Δεν βλέπω τηλεόραση! Δουλεύω, κατά καιρούς, σε αυτήν, αλλά δεν είναι ο χώρος μου! Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους της, ήμουν παρούσα όταν γραφόταν η ιστορία της ιδιωτικής, μοντέρνας, εκσυγχρονισμένης εκδοχής της. Ήμουν από εκείνους τους αφελείς δημοσιογράφους που μέχρι αργά νομίζαμε πως είχαμε δικαίωμα επιλογής και ενώ ακούγαμε για χιλιάδες χιλιάδων σε αμοιβές στο τηλεοπτικό παζάρι, εμείς επιμέναμε στο «μεροδούλι-μεροφάι» των εφημερίδων και των περιοδικών, χάνοντας ευκαιρίες αναγνωρισιμότητας, μιας και αργά αντιληφθήκαμε πως «αν δεν είσαι στην τηλεόραση δεν είσαι πουθενά!». Πόσες φορές στην ερώτηση τι δουλειά κάνετε, ψελλίζαμε «δημοσιογράφοι» για να δεχτούμε αντερώτηση «α; ναι; Σε ποιο κανάλι;». Το πήραμε απόφαση και εμείς, οι τελευταίοι των Μοϊκανών, απομεινάρια μιας εποχής τσίγκου-αντιμονίου-λούπας και φωτεινών τραπεζιών και αργά πλέον ακόμα και την καταβολή των απλών μισθών βρεθήκαμε μεταξύ υπερτιμημένων, διαδρομιστών, διασκεδαστών των ισχυρών, αγαπητικών, φιλότιμων καλλονών και ψιθυριστών, όπου οι Βυζαντινοί πατρίκιοι θα έμοιαζαν αθώα σχολιαρόπαιδα.

Μετά ο τηλεοπτικός κόσμος άλλαξε. Κανάλια έκλεισαν, φυλακές άνοιξαν, αστέρες έδυσαν, στελέχη εξαφανιστήκαν και πιο ανθρώπινα, λιγότερο αλαζονικά, με κανονικότητα η τηλεοπτική πραγματικότητα χρίζεται ξανά, ενώ τα τερτίπια και τα κολπάκια ενός παρελθόντος  αργεί να το καταπιεί η αντίληψη του σήμερα. Όλα αυτά τα πολύ γενικά και φλύαρα τα γράφω γιατί δεν αγαπώ και δεν βλέπω τηλεόραση, παρά μόνο τα όσα χρειάζεται για να θεωρείται πως ναι, ζω στον 21ο αιώνα και όχι σε ξύλινη καλύβα με κάποια αίρεση σε κορφοβούνι!

Φυσικά και γνωρίζω και έχω δει την δουλειά του Μάρκου Σεφερλή στο Μega και φυσικά έχω δει και το ένθετο του Δημήτρη Ουγγαρέζου που ως παρουσία δεν αποτελεί έκπληξη μιας και είναι μόνιμος σε κάθε πρωινό του συγκεκριμένου καναλιού. Επειδή ως άνθρωπος είναι πολύ αγαπητός σε ανθρώπους του χώρου, που εκτιμώ βαθύτατα –του Τάσου, της Χριστίνας, του Θέμη, της Νάνσυς, της Νανάς-  όποτε τον έβλεπα δεν ασχολούμουν με τις αντιρρήσεις μου επί του θεάματος, αλλά με συμπάθεια –σχεδόν!- τον παρατηρούσα, εν τω μέσω της πλήρους κατά τα άλλα αδιαφορίας μου.

Σε μια τελευταία του εκπομπή, όπου το αστείο εύρημα του ένθετου συνεντεύξεων του ήταν το να κοροϊδεύεται η ποίηση του Τίτου Πατρίκιου, σε μια ατμόσφαιρα δε πολύ χιουμοριστική, να θεωρείται και έως ανέκδοτο εν γένη η ποίηση, εξέφρασα κι εγώ τις αντιρρήσεις μου καταφεύγοντας σε αφορισμό του Τ.Σ. Έλιοτ… Έλα μου, που ο κ. Ουγγαρέζος αποφάσισε να σταθεί στο τίτλο που χρέωσα στην ένθετη εκπομπή του και ήταν λάθος, παρά στο ότι δικαίως ή αδίκως είχα να επισημάνω για το περιεχόμενο της.

 

 

 

Άπειρα tweet, σχόλια στο facebook οι θαυμαστές του, οι άνθρωποι που εκτιμούν την δουλειά του πήραν θέση, στην υπόθεση τίτλος, ξεσκονίζοντας ακόμα και το βιογραφικό μου, το που εργάζομαι και που όχι, θεωρώντας μάλλον πως αν μπερδέψει το Ougachallenge –το σωστό- με το Ούγκα Channel –το δικό μου λάθος- είναι τεράστιο το πλήγμα για την αξιοπιστία μου, τις ικανότητες μου, αλλά και το ίδιο το ανθρώπινο πνεύμα από καταβολής homo sapiens.

Και σου ‘πα και μου πες, μας έφαγε το ξενύχτι ένα βράδυ ολόκληρο για να συνεχιστούν οι λεκτικές εχθροπραξίες και το πρωί. Λοιπόν για να τελειώνουμε: Λάθος μου, κ. Ουγγαρέζο μου, mea culpa, δεν το ξανακάνω ποτέ και θα γράψω 100 φορές τιμωρία «Ougachallenge λένε την θρυλική ένθετη εκπομπή του κ. Δημήτρη Ουγγαρέζου και όχι Ούγκα Chanel, όπου μπορεί να κοροϊδεύει την ποίηση, να ερωτάει ποιος αν σε καλέσει στο τηλέφωνο ρίχνεις το κινητό στην τουαλέτα και αν γαργαλιέται κάποιος άλλος». Μετά θα αυτομαστιγωθώ στα ιδιαίτερα μου και την επομένη είμαι διατεθειμένη να υποστώ φραγγέλωση αλλάζοντας καθώς οι πολλές λουρίδες με το μολύβι στην άκρη τους, θα πέφτουν στην ραχοκοκαλιά μου: «Ougachallenge»… Παρεκτός και αν ο τίτλος δεν είναι μονοκόμματος «Ougachallenge» αλλά «Ouga Challenge», όπου θα προλαβαίνω να παίρνω και ανάσα ανάμεσα και ορκίζομαι στο φόβο του φραγγέλιου!

Και αγαπητέ κ. Ουγγαρέζο μου, μιας και είστε και πολύ νεώτερος μου και άρα γεμάτος αισιοδοξία για το μέλλον και χωρίς την πικρία μιας ξεπερασμένης ηλικιωμένης που απλά γραφεί και δεν λάμπει στα πλατό, δώστε τόπο της οργής και αφήστε με ήσυχη στα social media με τους διαδικτυακούς μου φίλους! Στο κάτω-κάτω της γραφής, όπως είπε και ο Τζον Στάιμπεκ, -μη φοβάστε! Δεν είναι ποιητής, Νομπελίστας είναι!- «εκτός κι αν κάποιος που σου ασκεί κριτική σε παινεύει ανεπιφύλακτα, αγνόησέ τον τον μπάσταρδο».

Με αγάπη πάντα, αλλά δεν συμφωνείτε;