Θεατρικά είναι ένας από τους «12 ενόρκους». Παίρνει θέση στο στρογγυλό τραπέζι και ετοιμάζεται για την ετυμηγορία: θα αθωωθεί το 16χρονο παιδί που κατηγορείται για πατροκτονία ή θα το στείλει απευθείας στην ηλεκτρική καρέκλα χωρίς κανένα ελαφρυντικό; Σε κάθε απόφασή τους υπάρχει μια «αιτιολογημένη αμφιβολία». Ο Βασίλης Παλαιολόγος μιλά για τον πολυεπίπεδο ρόλο που υποδύεται, τις δικές του προσωπικές αμφιβολίες και εσωτερικές συγκρούσεις αλλά και την «δικαιοσύνη» στον χώρο των ηθοποιών… Υπάρχει, αλήθεια;
– Έχεις εισπράξει αχαριστία από συναδέλφους σου;
«Σε επίπεδο προσωπικό του στιλ «τώρα στο ρίχνω στη μούρη», όχι. Έχω εισπράξει όμως, αχάριστες συμπεριφορές με έμμεσο τρόπο τις οποίες δεν μπορώ παρά να παραβλέψω για να συνεχίσω αναπόσπαστος να κάνω αυτό που έχω στο μυαλό μου. Είμαι σίγουρος ότι είναι στο χέρι σου να δώσεις στον άλλον να καταλάβει ότι έκανε λάθος. Θα τη δεχτώ λοιπόν, τη «συγγνώμη» μερικών συναδέλφων που με αδίκησαν, ακόμη και αν δεν είναι με λόγια αλλά με πράξεις».
– Εσύ ζητάς εύκολα «συγγνώμη»;
«Δεν είναι εύκολο να καταπιέσουμε το «υπερεγώ» μας και να παραδεχτούμε λάθη. Δεν είναι εύκολο να πεις «ναι έχεις δίκιο», «συγγνώμη έκανα λάθος», «σ΄ αγαπώ», «μου λείπεις». Όλες αυτές οι μικρές προτασούλες είναι τόσο σημαντικές στη ζωή μας και συγχρόνως τόσο δύσκολο να βγουν από το στόμα μας γιατί υπάρχει αυτό το ανυπέρβλητο «υπερεγώ». Γενικότερα, κρατάω επιφυλάξεις με τους ανθρώπους. Γιατί στην τελική δεν υπάρχει και κάποιος να μας προστατεύσει ή να μας πάρει από το χέρι. Οι ίδιοι οι άνθρωποι πολλές φορές διαψεύδουν τον εαυτό τους»…
– Θα σε λυγίσει η αποτυχία;
«Μου αρέσει να είμαι μαχητής στη δουλειά μου. Ακόμη και από την ήττα μαθαίνεις. Δεν μπορείς να έχεις στη ζωή σου μόνο νίκες, ούτε όλοι πρέπει να σε συμπαθούν. Ίσως τελικά να μην αξίζει αν δεν έχεις και κάποιους εχθρούς. Προσωπικά, δεν ξέρω αν έχω εχθρούς αλλά δεν θα ήταν και κακό. Σέβομαι την άποψη των εχθρών μου και θεωρώ πως αυτοί ισχυροποιούν λίγο παραπάνω την καλλιτεχνική μου ύπαρξη».
– Υπάρχει δικαιοσύνη στον χώρο των ηθοποιών;
«Βασικά, συναντάς και ιδιοτέλειες και ανιδιοτέλειες. Και ο κόσμος των ηθοποιών ένας μικρόκοσμος της κοινωνίας είναι. Νομίζω ότι οι ηθοποιοί που αξίζουν δικαιώνονται ή θα δικαιωθούν κάποια στιγμή. Μπορεί αυτό να γίνει πιο αργά απ΄ ότι περίμεναν «χτίζεται» όμως, καλύτερα γιατί ωριμάζει ως σκέψη και δράση. Ο καθένας από εμάς δίνει τον αγώνα του. Το αν θα τύχει ή όχι αναγνώρισης, θα φανεί στην πορεία. Όπως και η διάρκεια που έχει ο κάθε ηθοποιός σε αυτό το λειτούργημα».
– Έμεινες ποτέ χωρίς δουλειά;
«Πέρασε περίοδος που χτυπούσε το τηλέφωνο αλλά δεν με ενδιέφεραν οι προτάσεις που μου γίνονταν. Ποτέ δεν φοβήθηκα τη δουλειά. Για να επιζήσω μπορώ με αξιοπρέπεια να κάνω τα πάντα. Δεν την φοβάμαι λοιπόν, την ανεργία των ηθοποιών με την πραγματική φοβία που θα με κάνει να πάρω άλλες αποφάσεις και να οδηγηθώ σε ακραίες επιλογές. Νομίζω ότι είμαι σε μια ηλικία πια που πρέπει να ενεργοποιώ πολύ τη σκέψη μου. Θεωρώ μεγάλη αδυναμία το να καταθέτεις τα όπλα».
– Παράλληλα εργάζεσαι και ως νοσηλευτής, σε έναν απ τους πλέον απαιτητικούς αλλά και συναισθηματικά φορτισμένους τομείς νοσηλείας, στην Εντατική του Παίδων. Σκέφτηκες, ποτέ, να εγκαταλείψεις τη μία δουλειά;
«Κάποια στιγμή ναι το σκέφτηκα, αλλά μετά από ώριμη σκέψη κατάλαβα ότι δεν υπήρχε ουσιαστικός λόγος να κάνω κάτι τέτοιο. Η δουλειά μου ως νοσηλευτής στο Παίδων μου έχει προσδώσει μία παραπάνω βαρύτητα στη σκέψη και στην αντιμετώπιση των πραγμάτων και με έχει κάνει να ξεχωρίζω και να μπορώ να διακρίνω σωστά σε τι αξίζει να δίνω σημασία και σε τι όχι».
– Δόθηκαν υπέρογκα ποσά στους πρωταγωνιστές της TV;
«Όλα τα προηγούμενα χρόνια είχαμε υπερεκτιμήσει την όποια ροή χρήματος και φάνηκε τελικά, ότι αυτό το χρήμα δεν ήταν δικό μας. Δεν υπάρχει κάποιος μηχανισμός που να λέει «ο τάδε αξίζει τόσα και εσύ τόσα». Ο καθένας αποτιμά τον εαυτό του με ένα συγκεκριμένο ποσό. Τώρα αν υπήρξαν άνθρωποι που διεκδίκησαν παραπάνω χρήματα στην τηλεόραση, και υπήρχε η δυνατότητα να τα πάρουν, καλά έκαναν. Δεν φανταζόταν κανείς μας τότε ότι θα έρθει μια εποχή που θα αναγκαζόμασταν να παίζουμε με λιγότερα από τα μισά χρήματα που αμειβόμασταν κάποτε».
– Για ποιον λόγο θα συγκρουστείς πιο συχνά με τον εαυτό σου;
«Για τις στιγμές αδυναμίας που έχω… Σε γενικές πάντως, γραμμές νομίζω ότι τα έχω βρει μαζί του. Έχω ψάξει πολύ μέσα μου, έχω ασχοληθεί με τον εαυτό μου κι έχω αφιερώσει πολλές ώρες κάνοντας ουσιαστική δουλειά με εμένα. Προσπαθώ πάντως πολύ να απαλλαγώ από οποιασδήποτε μορφής κόμπλεξ, να χειρίζομαι καταστάσεις και να μην πανικοβάλλομαι, να μην ξανακάνω τα ίδια λάθη».
– Βίωσες ποτέ κατάθλιψη;
«Nαι, πέρασα και εγώ από μία μορφή κατάθλιψης, με όποιον τρόπο αυτό μεταφράζεται. Δεν είναι κάτι φοβερό, συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους. Ο κόσμος σήμερα, έχει τόσα πολλά προβλήματα που το λιγότερο που θα τον απασχολήσει είναι η κατάθλιψη ενός τρίτου. Πιστεύω όμως, στην ανθρώπινη δύναμη και τα θαύματα. Όχι με τη μορφή του ραβδιού αλλά ως μικρές λάμψεις σωτηρίας».
– Δουλεύεις με παιδιά, τους έχεις αφοσιωθεί σε ένα μεγάλο μέρος της ζωής σου, αγαπάς τα παιδιά! Όμως, θέλεις να κάνεις τη δική σου οικογένεια;
«Τα παιδιά, είναι αλήθεια πως τα λατρεύω. Από εκεί και πέρα η οικογένεια είναι κάτι που προκύπτει, δεν μπορείς να το σχεδιάσεις. Το θέμα είναι να αισθανθείς έτοιμος να τη δημιουργήσεις. Γιατί για μένα η οικογένεια είναι ευτυχία και είμαι ανοιχτός στο ενδεχόμενο να δημιουργήσω κάποια στιγμή στο μέλλον τη δική μου. Άλλωστε η ζωή διδάσκει ότι η απολυτότητα μπορεί πολλές φορές να σε «πετάξει» έξω.»
