Οι γάτες –εξαιρούνται εκείνες της λίμνης Βαν- δεν κολυμπούν. Ούτε το νερό αγαπάνε. Σας το λέω εκ πείρας -πριν στη ζωή μου μπουν ο Γόρδος και ο Σουπιός, πριν καν γεννηθεί ο προκάτοχος τους Τέλης, στη ζωή μου υπήρχαν ο Φίγκαρο και ο (Ωραίος) Μπρούμελ.
Ο Φίγκαρο και ο Μπρούμελ, αδέρφια με μακρύ μαλλί και μποέμ χαρακτήρα, επέστρεφαν στο σπίτι από τις εξορμήσεις τους στη γειτονιά μες τη βρώμα, γεγονός που καθιστούσε το μπάνιο επιτακτική ανάγκη. Τους πλεύριζα -ξεχωριστά εννοείται- με το πιο αθώο ύφος μου, τους σβέρκωνα και βουρ στο μπάνιο. Εννοείται ότι η λεκάνη ήταν έτοιμη και γεμάτη σαπουνόνερο και η πόρτα έμενε σφαλιστή σε όλη τη διάρκεια της επιχείρησης.
Οι γάτοι μου επειδή ήταν καλά παιδιά κι επειδή καταλάβαιναν ότι δεν είχαν διέξοδο αρκούνταν σε μερικά θλιβερά κλαψουρίσματα και δεν επιχείρησαν ποτέ να με κάνουν αγνώριστη. Όμως, μία φορά που η συγκάτοικός μου άνοιξε την πόρτα, ο Φίγκαρο διέφυγε σφαίρα, μια αφρισμένη μπάλα, και μπήκε ανάμεσα στα σεντόνια μου για να στεγνώσει.
Καταστροφή…
Τις φωτογραφίες αυτές τις ψάρεψα στην ιταλική εφημερίδα La Stampa. Τις βρήκα εξαιρετικές και είπα να σας τις «προξενέψω»:
