Αν δεν έχεις δουλέψει στην τηλεόραση, όσο και να σου περιγράψει κάποιος το “Πριν” και το “Μετά” της προεκλογικής περιόδου, δεν μπορείς να το καταλάβεις. Η μεταμόρφωση των πολιτικών είναι, πραγματικά, κάτι το αδιανόητο… Μια ικανότητα που νομίζεις ότι το ανθρώπινο είδος δεν μπορεί να αναπτύξει… Η εν ριπή οφθαλμού αλλαγή γίνεται για «το γυαλί» και με τέτοια ευκολία που ξαφνιάζει και τους πιο υποψιασμένους.
Κατ’αρχήν, στην προεκλογική περίοδο οι πολιτικές εκπομπές «κλείνονται» μόνες τους. Αντί να τηλεφωνεί η «κλείστρα» στον πολιτικό, τηλεφωνεί ο πολιτικός στην «κλείστρα» και δίνει μόνος του ραντεβού για το τηλεοπτικό πάνελ. Κι όχι μόνο αυτό. Έρχεται στην ώρα του!
Κι είναι ευγενικός, χαμογελαστός, χαιρετάει όλους τους εργαζόμενους του καναλιού, κάθεται υπάκουος στην καρέκλα του, αφήνει τον ηχολήπτη να του φορέσει την «ψείρα» και δεν έχει άποψη για τον φωτισμό του πλατώ.
Η μόνη του «παραξενιά», αν είναι από τους πρωτοκλασάτους, θέλει να εμφανιστεί στο τελευταίο δελτίο ειδήσεων της τελευταίας ημέρας της προεκλογικής περιοδου. Κι εκεί αρχίζει ο εφιάλτης…Πώς να τους στριμώξεις όλους σε μια συζήτηση 20 λετπών; Όμως οι δημοσιογράφοι της τηλεόρασης είναι γνωστοί «πατεντιάρηδες» και τα κουτσοκαταφέρνουν και βγαίνει κι αυτή η εφιαλτική τελευταία μέρα.
Αυτό που και ο πιο ικανός δημοσιογράφος δεν μπορεί να διεκπεραιώσει, είναι η πρώτη τηλεοπτική εβδομάδα μετά τις εκλογές. Όταν κανένας δεν δέχεται να εμφανιστεί ούτε δίπλα στον πλέον διάσημο παρουσιαστή.
Και δεν χαμπαριάζει ούτε από παρακάλια, ούτε από απειλές, ούτε από την επίκληση της καλής σχέσης που αναπτύχθηκε όσο εκείνος έδινε τη μάχη του.
Η απάντηση είναι μία και κοινή σε όλα τα στόματα: «Ε, δεν θα γίνω εγώ μαϊντανός για να γεμίσετε εσείς τις καρέκλες σας, κυρία μου»!
