενικό που σέβεται τον εαυτό του! Πολύ υγιή, για να είμαι ακριβής.
Αλλά από εκεί και πέρα, μούχλα. Άντε κάνα Burberry που και που, ίσα-ίσα για να γίνεται θόρυβος από τους νεοφιλελέ κύκλους που κυνηγάνε όλη μέρα την ουρά τους. Το αυτό και με τους συνεργάτες του, το αυτό και με το λοιπόν κόμμα. Πλην καμιάς βουλευτού τολμηρής, που από καιρού εις καιρόν μπορεί να σκάσει κάπως εξαντρίκ. Βλέπε την Ιωάννα Γαϊτάνη που εμφανίσθηκε στην συζήτηση για τον προϋπολογισμό με παρ’ ολίγον μοϊκάνα. Κι αυτό πολύ υγιές το θεωρώ, μιας και ο φετινός χειμώνας οδεύει με χίλια να γίνει ο ελληνικός winter of discontent. Άρα το ‘χε η Γαϊτάνη, εκατό τοις εκατό.
Εκείνος που δεν το έχει ωστόσο, είναι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Δεν υπάρχει ούτε μια φορά που να μην έχει εμφανισθεί με στολή κλητήρα, εισπράκτορα, άντε περιπτερά. Μαλλί, γυαλί, πουκάμισο, μας γυρίζουν πίσω στη δεκαετία του εβδομήντα και σε ανθρώπους που δεν ασχολούνταν ούτε μια στιγμή με την εμφάνισή τους. Κι όμως, ο άνθρωπος αυτός που δεν κουβαλάει επάνω του ούτε έναν πόντο στυλ, υπήρξε στα νιάτα του σούπερ χιπ. Ένας από τους πρώτους Έλληνες χιπστεράδες, με πλάκα τα γαλόνια. Δια του λόγου το αληθές μάλιστα, παραθέτω και τη σχετική φωτογραφία.
Τί βλέπουμε σ’ αυτήν; Τα τρία πάλαι ποτέ φιλαράκια του ΚΚΕ. Τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Αλέκο Αλαβάνο και τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Τους δύο πρώτους δεν τους σχολιάζω, όπως ήταν τότε έτσι είναι και τώρα. Άντε να το τραβήξει λίγο ο Αλαβάνος το σκοινί, για να κάνει ενίοτε την πλάκα του – τον Ανδρουλάκη ξεχάστε τον. Ο Λαφαζάνης όμως; Με αυτό το γυαλί, με αυτό το μαλλί, με αυτή την αδιανόητη καμπαρντίνα, θα χάλαγε κόσμο στην Αγίας Ειρήνης και στα υπό του Συντάγματος στενά και στενάκια. Μιλάμε για τουλάχιστον τριάντα χρόνια μπροστά απ’ την εποχή του, πιονέρος κανονικός που λέγανε και παλαιότερα οι κομμουνιστές. Και δείτε την αντίθεση: Τριάντα χρόνια μπροστά απ’ την εποχή του τότε, τριάντα χρόνια πίσω απ’ την εποχή του τώρα. Εν τέλει, ίσως αυτό να είναι το πραγματικό τέλος της μεταπολίτευσης.
