Βαθιά ντροπιασμένη -θα έπρεπε να είναι- από τη συμπεριφορά της στα παιδιά, η ανθρωπότητα γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού.
Έχοντας ξεχάσει το κυνηγημένα από τα κανόνια παιδιά της Γάζας, έχοντας στρέψει την πλάτη στα παιδιά της Ουκρανίας, έχοντας «μπουχτίσει» από τις γεμάτες παιδιά καραβιές από τη Συρία.
Και, πιο τοπικά, εδώ στο σπίτι μας, έχοντας κάνει το χρέος της κερνώντας από τους φόρους της μια τυρόπιτα, στο πρώτο διάλειμμα, τα παιδιά της Ελλάδας.
Το 2014, όσο ποτέ άλλοτε, αποδείχτηκε ότι τα παιδιά δεν είναι μια ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων, που χρήζουν Παγκόσμιας Ημέρας, επετείων και ραδιοτηλεμαραθωνίων.
Τα παιδιά είναι αγώνας καθημερινός, ο μόνος ίσως αγώνας που αξίζει κανείς να δώσει.
[fullimage]18524[/fullimage]
Τα παιδιά είναι η επανάσταση του ανθρώπου απέναντι στο ζόφο, στον πόλεμο, στη φτώχεια, στην αδικία.
Και όχι, τα παιδιά δεν είναι «η ελπίδα».
Τα παιδιά είναι αυτό που θα φτιάξεις και θα τους το φορέσεις σαν σχολικό σακίδιο στη πλάτη για να το κουβαλούν σε όλη τους τη ζωή.
Για να το περιφέρουν στο σχολείο και στους παιδότοπους, να το μοιράζουν στους συμμαθητές και τους φίλους, μέχρι, με τη σειρά τους, να το κληροδοτήσουν στα δικά τους παιδιά.
Στα παιδιά του 2014 δώσαμε πόλεμο, θάνατο και πείνα.
Αχόρταγα τους το δώσαμε, χωρίς έλεος, χωρίς τέλος.
Έτσι θα μας το γυρίσουν πίσω όταν έρθει η ώρας τους… χωρίς έλεος.
