Διπλανά γραφεία. Ο Νίκος Τιλκερίδης σύμβουλος προγράμματος στο ισχυρό -τότε- Alter. Και πριν να ‘χει φτιάξει εκπομπές για σταρ που είναι ακόμα ή που υπήρξαν διάττοντες αστέρες, αυτόφωτες ή υποβοηθούμενες στο στερέωμα λάμψεις σαν αστραπές. Ονόματα μεγάλα, πολλά ρεπορτάζ πιο πριν, στήσιμο εκπομπών, κοντρόλ και φωνή μέσα απ’ τα καλώδια, στο κέντρο του ακουστικού πόρου. Και ωραίες δουλειές, άλλες, σαν ντοκιμαντέρ. Και γράψιμο. Και μεγάλες έρευνες…
Διαλείμματα, καφέδες, πειράγματα, γεννήσεις παιδιών, πρώτες μέρες στο σχολείο, σχέδια –σχεδία μας- για διακοπές, σχεδιασμοί νέων εκπομπών, εκτιμήσεις για άλλες που ήταν στον αέρα, διορθωτικές κινήσεις, κουβέντες, δεδομένη «καλημέρα» και «πώς πάει;», με την ασφάλεια της οικειότητας. Κάποτε τηλέφωνα και χωριστοί δρόμοι, αλλά πάντα εκεί γύρω, κοντά και ξανά συνετίσεις και γέλια και πολιτικά. Και αυτή η ρημάδα η κρίση, που πήρε τη γενιά μας και την γρονθοκόπησε και όλοι με κατάγματα και εσωτερικές αιμορραγίες κάνουμε πως τίποτα δε συμβαίνει. Αλλά συμβαίνει…
Και μια ζωή λέξεις, συνεντεύξεις, τίτλοι, υπότιτλοι, σουπεράκια, μοντάζ, βιούινγκ, αέρας, πιεστήρια, κυκλοφορία, τηλεθέαση και πάλι λέξεις, συνεντεύξεις, σκαλέτες, ντάμι, τίτλοι για εξώφυλλο, τίτλοι για πρώτη σελίδα και θόρυβος και ονόματα και κόσμος που πάει και έρχεται και βιαστικά προσπερνά ή χάνεται στο πλήθος σαν οφθαλμαπάτη. Και οι νέοι εκπαιδευόμενοι, οι παρουσιάστριες, οι ευνοούμενες, οι αγαπητικές, τα πολυεργαλεία των ατελείωτων ωρών στα γραφεία, Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιές και Πασχαλιές και Αναστάσεις στις βάρδιες. Και μετά σακατεμένοι, να ξέρουμε πως τα τηλέφωνα χτυπάνε από τράπεζες και μας ψάχνουν απ’ τις εφορίες και μισθολόγια δε μας δίνουνε και τα λεφτά αν τα πάρουμε θα ‘ναι κάποτε και αναστάσιμοι μεσόκοποι πια… και την ψυχή μας δε τη σώσαμε! Βαριά ανταγωνιστήκαμε όλοι και βυθιστήκαμε στο χαλασμό ονομάτων ανούσιων πρόσωπων και κατασκευών σχεδόν ανθρώπινων που να λαμπιρίζουν σαν σταρ. Κάπου, κάπου κάνα καλό θέμα μας, κάνα ντοκιμαντέρ να πέσει βάλσαμο, να μελώσει ο εμπόλεμος κόσμος εντός μας. Αλλιώς όλοι, τώρα…
Και βλέπω το Νίκο Τιλκερίδη στον κοσμικό μας διάδρομο, που απ’ τα γραφεία μας περνάμε και οι πιο ατίθασοι κάνουμε και κάνα τσιγαράκι μιλώντας. Είναι και η Νανά Παλαιτσάκη μαζί μας, που κάποτε οι δυο τους είχαν μεσοτοιχία ένα γραφείο, τυχεροί πολύ γιατί είχε και παράθυρο, που τους άλλους μας έτρωγαν τα υπόγεια και οι γκρι τοίχοι! Εκεί τον θυμάμαι, προς το τέλος της απληρωσιάς, της ελπίδας, της αγωνίας, πριν την μεγάλη επίσχεση εργασίας να μου λέει πως ήθελε να πάει σε μια παραλία στην Εύβοια, με μια καντίνα. Τα παιδιά του να παίζουν στην παραλία και αυτός, όλο το καλοκαίρι, να φτιάχνει καφέδες και φαγάκια μερακλήδικα και να κοιτάει το μπλε. Μου το ‘λέγε και απέναντι μας, στη θέα είχαμε ένα ντουβάρι γκρι – καφέ, απ’ αυτά που συνηθίσαμε και μας στένεψαν την όραση και έχουμε αγύμναστα βλέμματα. Τώρα γελάμε.
Ο Νίκος είναι, πια αρχισυντάκτης στο Joy στο Mega, αλλά εκτός απ’ τις λέξεις που τις έκανε πάντα, αριστοτεχνικά εικόνες, τώρα φτιάχνει και με τα χέρια του δουλειά-τέχνη, τη γαλήνη του! Εδώ και καιρό βρίσκει κορμούς, ξύλα, κορμούς και κλαδιά, με δίκια τους ζωή, ιστορία, κίνηση, αφή. Ακακία, καρυδιά, έλατος, πουρνάρι! Διαλέγονται, γνωρίζονται, κάθονται μέσα στην σιωπή! Μετά το κομμάτι ξύλου γίνεται φως, άλλο κάθε φορά, να φωτίζει από κυκλώματα ή εξογκώματα, να ‘χει καπέλο ή να είναι σκέτη η λάμπα του, να φωτίζει γλυκά ή δυνατά, να βγαίνει σαν από όνειρα η λάμψη και απόκοσμα να ‘ναι τα σχήματα, μαγικά…
Μετά ψάχνει σε μικρά μαγαζιά, σε παλιατζίδικα τόσο παλιά, σα μηχανές του χρόνου, ικανά να σου ‘χουν το σκονισμένο αντικείμενο μπροστά σου και αυτό να είναι το δικό του λυχνάρι του Αλαντίν για τα προσωπικά του, μικρά θαύματα. Ντουί, καλώδια, λαμπτήρες-θησαυροί με ιστορία. Και μετά άλλα υλικά. Κεριά, λάδια, μπρούτζοι, καπελά, μπογιές, υφάσματα, εργαλεία και τα χέρια να σμιλεύουν το ξύλο, στην σχέση αυτή που υπήρχε πάντα ανάμεσα στο είδος μας και στα δέντρα.
Παθιάζεται! Μας λέει για τη δουλειά του! Βλέπουμε τα φωτιστικά! Υπέροχα! Ζηλεύω! «Εγώ… εγώ… ζωγραφίζω», του λέω! «Εγώ σχεδιάζω κοσμήματα» λέει η Νανά! Και να μαστε πάλι εκεί, όρθιοι σε ένα διάδρομο, άνθρωποι που κάτι τους δένει και κάτι γυρεύουν. Δημιουργία με τα χέρια; Και αυτό! Ο Νίκος βέβαια, το κάνει! Ο Νίκος κάνει το μεράκι του και οι δημιουργίες του γίνονται ανάρπαστες. Γιατί δεν είναι δουλειά!
Είναι βάφτιση σχεδόν χριστιανική στην ουσία, στο φως, στη χειροποίητη δημιουργία, στην έκφραση, στο απτό αποτέλεσμα της δουλειάς, στο καμάρι για αυτό που έγινε και πάει να φωτίσει άλλες ζωές και κόσμους σε δωμάτια. Σα φώτα-φιλοσοφία και έργα τέχνης, τα αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι που αγοράζουν τα δημιουργήματα του Νίκου Τιλκερίδη. Όπως τα έφτιαξε κι αυτός γιατί, όπως είχε πει κάποιος ποιητής, που δεν τον θυμάμαι τώρα, «υπάρχουν δυο τρόποι για να λάμπεις: είτε να αντανακλάς το φως είτε να το δημιουργείς»…
Πληροφορίες για τις χειροποίητες δημιουργίες στη σελίδα του Wood & Light Creation στο facebook και στο etsy.com.
