Χωρίς πια το στοιχείο της περιέργειας και της έκπληξης, ψυλλιασμένοι και εμείς ως θεατές και όλοι όσοι συνθέτουν το The Voice, απολαύσαμε ένα καλοστημένο, καλοδομημένο, προσεγμένο μουσικό show.
Οι τέσσερις κριτές δεν μας αιφνιδίασαν φέτος με τα επικοινωνιακά τους χαρίσματα και τις γνώσεις τους τις καλλιτεχνικές, αλλά ήταν ευχάριστοι με το χιούμορ τους, τα αλληλοπειράγματα τους και την υπευθυνότητα, την σοβαρότητα που αντιμετώπιζαν τόσο τους υποψηφίους όσο και την ίδια τους την τέχνη, τιμώντας εαυτούς και κοινό.
Η Δέσποινα Βανδή είναι αναμφισβήτητα η πλέον συμπαθής, γιατί ενώ η λαμπερή περσόνα της σταρ εκδοχής της είναι παρούσα, η ίδια την ζυγιάζει ακριβώς με την φιλικότητα, την οικειότητα και την προσοχή της σε ό,τι λέει, ενώ είναι υποδειγματική τόσο η χρήση των ελληνικών της, όσο και η ουσία των λεγομένων της. Ο Μιχάλης Κουινέλης είναι ο μέγας σταρ του πάγκου, με την ανατρεπτική του διάθεση, τον αυτοσαρκασμό και την μη προσποίηση του σε όλα. Η Μελίνα Ασλανίδου είναι ένα πλάσμα που δείχνει να κολυμπά σε θάλασσες ευαισθησίας, με βλέμμα όλο υγρασία, περισσότερο με το μέρος των συμμετεχόντων από κάθε άλλον. Ο Αντώνης Ρέμος είναι η έκπληξη κι ακόμα να τον συνηθίσουμε. Ενώ σε συνεντεύξεις και δημόσιες τοποθετήσεις του ρήτορα δεν τον λες, εδώ παρότι ελλοχεύει σε κάποιες πόζες η ναρκισσιστική, υπερτονισμένη πλευρά του ενδύματος, αποκαλύπτεται το χιούμορ, η παρεΐστικη διάθεση, η απροκάλυπτη λαϊκότητα και μια ανθρωπιά, μια συμπόνια, ένα ενδιαφέρον για τους άλλους, που δεν χαρακτηρίζει τους εγωπαθείς διάσημους φυσικά, αλλά τους καλούς ανθρώπους. Και ο Ρέμος ως τέτοιος, καλός άνθρωπος δηλαδή, φαίνεται εδώ, ύστερα από πολύωρες πρόβες, γυρίσματα, κούραση που δεν επιτρέπουν προσποιήσεις, αλλά αλήθεια και μόνο!
Οι τέσσερις καλλιτέχνες είναι στην ουσία ο λόγος ύπαρξης του show. Ξέρουμε πια όλοι, κοινό, παραγωγές, εργαζόμενοι στο πρόγραμμα, πως η διασημότητα των υποψηφιοτήτων και η ενασχόληση μαζί τους διαρκεί όσο και η εμφάνιση του. Μετά τη λήξη κάθε ανάλογου show, όλοι επιστρέφουν πίσω στην αφετηρία του παιχνιδιού τακτικών, χειρισμών, επίλογων, συνεργασιών που είχαν και πριν την ανάδειξη, τη συμμέτοχη, την καλή ή όχι πορεία τους εκεί. Νικητές στην ουσία δεν υπάρχουν, γιατί οι προβολείς είναι έτοιμοι να φωτίσουν άλλα, καινούργια, άγνωστα άτομα, σε μια αέναη εναλλαγή νέων παιδιών που ονειρεύονται σε ένα μόλις βράδυ, από κάποιες εμφανίσεις, να κατακτήσουν τον κόσμο τους και να εκπληρώσουν επιθυμίες.
«Εγώ ξέρω πως θα κάνω κάτι σπουδαίο, θα γίνω κάτι μεγάλο» λέει η συμπαθέστατη 18χρονη που κόπηκε από το show, με τα όνειρα να μη χωράνε στα παιδικά, ροζ λευκώματα, αλλά να ξεχειλίζουν από το πάθος για την διαφορά της, σε ένα κόσμο που επιβραβεύει μόνο το υπερφορτισμένο «σπουδαίο» και όχι το απλό, το μετρημένο, το καθημερινό και το κανονικό. «Εγώ ξέρω ότι το θέατρο, το τραγούδι είναι αυτά που είμαι γεννημένη για να κάνω», λέει μια άλλη, πολύ εύθραυστη εμφανισιακά, ποιητική σχεδόν μικρούλα, επίσης κομμένη. Η δική της βεβαιότητα πρέπει να επιβληθεί στους άλλους για να ‘χει λόγο ύπαρξης, μέσα από τέχνη και κόπο, καλυτέρευση, μάθηση, άσκηση, επιμονή και όχι φυσικά από 1,5 λεπτό τραγουδιού μπροστά σε μια απόλυτα καταξιωμένη, χάρη στη διάρκεια της, επιτροπή.
Χωρίς λοιπόν να κρυβόμαστε πίσω από το δαχτυλάκι μας, όλοι κατανοούμε πως το show ωφελεί σε τηλεθέαση το κανάλι που έχει μεγάλη μαστοριά στα αντίστοιχα θεάματα, τους ίδιους τους κριτές-προπονητές βέβαια, που ενισχύουν κι άλλο τη δημόσια εικόνα τους με προσεκτική διαχείριση της και φυσικά τους θεατές, που παρακολουθούν ένα πρόγραμμα με συγκίνηση, καλές φωνές, νέα, ολόφρεσκα πρόσωπα και τραγούδια, που όπου υπάρχουν ωραίο πράμα είναι και γλυκαίνουν οι ψυχές. Αυτά, για να μην υπερτιμούμε τον στόχο και την σκοπιμότητα αυτών των προγραμμάτων για ανάδειξη ταλέντων, μιας και στο παρελθόν ακόμη και για «μουσικές ακαδημίες» ακούγαμε και βουρκώναμε απ’ τα γέλια!
Για τον κ. Γιώργο Λιάγκα με τους πολυπληθείς θαυμαστές, έχουμε να πούμε πως για show δεν είναι γεννημένος, ούτε ως παρουσιαστής, αλλά πιθανόν ούτε ως θεατής, διότι ειδικά στην επαφή με συγγενείς και υποψηφίους, δείχνει σα να υπομένει και να προσπαθεί κάποιο σχήμα συμπάσχοντος ενδιαφέροντος να φανεί, μέχρι να έρθει η ώρα να ανέβει ο ίδιος στην σκηνή (ή stage όπως λέμε ακόμα και στα χωριά της τιμημένης ελληνικής περιφέρειας, τα τελευταία χρόνια).
Και για να τελειώσουμε δικαιολογώντας και τον τίτλο μας, ακόμη και αν ήταν απλά ανεκτό και όχι καλό, το The Voice 2, λύτρωση θα μας φαινόταν μετά την ανεκδιήγητη πλήξη του Dancing την ίδια μέρα και ώρα, όπου κάποιοι άγνωστοι μιμούνταν τους σταρ και για πολλοστή χρονιά θεωρούσαν καταξίωση μέχρι δακρύων να τους πει πως έκαναν καλή φούρλα στον αέρα η Βελίκοβα! Κάπως έτσι εκφράζεται και το κοινό, που πώς αλλιώς να το πει, μετά την μετριότητα τηλεθέασης του Dancing, χάρισε στο The Voice 2, 39,2%, έφτασε σε τέταρτο το 44,9%, στο δυναμικό, κυρίως άνεργο και μη καταναλωτικό κοινό, που επιμένουν να υπολογίζουν τα κανάλια κοινό των 15-44 συγκέντρωσε το 45,9% και έφτασε σε δύο τέταρτα έως και το 50%.
Οι υπέροχοι 4 να ‘ναι καλά και έχει η Nielsen νούμερα…
