Ήταν Πρόεδρος της Αμερικής μόλις για 1036 μέρες, κάτι λιγότερο από τρία χρόνια και παρόλα αυτά σε δημοσκοπήσεις σήμερα, για τον πιο αγαπητό Πρόεδρο της Αμερικής τα τελευταία 100 χρόνια, βρίσκεται στην κορυφή κάθε λίστας με διαφορά.
Στις 22 Νοεμβρίου του 2013, είναι η θλιβερή επέτειος των 50 ετών από την δολοφονία του John F. Kennedy, στις 22 Νοεμβρίου το 1963, στο Ντάλας του Τέξας και όπως όλα δείχνουν σήμερα, την μέρα εκείνη οι επίδοξοι δολοφόνοι του μπορεί να σκότωσαν τον άνθρωπο Kennedy, δεν κατάφεραν όμως να σκοτώσουν τις ιδέες του, την ψυχή και το πνεύμα του. Κάθε άλλο μάλιστα, την ημέρα εκείνη οι δολοφόνοι του δημιούργησαν έναν μύθο, μία πολιτική προσωπικότητα που η πολιτική του φιλοσοφία όχι μόνο δεν έσβησε μαζί του, αλλά ενισχύθηκε από τον χρόνο και σήμερα αποτελεί σημείο αναφοράς στην πολιτική σκέψη και ο ίδιος σημείο σύγκρισης απέναντι σε κάθε σύγχρονο πολιτικό ηγέτη.
Γεννήθηκε στις 29 Μαΐου του 1917, ο δεύτερος γιος επιφανούς οικογένειας της Βοστόνης με ιρλανδική καταγωγή και από τους δύο γονείς του, τους Joseph Kennedy και Rose Elizabeth Fitzgerald Kennedy. Το όνομά του το πήρε από τον παππού του, τον δημοφιλή Δήμαρχο της Βοστόνης, John Francis Fitzgerald. Ο JFK – οι φίλοι του από νωρίς τον φώναζαν «Jack»- δεν είχε κληρονομήσει το γονίδιο της πολιτικής μόνο από την πλευρά της μητέρας του, αλλά κυρίως από τον πατέρα του, που μεταξύ πολλών άλλων διακρίσεων και τιμητικών τίτλων, ήταν ηγετικό στέλεχος του κόμματος των Δημοκρατικών (το γεγονός ότι ήταν ιρλανδός-καθολικός την εποχή εκείνη στη Βοστόνη δεν έκανε εύκολη την πρόσβασή του στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων). Ο Joseph Kennedy (φίλος του Franklin Roosevelt) προόριζε τον πρώτο του γιο, Joseph Patrick Kennest ως διάδοχό του στην πολιτική, όταν όμως αυτός σκοτώθηκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την θέση του πήρε μοιραία ο John. Έχοντας ως βάση την πολιτική κληρονομιά της οικογένειάς του, και με τη στήριξη της ιρλανδικής κοινότητας στη Βοστόνη, το 1946, μόλις στα 29 του χρόνια, ο JFK εκλέχθηκε στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Όταν τον Ιούλιο του 1960 κέρδισε το χρίσμα των Δημοκρατικών για την υποψηφιότητα του Προέδρου της Αμερικής, είχε ήδη εκλεγεί τρεις φορές στην Βουλή των Αντιπροσώπων και δύο φορές Γερουσιαστής της Μασαχουσέτης.
Μέχρι τα τέλη του Αυγούστου του 1960 οι δημοσκοπήσεις ήθελαν τον Kennedy με τον Richard Nixon ισόπαλους στην εκλογική αναμέτρηση του Νοέμβριου του ίδιου χρόνου. Ο Kennedy τελικά κέρδισε, με πολύ μικρή διαφορά, όμως κέρδισε τελικά, καθώς τα πάντα εκείνη την εποχή έδειχναν να τον ευνοούν. Ήταν ο σωστός άνθρωπος στην σωστή στιγμή στην ιστορίας της Αμερικής και του πλανήτη.
Ο Ike Eisenhower, ο Πρόεδρος της Αμερικής το 1960, που αδιαμφισβήτητα άνηκε σε μία σειρά πετυχημένων πολιτικών που βοήθησαν την Αμερική να αναρρώσει πλήρως από ένα οικονομικό κραχ και δύο Παγκοσμίους Πολέμους, ήταν πλέον 70 χρονών και η εικόνα του άνηκε στο παρελθόν με όλους τους συμβολισμούς. Το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων είχε πάρει ο Nixon, αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση Eisenhower, που επηρεάζονταν από την εικόνα αυτή της κυβέρνησης που επικρατούσε στην κοινή αντίληψη των πολιτών. Και η προσωπικότητα του ίδιου όμως δεν βοηθούσε στην δημόσια εικόνα του, καθώς ήταν δύσκαμπτος με τους συμβούλους του και απόμακρος με τους δημοσιογράφους. Ο Nixon, ήθελε να κερδίσει την Προεδρία της Αμερικής με λογική και επιχειρήματα και ιδέες που βάραιναν από το παρελθόν, σε μία εποχή που η μαγεία της τηλεόρασης και του Hollywood είχε κάνει την είσοδό της στα σπίτια των περισσότερων οικογενειών της Αμερικής και ο λαός της διψούσε για ένα νέο όραμα, για το επόμενο βήμα.
Στο περιβάλλον αυτό της εποχής τέλεια βρήκε τη θέση του ο John Kennedy. Νεαρός, γοητευτικός, με αθλητική εμφάνιση, ηλιοκαμένος, ανέμελος, άνετος με τους δημοσιογράφους, φτιαγμένος ο ίδιος αλλά και η φινετσάτη σύζυγος του για την τηλεόραση. Επιπλέον ένας πολιτικός με άνεση στο λόγο του και πάντα με καλή διάθεση και χαμόγελο απέναντι στους δημοσιογράφους που σύντομα τον λάτρεψαν. Όλη η Αμερική ήταν ερωτευμένη με τον JFK και την Jackie Kennedy. Ήταν το ζευγάρι αυτό, οι χαμογελαστές φωτογραφίες δύο όμορφων ανθρώπων να απολαμβάνουν τη ζωή, η εικόνα που οι αμερικανοί ήθελαν για το μέλλον τους.
Σημείο σταθμός στην προεκλογική καμπάνια του 1960, η πρώτη τηλεοπτική αναμέτρηση στην ιστορία των δύο αμερικανών υποψηφίων για την Προεδρία της Αμερικής. Την ημέρα της τηλεοπτικής αναμέτρησης, ο Kennedy μόλις είχε επιστρέψει από διακοπές στην Καλιφόρνια και έδειχνε ήρεμος, γοητευτικός και υγιής. Από την άλλη ο Nixon, μόλις είχε βγει από το νοσοκομείο από μία ίωση που τον ταλαιπωρούσε και έδειχνε κουρασμένος ενώ ίδρωνε καθ’ όλη τη διάρκεια. Παρόλα αυτά οι σύμβουλοι και των δύο τους συμβούλεψαν να φορέσουν make up και πούδρα, ώστε να ενισχύσουν την εμφάνισή τους στα φώτα της τηλεόρασης μέσα στο σκοτεινό στούντιο. Ο Kennedy δείχνοντας εμπιστοσύνη στους συμβούλους του, το έκανε. Ο Nixon από την άλλη, τα θεωρούσε όλα αυτά περιττά και ανούσια στην πολιτική.
Αλλά και κατά τη διάρκεια του debate, ο Nixon απαντούσε με αριθμούς και αρνητικά στοιχεία από το παρελθόν της Αμερικής, ο Kennedy απαντούσε με εικόνες και αισιόδοξα μηνύματα για το μέλλον της Αμερικής. Αναλυτές και ιστορικοί συμφωνούν το ότι το debate της 26ης Σεπτεμβρίου του 1960 είναι αυτό που έφερε τον χαρισματικό τηλεοπτικά JFK μπροστά στις δημοσκοπήσεις δίνοντάς του τη νίκη στις εκλογές του Νοεμβρίου και άφησε την εικόνα του κουρασμένου και ωχρού στην όψη Richard Nixon στο παρελθόν, για εκείνη τη στιγμή έστω.
Στις 20 Ιανουαρίου του 1961 ο John F. Kennedy ορκίζεται ως ο 35ος Πρόεδρος της Αμερικής, ο πρώτος καθολικός Πρόεδρος Ιρλανδικής καταγωγής, αλλά και ο πιο νέος σε ηλικία Πρόεδρος στην ιστορία. Ήδη από την πρώτη αυτή του ομιλία ως Πρόεδρος, ο Kennedy θα δώσει το στίγμα του για την πολιτική που πρόκειται να ακολουθήσει και το όραμα που έχει για τη χώρα και τους πολίτες. Στην ιστορία τη μέρα εκείνη θα περάσει η φράση, «Μην ρωτάς το κράτος τί μπορεί να κάνει για σένα, αλλά να ρωτάς εσύ τί μπορείς να κάνεις για το κράτος». Με την φράση αυτή ο Kennedy άνοιγε ένα νέο κεφάλαιο στην πολιτική ιστορία και στη σχέση πολιτών με την πολιτική. Για πρώτη φορά ένας Πρόεδρος της Αμερικής καλούσε τους πολίτες σε δράση, τους έκανε συμμέτοχους σε μία διακυβέρνηση αλλά και στη διαμόρφωση για τον μέλλον της χώρας. Ο John Kennedy καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας του, μέσα από τις ομιλίες του, έδινε όχι μόνο όραμα σε μία γενιά Αμερικανών – ίσως και σε όλον τον πλανήτη – αλλά και τους έδειχνε τον τρόπο πώς να το επιτύχουν. Οι περισσότερες από τις ομιλίες του JFK έχουν παραμείνει στην ιστορία ως οι καλύτερες του είδους τους, με μεγάλο κομμάτι της δόξας που τους αντιστοιχεί, σωστά, να λαμβάνει ο στενός του σύμβουλος και λογογράφος, Ted Sorensen.
Πολλοί ήταν αυτοί που αποκαλούσαν τον Sorensen ως το alter ego του Kennedy και ο Sorensen μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του όταν πέθανε στα 82 του χρόνια δεν πρόδωσε ποτέ την πίστη του στον Kennedy. Ούτε μία φορά δεν δέχθηκε δημόσια ότι φράσεις που έμειναν στην ιστορία ήταν δική του σκέψη και δημιουργία αλλά πάντα της απέδιδε στον JFK. Ο Sorensen ήταν άνθρωπος κλειδί στην επιτυχή έκβαση της Κρίσης του Κόλπου κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Kennedy αλλά και ο πρώτος από τους συμβούλους του που υπέβαλε την παραίτησή του μετά την δολοφονία του. Κοινή παραδοχή ιστορικών και αναλυτών είναι ότι ο Ted Sorensen είχε ένα μοναδικό ταλέντο να επιλέγει κατάλληλα τις λέξεις και να τις τοποθετεί έτσι στην σειρά σε ένα χαρτί ώστε οι πιο όμορφες και δυνατές εικόνες να βγαίνουν από το στόμα του Προέδρου σε κάθε ομιλία του. Και ο ίδιος ο Sorensen είχε παραδεχθεί ότι όταν έγραφαν τις ομιλίες με τον Kennedy, στο μυαλό τους δεν είχαν πώς αυτές θα φανούν όμορφα στη γραφή, αλλά πώς αυτές θα ηχήσουν καλά στο αυτί των πολιτών.
Πέρα από την ομιλία της ορκωμοσίας του, άλλες ομιλίες που έμειναν στην ιστορία ήταν αυτή στο Βερολίνο, στις 26 Ιουνίου του 1963, με τη φράση «Ich Bin ein Berliner», όπως και η ομιλία του με θέμα την Ειρήνη και το εφικτό της παγκόσμιας ειρήνης για πάντα, σε αποφοίτηση του Αμερικανικού Κολλεγίου στην Ουάσινγκτον, στις 10 Ιούνιου του 1963. Επίσης ξεχωριστή είναι και η ομιλία του σε εκδήλωση των εκδοτών της Νέας Υόρκης, στις 27 Απριλίου του 1961, όπου μιλά για την σημασία και την ανάγκη της ανεξαρτησίας του Τύπου, το ρόλο του στην ενημέρωση του λαού και της παρουσίασης της αλήθειας απέναντι σε κάθε κυβέρνηση και απέναντι σε κάθε μυστική πράξη, μυστική δράση και μυστική οργάνωση. Μάλιστα δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι αυτή του η ομιλία αποτέλεσε και την αιτία της δολοφονίας του Kennedy από μυστικές οργανώσεις.
Το 1963 το βλέμμα όλων πλέον ήταν στραμμένο στις επόμενες εκλογές και στην επόμενη νίκη του Kennedy και ήδη είχε ξεκινήσει η προεκλογική εκστρατεία του Προέδρου. Στο πλαίσιο αυτό ήταν και το ταξίδι στο Ντάλας του Τέξας, στις 23 Νοεμβρίου, σε μία από τις πιο «εχθρικές» πόλεις για τους Δημοκρατικούς, με σκοπό την αύξηση της δημοτικότητας του JFK ανάμεσα στους πολίτες και την συλλογή ψήφων. Επεισόδια κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του ήταν αναμενόμενα, κανείς βέβαια δεν περίμενε μια δολοφονία. Και όμως τα μέτρα της ασφάλειάς του την μέρα εκείνη ήταν χαλαρά και τα ερωτήματα που έχουν καταγραφεί στην ιστορία για το τί δεν πήγε, για το τί συνέβη τη μέρα εκείνη, μένουν αναπάντητα μέχρι και σήμερα.
Τα ερωτήματα αυτά και το ασαφές κλίμα γύρω από την δολοφονία του Κένεντι έχουν δώσει χώρο στην ανάπτυξη θεωριών συνομωσίας σχετικά με τον ποιος τελικά τον σκότωσε. Μέχρι και σήμερα οι Αμερικανοί αρνούνται να πιστέψουν ότι το έκανε μόνος του ο Harvey Lee Oswald, κάτι στο οποίο ξεκάθαρα έχει αποφανθεί η επιτροπή Warren, που συστάθηκε την εποχή εκείνη για τη λύση του μυστηρίου πίσω από τη δολοφονία του Kennedy.
Οι θεωρίες πίσω από το ποίος σκότωσε τον JFK είναι ποικίλες, όλες με πολύ φαντασία αλλά και με στοιχεία που πατούν στην πραγματικότητα και τους δίνουν χροιά αλήθειας. Πρώτη στη λίστα η CIA αλλά και ο διευθυντής του FBI Edgar Hoover. Ακολουθούν ο Αντιπρόεδρος Lyndon Johnson με επιχειρηματίες και συμφέροντα να τον καλύπτουν. Ακόμα και η ίδια η σύζυγός του, Jackie, ως διπλή πράκτορας που περίμενε την κατάλληλη στιγμή να τον σκοτώσει. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι θεωρίες που εμπλέκουν τα UFO και εξωγήινους, αλλά και την Ομοσπονδιακή Τράπεζα, κύκλο τραπεζιτών και διάφορες μυστικές οργανώσεις. Ο Castro και η Κούβα δεν θα μπορούσαν να είναι εκτός της λίστας των υπόπτων της δολοφονίας του Kennedy το 1963, όπως και η Ρωσία με την KGB. Ρομαντική ίσως χροιά δίνει η θεωρία που θέλει τον Joe DiMaggio να κρύβεται πίσω από την δολοφονία του, για να εκδικηθεί το θάνατο της πρώην συζύγου του Marilyn Monroe, καθώς θεωρούσε την οικογένεια Kennedy υπαίτια για αυτόν, ώστε να κρύψουν τον κρυφό έρωτα του Προέδρου με την ακαταμάχητη ηθοποιό. Και τέλος μία από τις επικρατέστερες θεωρίες είναι αυτή της Μαφίας εξαιτίας της δικαστικής έρευνας που είχε διατάξει ο αδερφός του JFK, Robert, ενάντια στο οργανωμένο έγκλημα.
Από τότε μέχρι σήμερα έχουν γραφτεί χιλιάδες άρθρα και βιβλία για τη ζωή και δολοφονία του Kennedy, έχουν γυριστεί δεκάδες ντοκιμαντέρ και ταινίες, όμως κανένα και τίποτα από όλα αυτά δεν έχει καταφέρει να δώσει μία πιστική απάντηση στο ερώτημα «Ποίος σκότωσε τον JFK;».
Ο Πρόεδρος της Αμερικής, John Fitzgerald Kennedy, δολοφονήθηκε στις 22 Νοεμβρίου του 1963, όμως τα όσα πρεσβεύει τα όσα αντιπροσωπεύει, η αγάπη του για την ειρήνη και η πίστη του στην δύναμη του ανθρώπου, η πίστη του ότι υπάρχει και άλλος τρόπος, υπάρχει επιλογή υπάρχει λύση σε κάθε πρόβλημα, μένουν δυνατά 50 χρόνια μετά. Πώς θα ήταν άραγε ο κόσμος αν ο Kennedy ζούσε ακόμα; Δυστυχώς απάντηση στα «αν» της ιστορίας δεν μπορεί να έχει κανείς, σε όλους μας όμως έρχονται στο μυαλό εικόνες ενός πιο όμορφου, αλληλέγγυου και ειρηνικού πλανήτη.
Απόσπασμα από την ομιλία του για την Ειρήνη
Πολλοί από εμάς πιστεύουμε ότι η ειρήνη είναι απίθανη. Πολλοί πιστεύουμε ότι είναι ουτοπική. Αυτά όμως είναι επικίνδυνα και ηττοπαθή πιστεύω. Οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος, ότι η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη, ότι είμαστε αιχμάλωτοι δυνάμεων που δεν μπορούμε να ελέγξουμε.
Πρέπει να μην δεχτούμε αυτήν την άποψη. Τα προβλήματά μας τα έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος. Οπότε και ο άνθρωπος μπορεί να τα λύσει. Και ο άνθρωπος μπορεί να είναι όσο μεγάλος θέλει. Κανένα πρόβλημα της ανθρώπινης μοίρας δεν υπάρχει πιο πάνω από το ανθρώπινο είδος. Η λογική του ανθρώπου και το πνεύμα του συχνά έχουν λύσει προβλήματα φαινομενικά άλυτα. Και πιστεύουμε ότι μπορεί και πάλι να το κάνει.
