Όλο το σκηνικό που ζούμε ξεπερνάει το κλασικό θρίλερ του Χίτσκοκ «Ψυχώ». Tα πλάνα του Atlantic που φλέγεται καταμεσίς της καταιγίδας, οι φωνές των επιβατών, οι τραγικές μαρτυρίες των διασωθέντων, η απόγνωση των οικογενειών καθώς αγνοούν αν ζούνε ή αν δεν ζούνε οι αγαπημένοι τους, με την ταυτόχρονη προκήρυξη εκλογών και με το «σφυροκόπημα» των εκπομπών για το «φονικό» κύμα κακοκαιρίας, αντιμετωπίζονται μόνο με κάτι χάπια (το χρώμα το αφήνω να το διαλέξετε εσείς) που για να τ’ αγοράσεις θέλεις δίγραμμη συνταγή. Εγώ ανακάλυψα σε μια παλιά τσάντα κάτι των 0,5 που τα έπαιρνε η μακαρίτισσα η μάνα μου αλλά, επειδή βρήκα την καρτέλα χωρίς το κουτί, φοβήθηκα μπας και είναι ληγμένα και  προς το παρόν την βγάζω με εισπνοές χαμομηλιού, βαλεριάνα σε σταγόνες και μιλώντας με την ξαδέλφη μου που κάνει 10 χρόνια διαλογισμό.

Ο καινούργιος χρόνος μπαίνει και μας προσφέρει, έτσι για να κάνει αίσθηση σαν τον Τάκη Ζαχαράτο πριν ανάψουν πάνω του τα φώτα της πίστας, εκλογές!

Αν και όλες οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η πλειοψηφία ΔΕΝ ήθελε εκλογές, αν και στην Σουηδία πέντε κόμματα συνεννοήθηκαν να μην οδηγήσουν την χώρα σε εκλογική αναμέτρηση αφού οι πολίτες δεν το επιθυμούσαν, εμείς στην Ελλάδα, όπου οι πολιτικoί κατά πλειοψηφία ανήκουν στην κατηγορία των γυρολόγων και των εξουσιοφρενών, πάμε σε εκλογές.

Σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση πάντως θα ζήσουμε όσα δεν έχουμε ζήσει από την μεταπολίτευση και μετά και κατά την ταπεινή μου άποψη το ’89 θα μοιάζει σαν να διαβάζεις σήμερα την «Μανίνα».

Καταρχήν άνθρωποι σοβαροί, λέμε τώρα, συζητάνε για το «ρεύμα» του κόμματος που δημιουργεί ο ΓΑΠ. Μιλάμε για τον Γιώργο Παπανδρέου, έτσι; Δηλαδή, ζούνε μεταξύ μας πολλοί που πιστεύουν ότι μπορεί να ξανα-σώσει την χώρα αφού την έκαψε; Αυτό να το πιάσεις από πού; Από το «Λεφτά υπάρχουν» ως τις δηλώσεις στο Καστελόριζο που σηματοδοτούν την επίσημη έναρξη της περιδίνησης μας, μετά από τα οποία «ξυπνάμε» από τον ύπνο σαν τους επιβάτες του Norman Atlantic. 

Μετά ήρθαν οι μέλισσες…  Εμείς, οι της μεσαίας τάξης, συνωστιζόμαστε στα παγκάκια τρώγοντας μια σακούλα πασατέμπο «στα τέσσερα». Περάσαμε και κάτι χειμώνες με τις παλιές γούνες της προγιαγιάς που, ευτυχώς, τότε φορούσανε χωρίς ενοχές τα «βιζόν». Τα βάλαμε λοιπόν μέσα στα σπίτια πριν ακουμπήσουμε στο μαξιλάρι να «πάρουμε» τον ύπνο… Και αφού πουλήσαμε όλα τα πανταντίφ για να πληρώσουμε τον ΕΝΦΙΑ -ή τα ΕΝΦΙΑ-, ήρθε στην ζωή μας ο Αλέξης.

Κουβέντα κακιά για το παιδί δεν μπορώ να πω, διότι είμαι σίγουρη ότι έχει τις καλύτερες προθέσεις. Αυτό που δεν έχω καταλάβει και ούτε θα καταλάβω είναι πως μπορεί να το κάνει γιατί,αν το μπορεί εκείνος και δεν το μπορούσε ο προηγούμενος, θα σημαίνει ότι για κάποιον λόγο ο Αντώνης βαρέθηκε να βλέπει την Μέρκελ και ανοίγει χώρο να περάσει το Αλέξης. Τι ρώτησες; Αν προτιμάει Τσίπρα ή Σαμαρά η Άντζι; Πλάκα κάνεις… Το ξεκαθάρισαν εκείνοι και ετοιμάζονται να φάνε το πρωτοχρονιάτικο στρούντελ: «Αρκεί να τηρούνται τα συμφωνηθέντα που έχουν υπογραφεί».

Και μια και θυμήθηκα τον Αντώνη, να μην ξεχάσω να συγχαρώ τους συμβούλους του πρωθυπουργού που τον συμβούλευσαν να διαχειριστεί με αυτό τον τρόπο τη συνέντευξη Τύπου· θα έπρεπε ν’ αναλάβουν την επικοινωνία του Χορταρέα και πολύ τους είναι…

Φυσικά υπάρχουν πάντα οι «ρυθμιστές» των εξελίξεων όπως Ελιές, Ρίζες, Ποτάμια, κομμουνιστές (δεν πειράζει που έχει κλείσει η αντιπροσωπεία, εκείνοι επιμένουν), οι εξαρτημένοι–ανεξάρτητοι και οι όποιοι γυρολόγοι ακόμη συναγελάζονται μαζί τους.

Με όλα αυτά τα απίθανα και όμως πραγματικά, πέφτει η θερμοκρασία στην Ελλάδα και μας προειδοποιούν από τις τηλεοράσεις να κλειστούμε στα σπίτια μας γιατί τα «καιρικά φαινόμενα θα είναι πρωτόγνωρα».

Επαναλαμβάνω, τα μόνα που διαθέτω πρόχειρα είναι κάτι παλιά ροζ της μάνας μου των 0,5 με άγνωστη ημερομηνία λήξης. Αν αργήσετε να δείτε ανάρτησή μου, θα μου κάνετε ένα τηλεφώνημα, ε;