Τα πράγματα είναι λίγο ξεκάθαρα φέτος στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Τα χρήματα είναι περιορισμένα και όπως είναι λογικό, όταν δεν υπάρχουν λεφτά, δεν υπάρχουν και τα μεγάλα ονόματα από το εξωτερικό που κάνουν τη διαφορά σε μια ομάδα και μαζεύουν κόσμο στα αεροδρόμια.
Ωστόσο η οικονομική κρίση στο ποδόσφαιρο έχει και τα καλά της. Από τη μία βλέπουμε φέτος ένα πρωτάθλημα στη Σούπερ Λιγκ με πολλές ανατροπές και -επιτέλους- οι ελληνικές ομάδες «αναγκάστηκαν» να δώσουν ευκαιρίες σε νέους παίκτες. Επένδυσαν στο μέλλον και πολλοί είναι αυτοί που έπιασαν την ευκαιρία από τα μαλλιά και δείχνουν από νωρίς το ταλέντο τους.
Και λίγες ώρες πριν τη κλήρωση που θα μας δείξει ποιες ομάδες θα βρεθούν απέναντι στην Εθνική Ελλάδας στο Μουντιάλ της Βραζιλίας το καλοκαίρι, μιλήσαμε με γνωστούς αθλητικούς δημοσιογράφους και μας είπαν ποιους νέους παίκτες έχουν ξεχωρίσει στους πρώτους μήνες αυτής της σεζόν. Ποιοι έχουν καταφέρει να κάνουν τη διαφορά έως τώρα και ποιοι είναι αυτοί που βάζουν μέχρι και υποψηφιότητα για μια θέση στην Εθνική στα γήπεδα της Βραζιλίας.
Κώστας Κουκουλάς (αρχισυντάκτης εφημερίδας Goal)
Φαντάζομαι ότι στην ερώτηση για το ποιοι (μπορεί να) αποτελούν την next generation του ελληνικού ποδοσφαίρου εξαιρούνται οι Μήτρογλου, Νίνης, Κλάους, Φετφατζίδης ή Μανωλάς, παίκτες δηλαδή που έχουν πλέον καταθέσει τη σφραγίδα τους.
Κοιτώντας πίσω από αυτούς για το ποιοι θα λάμψουν το 2014, έξι είναι τα ονόματα που είναι στο χέρι τους (ή και στα πόδια τους) να ξεχωρίσουν.
Οι δύο αγωνίζονται στην Γερμανία. Ο Σταφυλίδης που πήγε στην Λεβερκούζεν και παίζει σε μιά θέση, αυτή του αριστερού μπακ, που ό,τι καλό υπάρχει για την Εθνική αρχίζει και τελειώνει στον Χολέμπας και ο Φορτούνης.
Πάντως ο δεύτερος περνά μια περίοδο κάμψης στην Λεβερκούζεν και οφείλει γιατί οι δυνατότητές του είναι τεράστιες να πατήσει και πάλι γερά στα πόδια του.
Κοντά τους και ο Κίτσιου που ήδη έχει πάρει περισσότερο από ότι και ο ίδιος θα περίμενε, χρόνο συμμετοχής στη δεξιά πλευρά της άμυνας του ΠΑΟΚ, αλλά και ο Κολοβός, που είναι το νέο αστεράκι της πλατείας της Νέας Σμύρνης.
Εντυπωσιακό είναι το ξεπέταγμα του Σάμαρη, καθώς το καλοκαίρι που πήγαινε από τον Πανιώνιο στον Ολυμπιακό, όχι μόνο δεν φαινόταν ότι θα παίξει, αλλά οι πιθανότητες να μείνει στο λιμάνι και να μην δοθεί δανεικός ήταν απειροελάχιστες.
Τέλος ο Καπίνο με τα πάνω του, αλλά και με τα κάτω του (λογικό για το νεαρόν της ηλικίας, καταστροφικό όμως για τη θέση όπου το λάθος δεν το συγχωρεί ούτε ο Θεός, πόσο μάλλον η εξέδρα) έχει όλα εκείνα τα προσόντα που χρειάζονται για να είναι αυτός, γιατί όχι, ακόμα και ο βασικός γκολκίπερ της Εθνικής στο Μουντιάλ.
Μανώλης Γρηγοράκης (διευθυντής site contra.gr)
Απόστολος Κίτσιου: Αξιοποίησε το χρόνο και την ευκαιρία που του έδωσε ο Στέφενς και πήρε τη βαριά φανέλα του ΠΑΟΚ σπίτι του. Κάνει πάνω-κάτω την πλευρά του και άνω-κάτω τον προσωπικό του αντίπαλο σε άμυνα και επίθεση. Η επιτομή του σύγχρονου ακραίου οπισθοφύλακα, ο Τοροσίδης της επόμενης μέρας. Θα είναι έκπληξη αν ο Σάντος δεν τον πάρει στη Βραζιλία για “μπακ απ” του νυν άσου της Ρόμα.
Δημήτρης Κολοβός: Ανήκει στην κατηγορία των ποδοσφαιριστών που μπορούν να πάρουν ένα παιχνίδι (του ελληνικού πρωταθλήματος) μόνοι τους. Φτιάχνει φάσεις που ολοκληρώνει ο ίδιος, χωρίς να αγνοεί τους συμπαίκτες του στη σίγουρη πάσα. Η συγκυρία, στον Πανιώνιο των ισχνών αγελάδων, ανέδειξε και τα ηγετικά του χαρακτηριστικά.
Στέφανος Καπίνο: Στα 18 του, χάρη σε μια απόκρουση στο Καραϊσκάκη, παραλίγο να πάρει τη φανέλα που φόρεσαν ο Οικονομόπουλος, ο Κωνσταντίνου, ο Βάντζικ και ο Νικοπολίδης, σπίτι του. Δεν την πήρε λόγω ηλικίας. Σήμερα, τζούνιορ ακόμη, απολαμβάνει το προνόμιο να είναι αναντικατάστατος στον Παναθηναϊκό. Στην αρχή τού κόστισε μια-δυο γκάφες, αλλά όσο περνούν τα ματς κερδίζει τους πόντους που αναλογούν στο ταλέντο του. Σε μια Εθνική χωρίς Νο1 επιπέδου Νικοπολίδη, νομιμοποιείται να διεκδικεί θέση στη μουντιαλική αποστολή.
Δημήτρης Διαμαντάκος: Στον Εργοτέλη κάνει το “αγροτικό” του, αλλά είναι φανερό ότι μπορεί να σηκώσει πολύ βαρύτερη φανέλα. Επιθετικός με αίσθηση του χώρου και ένστικτο εκτελεστή. Με το αριστερό του πόδι έχει υπογράψει δυο από τα θεαματικότερα γκολ του πρωταθλήματος και μια φάση που παραλίγο να σοκάρει την Τούμπα.
Θανάσης Παπάζογλου: Στον ΟΦΗ βρήκε το χρόνο που χρειαζόταν για να αποδείξει ότι είναι κάτι παραπάνω από το βαρύ σέντερ φορ που προδίδει η σωματοδομή του: σκόρερ και συχνά MVP μιας ομάδας με πίεση και απαιτήσεις από το κοινό της. Ένας μικρός, αλλά ψηλός Μαχλάς.
Θανάσης Καραγκούνης: Ιδιαίτερα ταλαντούχος, πρωτίστως στη δημιουργία και δευτερευόντως στο σκοράρισμα. Ντελικάτος και τεχνίτης ειδικά όταν παίζει δεξιός χαφ-εξτρέμ. Αν δεν ήταν ασταθής στην απόδοσή του θα είχε ήδη κάνει πλουσιότερο τον Σπανό που θα τον είχε μοσχοπουλήσει στο εξωτερικό.
Τάσος Aυλωνίτης: Από τους πιο σταθερούς στόπερ του πρωταθλήματος, με σύγχρονες προδιαγραφές (κορμί, αντίληψη του χώρου, τεχνική), καθαρός παρά τη θέση του και ώριμος παρά την ηλικία του. Μαρκάρει με άγνοια κινδύνου και άνεση βετεράνου. Δωσ’ του μαν του μαν και σου παίρνει πορτοφόλι.
Περικλής Στέλλας (προϊστάμενος γραφείου Βορ. Ελλάδας της εφημερίδας Goal)
Στέλιος Κίτσιου: Χωρίς να διαθέτει εμπειρία, έπεσε κατευθείαν στα «βαθιά». Και όχι απλά κολύμπησε, αλλά έδειξε πως μπορεί να σταθεί στη θέση του δεξιού οπισθοφύλακα, σε οποιαδήποτε ομάδα ευρωπαϊκή ομάδα. Είναι θέμα χρόνου να ανοίξει η πόρτα της εθνικής ομάδας. Ξεκίνησε ως καθαρόαιμος αμυντικός χαφ, και από πείραμα χρησιμοποιήθηκε από τον Στέφενς στη θέση που έμελλε να καθιερωθεί. Και σαν αμυντικός χαφ είναι εξαιρετικός.
Σπύρος Ρισβάνης: Όσο υπερβολικό και αν φαίνεται (επειδή τον έχω παρακολουθήσει σε πολλά παιχνίδια), μου θυμίζει Γκαετάνο Σιρέα. Έχει «σιωπηλή» παρουσία στη διάρκεια του αγώνα, είναι ψύχραιμος και έχει φοβερή αυτοπεποίθηση. Είναι ένα παιδί που μπορείς να τον εμπιστευτείς ακόμη και το μαρκάρισμα του Ιμπραϊμοβιτς.
Άρης Σταυρόπουλος: Θεωρώ πως έχει κάτι που διακρίνει τους ποδοσφαιριστές που φτάνουν στην κορυφή της «πυραμίδας». Διαθέτει πρωτόγνωρο θράσος, με την καλή έννοια. Πολλοί το χαρακτηρίζουν και «άγνοια κινδύνου». Παίρνει πρωτοβουλίες στη διάρκεια ενός αγώνα. Κάθε του ενέργεια είναι μελετημένη, δεν «πουλάει» την μπάλα εύκολα και νομίζω πως μπορεί να ντριμπλάρει οποιοδήποτε αντίπαλο.
Νίκος Μαρινάκης: Τον έχω δει σε λίγα παιχνίδια, αλλά θα έλεγα λόγω σωματότυπου και αγωνιστικής συμπεριφοράς μου θυμίζει έντονα –όσο παρακινδυνευμένο και αν είναι αυτό που θα πω- τον Στράτο Αποστολάκη. Ως δεξιός οπισθοφύλακας «δαγκώνει» την πλευρά που αγωνίζεται.
Χρήστος Σταθόπουλος (δημοσιογράφος gazzetta.gr)
Γιάννης Σερέτης (Δημοσιογράφος στις εφημερίδες Real News, LIve Sport, σχολιαστής www.gazzetta.gr )
