Πάντα μου άρεσε η Γιουροβίζιον! Ναι, ναι! Ξέρω! «Ρηχός» ο διαγωνισμός και «πανηγυράκι» -και τα πανηγύρια μου αρέσουν εδώ που τα λέμε!- και κιτς και καθόλου σύμφωνος με εξεζητημένα γούστα εκείνων που δεν αφήνουν περιθώριο στην ελαφρότητα τους αν δε λάβουν παστίλιες εναντία στη δυσκοιλιότητα. Ανήκοντας σε εκείνους που ειδολογικά δεν κολάνε ετικέτες στο τι είναι «σοβαρό» και τι όχι και με δεδομένη την έμμονη πως είμαστε πάντα στην ταινίες με τους Ινδιάνους και όχι τους καουμπόηδες, ίσα που οι άλλοι, οι «γελοίοι», οι «α-σοβαροί» είναι του γούστου μου από αντίδραση! Και ακόμα το τραγούδι, ακόμη και το σαχλοσουξεδάκι έχει το χώρο του, τον χρόνο του και την θέση του κάποια στιγμή στο θυμικό όλων μας. Ε, σε γάμο δε θα μερακλώσουμε, να χορέψει η νύφη με το βιολί του André Rieu και το υπέροχο «The Rose», όσο κι αν μόνοι μας βουρκώνουμε από την ομορφιά του ακούγοντας το. Ούτε ξέρουμε πολλούς στα μπαράκια, να πηγαίνουν για ποτό και να συζητήσουν, να φρενάρουν, να χαλαρώσουν, να χαζολογήσουν ρε αδελφέ, ακούγοντας, αποκλειστικά την Πενθεσίλεια του Othmar Schoeck. Όλα έχουν τον χώρο τους στις ζωές μας και όπου υπάρχει μουσική καλό πράγμα είναι, χωρίς δόγματα και επιθετικότητες ακόμα και για τα τραγούδια.
Εδώ σε ένα μεγάλο φεστιβάλ σαν αυτό της Eurovision, όπου όλοι οι τηλεοπτικοί σταθμοί της Ευρώπης επιστρατεύουν τα επιτεύγματα τους, όπου η τεχνολογία, η φαντασμαγορία και οι μουσικές γνώσεις, προτάσεις, κουλτούρες εποχής και εθνικές συναντιούνται σε ένα ποπ πανηγύρι -ναι και γιατί όχι- που ενθουσιάζει δεκαετίες τώρα τους νέους της γηραιάς ηπείρου, πώς να γκρινιάζεις μόνο και να μιζεριάζεις λέγοντας πως είναι χάλια; Ακόμα και το κιτς του θεσμού μοιάζει θελκτικό, από την τόση απενοχοποίηση του. Η πολιτική, η οικονομία, οι κοινωνικές αναταραχές εκφράζονται συνήθως μέσα από τις διοργανώσεις από τις οποίες όλες οι φυλές της Ευρώπης δίνουν το παρόν τους και δείχνουν τις διαθέσεις τους. Από το να περάσεις ένα βράδυ καλά και να διασκεδάσεις, να ακούσεις τραγούδια, να χορτάσεις θέαμα μέχρι το ότι κάποιες εποχές κάναμε την Eurovision εθνικό ζήτημα, είναι μεγάλη βέβαια η απόσταση. Φυσικά και είναι υπερβολή και αστειότητα το να κάνεις θέμα εξωτερικής πολιτικής το τι τραγούδι θα στείλεις σε έναν διαγωνισμό σαν αυτό, αλλά άλλο τόσο λάθος είναι και η υποτίμηση της δύναμης αυτού του θεσμού και της εκεί παρουσίας σου.
Και ακόμα χάνει τη πλάκα του και γίνεται οριακά θλιβερό το να βλέπεις την προσπάθεια συμμετοχής μας να είναι τόσο μα τόσο αδιάφορη και κακομοιριασμένη! Κάποιοι τραγουδιστές σχεδόν άγνωστοι που έχουν επιλεχεθεί υποτίθεται γιατί ξεχωρίζουν! Ένα τραγούδι και τζαζ και συρτάκι, τερατογέννηση μουσική και φρίκη φτιαγμένη όχι σε παρτιτούρα αλλά, θαρρείς, στο επιστημονικό εργαστήριο του Δρ. Φρανκενστάιν. Άλλο ένα ποπ με δημοτικά όργανα, όπου κλαις γιατί βασανίζουν τον κλαρινίστα που μιλάει με την ανάσα στο κλαρίνο σε κάθε ελληνική ψυχή. Μια κοπέλια που διέπρεψε σε τάλεντ σόου και άρα μπορεί να διαπρέψει με την πιο αδιάφορη μπαλάντα της γης και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Όλα αυτά φυσικά διανθισμένα με σέξι εμφανίσεις, κοντές φούστες, σκιστά και ψηλά τακούνια, για να υπογραμμιστεί η φαντασμαγορία ντε! Η ικανότατη Μαίρη Συνάτσακη στην παρουσίαση που παρακολουθεί τις μουσικές εξελίξεις και είναι μια ευχάριστη κυρία, αλλά που θα έπρεπε να πλαισιωθεί από μια δυναμικότερη, περισσότερο ίσως φαντασμαγορική παρουσία, ώστε να μη θεωρείται επαρκές το ότι θα διαβάζουν και μόνο τα ότο κιου! Παρ’ όλα αυτά επιλέγουν να βάλουν δίπλα της την κ. Παπαδημητρίου, ηθοποιό, παρουσιάστρια τάλεντ σόου με παιδάκια (ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί να το ξεχάσουμε για το καλό της ψυχραιμίας μας ως γονείς!) και θριαμβεύτρια σε τάλεντ σόου χορού! Στο διαγωνισμό που η Μακώ Γεωργιάδου και μετά η Δάφνη Μπόκοτα είχαν αφιερώσει γνώσεις, επαφές, χρόνια, εκτίμηση, σοβαρότητα και που μετά διέπρεψαν οι Καπουτσίδης-Μακρυπούλια στήνοντας ολόκληρη παράσταση με μοναδικό χιούμορ, οι αδελφές Μαγγίρα σε ένα καταιγισμό θεάματος, ο Φώτης Σεργουλόπουλος και η Μαρία Μπακοδήμου, υπέροχοι προβοκάτορες του ίδιου τους του εαυτού και απόλυτα επαγγελματίες, οι δυο κύριες ως πρόταση παρουσίασης έρχονται ως ταίριασμα δοκιμασμένο σε κομμωτήρια και σε ψώνια με στυλίστες.
Σε χώρο αντίστοιχο, δηλαδή, σαν αυτόν που έγινε και η παρουσίαση των υποψήφιων τραγουδιών για να εκπροσωπήσουν τη χώρα και που δεν ήταν άλλος από τις σκάλες μεγάλου εμπορικού κέντρου και στα υπόγεια, κλειστοφοβικά του πάρκινγκ. Και αν πέρυσι ένας Δαβαράκης, ένας Αντύπας και μια κρυστάλλινη φωνή σαν αυτή της Κρυσταλλίας έδωσαν και ένα στίγμα πραγματικής πρότασης με μελώδια, στίχο, ερμηνεία αυθύπαρκτου τραγουδιού με υπόσταση, φέτος ακούσαμε μόνο υβρίδια φεστιβαλικού ύφους για να μασούν από την ευκολία του οι αδαείς στις ξένες γλώσσες Ευρωπαίοι! Μια μετάλλαξη του παρελθόντος δηλαδή, που τα «Ντιρι Ντιρι το τρεχαντήρι», «Κλόουν», «Οτο Στοπ», «Μπανγκ» ήταν ευρηματικές και καλά λύσεις ή το «Σ’ αγαπώ, S.A.G.A.P.O.» έκανε απλά μαθήματα ελληνικής μπας και πάρουμε και καμία ψήφο! Ακόμη, φυσικά και δεν είναι εύκολο να στέλνεις σε κάθε συμμέτοχη καλλιτέχνες βεληνεκούς Μαρινέλλας, Κωχ, Τσανανακλίδου, Βίσση, Ρουβά αλλά έως τον Barrice να τραγουδά τώρα και σε φωτικό Greeκenglish «Ela» είναι ένας χάος ανάμεσα. Και άντε οι καημένοι οι C Real να σώσουν τη χαμένη τιμή της φετινής Eurovision…
