Ο θάνατός του πρώτου κομμουνιστή, στις 21 Ιανουαρίου του 1924, σηματοδότησε το τέλος μιας εποχής. Με τη ζωή του σημάδεψε την αρχή ενός ολόκληρου κόσμου.
Ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ, γνωστός ως Λένιν, ήταν ο άνθρωπος που οδήγησε τους Ρώσους προς την επανάσταση με τη σκέψη αλλά και με τις πράξεις του. Για πολλούς ήταν ο άνθρωπος που τους έκανε επαναστάτες («συνειδητούς», θα συμπληρώσουν οι μυημένοι).
Έζησε τα τελευταία 6 χρόνια της ζωής του με 2 σφαίρες στον ώμο και τον πνεύμονα. Χαρακτηριστικό ενός ανθρώπου με πείσμα, ενός συνεπή αγωνιστή, ενός παθιασμένου και ορμητικού ανθρώπου -ορμητικού όπως τα νερά του ποταμού Λένα από τον οποίο εμπνεύστηκε το επαναστατικό του ψευδώνυμο.
[fullimage]19634[/fullimage]
Αυτή η ορμή και το πάθος δεν τον εμπόδισαν να είναι, παράλληλα,ένας φανατικός λάτρης της ποίησης, υποστηρικτής της τέχνης και πιστός, αφοσιωμένος σύζυγος. Η Ναντέντζα Κρούπσκαγια έγινε σύζυγος του Ουλιάνοφ τον Μάιο του 1898, στο Σασένσκογιε της Σιβηρίας, όπου ο Λένιν ήταν εξόριστος. Παρέμειναν παντρεμένοι μέχρι το θάνατό του, το 1924.
Σύντροφος στη ζωή και στον αγώνα, η Κρούπτσκαγια ήταν για τον Λένιν στενή συνεργάτης και στην κομματική δουλειά του. Και κράτησε ως τον θάνατό του, μέσα από όλες τις τρικυμίες της ζωής του μεγάλου επαναστάτη. Στα πρώτα χρόνια του σοβιετικού κράτους, έγινε υποκομισάριος Εκπαιδεύσεως-θέση που αντιστοιχεί στον υφυπουργό.
Ο Λένιν ήταν, ίσως, ένας ρομαντικός. Φανατικός ειρηνιστής, λάτρης των τεχνών, ενέπνευσε το ρωσικό λαό στη δύσκολη επαναστατική διαδικασία. Ακόμα κι όταν διαφαίνονταν τα πρώτα σημάδια εκφυλισμού, ο Λένιν ήταν για τους πιστούς της επανάστασης το αποκούμπι και η ελπίδα ότι το εγχείρημα θα πετύχει τον στόχο του.
Το λέει κι ο Μαγιακόφσκι σε ένα από τα ποιήματά του για τον Λένιν:
Με τις σκοτούρες μας, ένα σωρό, στων γεγονότων τη δίνη
πέρασε η μέρα σιγά σιγά σκοτεινιάζοντας.
Οι δυο μας στο δωμάτιο:
Εγώ
κι ο Λένιν –
εκεί στον άσπρο τοίχο η φωτογραφία.
Το στόμα ανοιγμένο στου λόγου το ξάναμμα
αναστραμμένο του μουστακιού το βουρτσάκι
μια σκέψη σφιγμένη μες στις πτυχές της
πέρα πέρα στο πελώριο μέτωπο.
Σαν από κάτω χιλιάδες να διαβαίνουν…
σημαίες, δάση…
τα χέρια σπαθόχορτα…
Σηκώνομαι,
χαρούμενη μου ήρθε μια σκέψη
να πάω να τον χαιρετήσω
και να του πω:
«Σύντροφε Λένιν, σας αναφέρω όχι ιεραρχίες και τέτοια –
της ψυχής πράγματα.
Σύντροφε Λένιν, μια κόλαση η δουλειά μας
θα γίνει όμως –
γίνεται πες.
Κάνουμε διαφώτιση
ντένουμε τη φτώχεια και τη γύμνια
άνοδο σημειώνει η παραγωγή
σε κάρβουνο και μετάλλευμα.
Κοντά σε τούτα πλήθος, βέβαια, μέγα πλήθος
από λογής σκουπιδοτενεκέδες.
[fullimage]19631[/fullimage]
Σου βγαίνει η ψυχή να τους κάνεις πέρα και να ρεύεσαι.
Πολλοί στην απουσία σας σταυρώσανε τα χέρια.
Πληθαίνουν και πληθαίνουν τζερεμέδες διάφοροι
βρίθουν εδώ στη γη μας κι ολόγυρά της.
Αδύνατο να τους μετρήσεις
και να τους ξεχωρίσεις με ονόματα.
Τύποι- ταινία ολόκληρη από δαύτους ξεδιπλώνεται –
γραφειοκράτες
κουλάκοι
κόλακες
αιρετικοί
μεθύστακες –
περνάνε και περνάνε καμαρωτά
φουσκώνοντας τα στήθη
διάστικτα από κοντυλοφόρους
και των επαίνων τα διάσημα.
Εμείς ασφαλώς όλους θα τους μπαγλαρώσουμε
μα και πάλι όλους να τους δέσεις διαβολικά ‘ναι δύσκολο.
Σύντροφε Λένιν
στις καπνισμένες φάμπρικες
στη γη
από τα χιόνια σκεπασμένη
κι απ’ των σπαρτών τις καλαμιές
με τη δική σου,
σύντροφε,
καρδιά
και τ’ όνομά σου
σκεφτόμαστε
ανασαίνουμε
παλεύουμε και ζούμε!…»
