Τον Άρη Σερβετάλη δεν έχω προλάβει να τον δω ακόμη στο «Κουρδιστό Πορτοκάλι» του ως βίαιο Άλεξ πολλοί είναι εκείνοι όμως, που μου έχουν αναφέρει πως πρόκειται για μια από τις πιο δυνατές θεατρικές ερμηνείες του. Χρησιμοποιεί πάνω στη σκηνή τη γλώσσα του σώματος, τα θεατρικά λόγια συνοδεύονται από συσπάσεις σε όλο του το κορμί. Ένα είδος απαιτητικού σωματικού θεάτρου σε μία παράσταση αξιώσεων… Έτσι τουλάχιστον την περιγράφουν όσοι την έχουν παρακολουθήσει!
Τον θυμάμαι από το «Είσαι το ταίρι μου», εποχή 2000, να υποδύεται τον αλλοπρόσαλλο Λάζαρο με την κόκκινη μοϊκάνα, την μπερδεμένη σεξουαλική ταυτότητα και τον πιστό του φίλο, τον Μήτσο το ιγκουάνα. Ρόλος αγαπημένος που τον καθιέρωσε στη συνείδηση του κοινού. Έκτοτε ακολούθησαν και άλλοι, εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους: Ο τυφλός του «Κλείσε τα μάτια», ο ρομαντικός Φώτης των «Singles», πολλές πρωταγωνιστικές ερμηνείες στο θέατρο και συμμετοχές στον κινηματογράφο, όπως στις βραβευμένες «Άλπεις» του Λάνθιμου αλλά και σε ομάδες χορού-κίνησης.
Πέρα από τα αξιόλογες καλλιτεχνικές του δουλειές, πάντα με προσέλκυαν ιδιαίτερα οι συνεντεύξεις του. Είχαν κάτι το διαφορετικό… Σαν κάθε φορά να σε αφήνει να πλησιάσεις ένα βήμα πιο κοντά στον δικό του κόσμο, γεμάτο αντιφάσεις, μυστικές οδούς και παραδοχές αλήθειας.
Τι εννοώ… Όταν οι περισσότεροι ηθοποιοί αρέσκονται στο να φλυαρούν για τις επιχορηγούμενες καριέρες τους, την υψηλή Τέχνη τους, το συναδελφικό πνεύμα που τους διακρίνει (αλίμονο) και να θέτουν την προσωπική τους ζωή σε πρώτο πλάνο, εκείνος επιλέγει να μιλήσει για τη βία που βλέπει γύρω του, την εσωτερική δύναμη που ακολουθεί τις ανθρώπινες ζωές, την διαστρεβλωμένη έννοια της ηθικής σήμερα, τις εικόνες που αντίκριζε καθημερινά ως μαραγκός (τελικά δεν επιλέγουν όλοι οι ηθοποιοί τα μπαρ για ένα έξτρα εισόδημα), την ανάγκη φυγής του απ΄ ότι τον εγκλωβίζει τα στενά όρια του εαυτού του, τον σπαρτιάτικο τρόπο ζωής που προσπαθεί να ακολουθεί, τις συνεχόμενες μομφές του για κάθε μορφής εξουσία. Θέματα ουσιαστικά, αντλούμενα από την καθημερινότητα και όχι αερολογίες απλά για να γεμίζουν τα «σαλόνια» των εφημερίδων…
Τον θυμάμαι να αναφέρεται στην ξυλουργική και την αγαπημένη του συνήθεια να διαβάζει θρησκευτικά βιβλία, να εξομολογείται τη συμπάθειά του στον γέροντα Παΐσιο και τις προφητείες του, χωρίς φόβο μήπως οι δηλώσεις του αυτές οδηγήσουν σε μια αρνητική υπερέκθεση. Να παντρεύεται την επί χρόνια αγαπημένη του και να το μαθαίνουμε ύστερα από καιρό, να μην χτυπούν στην περίπτωσή του τηλέφωνα που μοιράζουν «αποκλειστικά», γιατί εκείνος και κάποιοι άλλοι παραδειγματικοί όμοιοί του δεν έχουν μάθει να λειτουργούν έτσι…
Για τον άνθρωπο ουσίας που δείχνει να κρύβει πίσω από τον άξιο καλλιτέχνη γουστάρω τον Άρη Σερβετάλη… Και πιστεύω πως δεν έχω πέσει έξω!
