Κάθε φορά που προκύπτει ένα δύσκολο, ένα ασυνήθιστο, ένα μυστήριο θέμα σε αυτή τη ζωή, σπεύδω να συμβουλευτώ τους τοίχους των Εξαρχείων. Εκεί θα βρω απαντήσεις, σχόλια, υπενθυμίσεις, εκεί, τέλος πάντων, θα ανακαλύψω ένα πνεύμα διαφορετικό, ελευθεριακό, προχωρημένο.
Βλέπε και την περίπτωση της σημερινής Τσικνοπέμπτης που μια φορά κι έναν καιρό ένωνε τους Ελληνες κι έφτασε πια να τους διχάζει. Διότι έχουν αυξηθεί οι χορτοφάγοι, διότι έχουν πληθύνει όσοι αντιδρούν στην κακοποίηση των ζώων, διότι οι αμαρτίες της βιομηχανίας κρέατος έχουν αρχίσει και ανακατεύουν μερικά στομάχια…
Και τι λένε επ’ αυτού τα Εξάρχεια; Λένε κομμένα τα κοψίδια! Το αναφέρει ρητώς η σχετική αφίσα που κοσμεί από χθες τους τοίχους της συνοικίας: «Ενάντια στη βιομηχανία κρέατος και σε κάθε εθιμοτυπική κατανάλωση». Όπου «εθιμοτυπική κατανάλωση» η Τσικνοπέμπτη φυσικά, μιας και το έθιμο είναι που μας προστάζει να λιώσουμε σήμερα πάνω απ’ τη θράκα.
Σκεφτείτε το την ώρα που θα μασουλάτε το μπριζολίδι, όπως καλό είναι να σκεφτείτε ότι κάποια μανούλα το κλαίει το γουρουνάκι, το αρνάκι και το μοσχαράκι της. Γιατί ακόμη και τα πιο θεαματικά, τα πιο ανορθωτικά, τα πιο χορταστικά έθιμα, έχουν τα θύματά τους.
