Μερικές φορές αναρωτιέμαι πόσο μπορεί να παρασύρομαι από επιπολαιότητα στις εκτιμήσεις μου για τον ρόλο των παρουσιαστών – σχολιαστών στην τηλεόραση. Επειδή όμως ποτέ δεν είναι αργά για ν’ αναγνωρίζω τις όποιες αστοχίες μου, με το που μου δοθεί αφορμή επανέρχομαι πιο έτοιμη από ποτέ για ν’ αποκαταστήσω την τάξη.

Σήμερα Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου, επειδή είναι αδύνατον να επιτρέψω άλλο “σφυροκόπημα” στον εγκέφαλό μου το πρωί με αφορμή τις πολιτικές εξελίξεις, ζαπάρω στο τηλεοπτικό μου πρωινό “καταφύγιο”. Βλέπω τη Σταματίνα να συνομιλεί με τον Κουσουλό και τον Βερύκιο, ξέρω ότι θα δω την Ελένη να χορεύει ασταμάτητα, ξέρω ότι  θ’ αποθεώσει ή θ’ αποδομήσει γεγονότα και ιστορίες ο εκπληκτικός, για μένα Δημήτρης Παπανώτας, με αποτέλεσμα να μου αλλάζει η διάθεση στο μέτρο του δυνατού, δεδομένων και των συνθηκών.

Θέμα της εκπομπής της Σταματίνας Τσιμτσιλή τη στιγμή που συντονίζομαι μαζί τους είναι ο νέος εμφύλιος που έχει ξεσπάσει στην χώρα μεταξύ “Ρουβικών” και “Διαβατικών”. (Πρέπει να γνωρίζετε ότι επειδή ταλαιπωριέμαι τις νύχτες μ’ ένα θεματάκι υγείας και ξυπνάω συχνά, έχω δει σ’ επανάληψη την εκπομπή του Θανάση Πάτρα στο Epsilon, όπου η Χρυσούλα Διαβάτη, καλεσμένη από την εκπομπή, σε τηλεφωνική σύνδεση, επιχειρηματολογούσε για το θέμα διασχίζοντας την Αττική Οδό. Που το κατάλαβα; Μα γιατί πριν “χαθεί” η φωνή της, έλεγε “μπαίνω σε τούνελ, περιμένετε”… Η συγκεκριμένη φράση επαναλήφθηκε τόσες φορές από την εκπομπή που νόμιζα ότι η Διαβάτη οδηγούσε από τον Ασπρόπυργο και είχε φτάσει στο τέλος της οδού Αναστάσεως στου Παπάγου.)  Άρα είμαι εντελώς “διαβασμένη” στο  θέμα όταν η Σταματίνα ανοίγει το μενού “Διαβάτη VS Ρουβά”.

Ο Παπανώτας “ζωγραφίζει” σε απόψεις, η Ελένη δίνει πάσες, η Σταματίνα με “βαριά εμπειρία” στο τι μπορεί να γουστάρει ο τηλεθεατής που επιλέγει να δει την συγκεκριμένη στιγμή την εκπομπή της, αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει ανάμεσά τους και μια προσωπικότητα που υπομένει τη συζήτηση με στωικότητα. Όχι ότι μας είχανε λείψει οι παρεμβάσεις του, άλλωστε δεν νομίζω ότι τον επέλεξαν για να παίξει τον ρόλο της “Λιάνας Κανέλλη”, αλλά ένα χαρακτήρα λίγο πιο “καλόψυχο” από εκείνους του Παπανώτα και του Βερύκιου… Έτσι, για να μην ανεβαίνει πολύ η αδρεναλίνη το πρωί…  Απευθύνει λοιπόν η παρουσιάστρια της εκπομπής ε-ρώ–τη–ση στον Κώστα Φραγκολιά. “Κώστα τι θέλεις να πεις για το συγκεκριμένο θέμα”; Η Τσιμτσιλή, βλέποντας ότι παραμένει ώρα σιωπηλός, φοβάται μήπως και νιώσει “ντεκόρ” ο παρουσιαστής – ηθοποιός – μοντέλο. Σταματάνε όλοι την κουβέντα και περιμένουν με ευλαβική προσοχή την απάντηση του Φραγκολιά. Εκείνος ορθώνει περισσότερο το υπέροχο στέρνο του στην κάμερα και απαντάει: “Δεν έχω να πω τίποτα”.

Εκεί καταλαβαίνω ότι ο άνθρωπος είναι καλλιτέχνης. Έχει κατανοήσει πλήρως εκείνο που οι κλασικοί συνθέτες μουσικής όπως και οι μεγάλοι ηθοποιοί κατανοούν και χρησιμοποιούν. Την  Παύση. Η Παύση στη μουσική και στο θέατρο θεωρείται από τις σημαντικότερες στιγμές της σύνθεσης και της ερμηνεία. Εκεί κατάλαβα πόσο τον είχα υποτιμήσει. Με ένα “δεν έχω να πω τίποτα” έγινε θέμα. Συγχαρητήρια για την ωραία σας εκπομπή!