Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια. Δύο χρόνια από τότε που η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει την ΕΡΤ για να εξοικονομήσει κάποια χρήματα και να «απαλλαγεί» από περίπου δύο χιλιάδες εργαζόμενους του δημόσιου τομέα. Οι σκέψεις εκείνων των ημερών κατακλύζονταν από συναισθήματα με την οργή να έχει την κυρίαρχη θέση στην ιεράρχηση τους μέσα στο κεφάλι μου.
Τις πρώτες μέρες ήμουν εκεί επί μονίμου βάσεως. Κοπάνες από την τότε δουλειά με αστείες δικαιολογίες (πλέον μπορώ να το πω!), μπυρίτσα, τσιγαράκι, συναυλίες, άραγμα στο γρασίδι. Ηθικά και μόνο ήθελα να στηρίξω ανθρώπους που έχασαν τη δουλειά τους από τη μια μέρα στην άλλη. Όχι, δεν το είχα κάνει για άλλους κλάδους που πλήττονταν από απολύσεις ή μειώσεις. Ίσως είναι λίγο εγωιστικό, αλλά το γεγονός ότι τελείωνα τη σχολή δημοσιογραφίας κι έβλεπα στην κατάσταση πολλά κοινά με το επαγγελματικό μου μέλλον, έπαιξε το ρόλο του.
Οι μέρες περνούσαν, το ραδιομέγαρο εκκενώθηκε και φτιάχτηκε μια ΝΕΡΙΤ που ήταν περισσότερο κυβερνητική και λιγότερο δημόσια. Κάποιοι από τους απολυμένους βρήκαν νέα στέγη (την παλιά) ενώ κάποιοι άλλοι τράβηξαν τον μοναχικό δρόμο της «πειρατείας» με το εγχείρημα της ERT Open.
Ώσπου σήμερα, δύο χρόνια μετά, η κυβέρνηση ανοίγει και πάλι την νέα ΕΡΤ. Χαρά για τους εργαζόμενους και για όσους στηρίξαμε τον αγώνα τους. Αλλά… Ένα μεγάλο αλλά θα πλανάται από εδώ και πέρα.
Για όλους εμάς που βάλαμε το δικό μας λιθαράκι με όποιον τρόπο μπορούσε ο καθένας, υπάρχει ένα ζήτημα: Αν η ΕΡΤ θα μοιάζει με την παλιά δημόσια ραδιοτηλεόραση. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, δεν ήταν όλα ρόδινα. Και υψηλόμισθοι (χωρίς λόγο) υπήρχαν και αμφιβόλου ποιότητας και αισθητικής προγράμματα υπήρξαν. Και βύσματα είχαν δουλέψει, και φερέφωνο των κυβερνήσεων έγινε σε πολλές περιπτώσεις. Αυτό βέβαια δε δικαιολογεί σε καμία περίπτωση το “μαύρο” που άφησε 2.000 ανθρώπους χωρίς δουλειά. Γιατί αν νομίζουμε ότι οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ ήταν μόνο κάποιοι διοικητικοί με πενταψήφιο μηνιάτικο ή κάποιοι διάσημοι δημοσιογράφοι που έκαναν τρεις και τέσσερις δουλειές ταυτόχρονα, είμαστε πολύ γελασμένοι.
Τα ζητούμενα της νέας ΕΡΤ είναι η ισορροπία και η λογική. Αντικειμενικότητα, ανεξαρτησία και προαγωγή του πολιτισμού πρέπει να είναι καθήκον των εργαζομένων. Έχουν δείξει ότι μπορούν να το κάνουν ακόμα και κάτω από χειρότερες συνθήκες σε σχέση με τις σημερινές. Καλούνται λοιπόν να το κάνουν και πάλι. Αν θέλουν, αν μπορούν και αν τους επιτραπεί.
Κι ελπίζω οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να είναι αυτοί που θα καταγγείλουν πρώτοι τις όποιες παρασπονδίες υπάρξουν, αν υπάρξουν.
Η συνέχεια… επί της οθόνης!
